ΑΙΩΝΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΓΕΛΟ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ

ΑΙΩΝΙΟ  ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΜΑΣ  ΣΤΟΝ  ΑΓΩΝΙΣΤΗ  ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΚΥΜΑΤΟΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ  ΔΩΡΕΑ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΑΦΗΣΕ . 

      Αθόρυβα  , πανάξια   κατέλαβε    εν   ζωή   την   θέση   που   του αρμόζει   δίπλα στους μεγάλους  Ιστορικούς της  πατρίδας μας Και  η Καλή Μοίρα , αυτού του τόσο προικισμένου  από την δημιουργό  φύση  τόπου , χάρισε  στο  νησί  μας   μορφές μεγάλου

πνευματικού και ηθικού κύρους .   Με  σεβασμό  μας  έρχονται  στην  μνήμη   μερικά   ονόματα  από τον μακρύ κατάλογο των τιμημένων όπως των  Γ. Ζολώτα ,  Σ  . Βίου , Γ .  Μαδιά ,   Χ .  Σαρικάκη ,    Ι .   Σικουτρή .

     Με  δυσκολία  αφήσαμε  τον  μαγευτικό  τόπο  του Ναγού  με προορισμό τον Άνω Γιόσονα . Νέα  έκπληξη  !  Πολλοί λίγοι γνωρίζουν την προνομιούχα τοποθεσία , μια και οι καλοκαιρινοί επισκέπτες , έχουν  μοναδικό προορισμό και σκέψη την θάλασσα .

     Πάνω και κάτω από τον δρόμο μικρά και μεγάλα σπίτια , αληθινές  αετοφωλιές  με φανταστικούς κήπους , ηρεμία , ησυχία , και  με  την μοναδική αίσθηση που χαρίζει η πανοραμική θέα των δαντελωτών ακτών της περιοχής , και του μεγάλου λειμώνα  τουΓιόσονα  ! Κατάφυτος με οπωροφόρα δένδρα ,  λεμονιές , πορτοκαλιές , μανταρινιές  μια  και  το νερό υπάρχει σε  αφθονία . Τα πεύκα  παντού , από την  θάλασσα  έως  τα τριγύρω βουνά  που  δεσπόζουν  της   περιοχής   και φύονται  σπάρτοι  , σφένδαμοι   μα

κυρίως  παράξενα  άγρια κυπαρίσσια που όταν  τα βλέπεις  από μακριά  τα περνάς για έλατα, αν και δεν δικαιολογούνται  σε αυτό το υψόμετρο .

     Η  αρχή της  πεντακάθαρης   παραλίας   της  στολισμένης   με  κάτασπρα  βότσαλα ξεκινά  από  την   Ανέμη  έναν   γήλοφο   όπου   βρέθηκαν  θραύσματα   Μυκηναϊκών αγγείων,  και καταλήγει στον λόφο της Μαμαλούς .  Ο  Άγιος Ταξιάρχης  στο μέσον της παραλίας κρυμμένος  στον πευκώνα του  , στέκει  σκοπός και προστάτης να αγναντεύει το πέλαγος . Πόσες ανέμελες και αξέχαστες στιγμές  μας έχει χαρίσει αυτή εδώ η παραλία ,που θα έπαιρνα όρκο  ότι σε μικρή απόσταση  από την ακτή και σε  βάθος περίπου  πέντε μέτρων  από  την  επιφάνεια  υπάρχουν ίχνη αρχαίων  κτισμάτων που , προφανώς καταποντίσθηκαν  στο άδηλων παρελθόν .                                                                                            

     Συνεπαρμένοι από την θέα  , και χωρίς πλέον και γνωρίζεις τι να πρωτοδείς  και  τι   να πρωτοκοιτάξεις  φθάσαμε στο τέρμα του δρομίσκου , κάτω από απόκρημνα βράχια       

     Μια  απίστευτα πυκνά δενδροφυτεμένη  χαράδρα  και ο άγριος θόρυβος  του τρεχούμενου νερού , να  αντιλαλεί  και να μας προκαλεί  , υποκύψαμε  χωρίς  αντιστάσεις  με  μια  ματιά  μεταξύ μας ,  χωρίς  να  πούμε  λέξη , κάναμε  στροφή με  προορισμό   την χαράδρα και την κύτη του χείμαρρου  , τα   ξακουστά    Θεόκηπα   .  

      Αφήσαμε  το  αυτοκίνητο  δίπλα  από  το  γεφύρι της δημοσίας προς Αμάδες , και πήραμε τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο σύρριζα   με την κύτη του ποταμού .

      Απέραντη  σκιά βασιλεύει , ενώ τσικουδιές , κισσοί , δάφνες , λυγαριές , πλατάνια καστανιές , μουσμουλιές , συκιές , και άλλα είδη δένδρων και λουλουδιών καλύπτουν τον χώρο έως εκεί που φθάνει  η  ματιά  σου . Δεξιά  και  αριστερά  ,  χωμένα  μέσα  στην

παραδείσια φύση, που τα λόγια είναι φτωχά για  να την περιγράψουν , σπίτια τυχερών ανθρώπων , τα ξωκλήσια του Σωτήρα , του Ταξιάρχη  ,και  της Αγίας  Μαρίνας  με                        κατάλοιπα αρχαίων τάφων , και την παράδοση του μυθικού Ιάσονα   να κοσμούν  τον   όμορφο και  θεϊκό χώρο .

      Η  ανάβαση  κόντρα  στο  ρεύμα  του  ποταμού ,  ακολουθώντας  τον  τσιμεντένιο  ποτιστή  στην αρχή ήταν εύκολη , ακολουθώντας τον νεραύλακα , δίπλα από περιβόλια με κάθε λογής φρουτόδεντρα . Χάρμα οφθαλμών να βλέπεις το ορμητικό νερό να κυλά βιαστικά , για να συναντήσει την θάλάσσα παρασέρνοντας χαλίκια , κλαδιά και πούλουδα . Όχι μόνο νοιώθεις  την  δροσιά  του νερού αλλά πολλές φορές τα ριπίσματα

του σε βρέχουν . Ακούς τους  ήχους της φύσης  ανακατεμένους  με το κελάδημα  χιλιάδων πουλιών . Στην  σκοτεινιά  της  χαράδρας  μοναδική εμπειρία να προσπαθείς να κρατηθείς ορθός στις γλιστερές πέτρες και τους βράχους , που στην αέναη πάλη με το νερό έχουν υποστεί μεγάλες φθορές και μεγάλοι λάκκοι στιγματίζουν το κορμί τους ,οι ντόπιοι το φαινόμενο αυτό το ονόμασαν  Λέβητες Γιγάντων .

     Επιθυμία μας ήταν να ανέβουμε μέσω του ποταμού , ψιλά στα βουνά , στον Σκήτωνα , στον Πέζουλα , στο Ελαιόβουνο , στο οροπέδιο του Γεμένου νερού , στα Πελασγικά χαλάσματα , στο Γερό {Ιερό} ,  άραγε  στον Ιάσονα  ήταν αφιερωμένο ή στην  Αφροδίτη  ;   Να  φθάσουμε  στην  Νικαριά  , στου Πέρση ,  στις σπηλιές  των Βοθώνων , των Κινδηνευμάτων  και ενώ ο Μανόλης Φύσσας  μας  έλεγε  ιστορίες  των παιδικών του χρόνων στα μανδροκαθάσια  της περιοχής ,σιγά – σιγά καταλάβαμε ότι τα σχέδια μας θα έμεναν όνειρα !  Μετά από κοπιαστική οδοιπορία λίγων εκατοντάδων μέτρων ήταν πλέον  αδύνατον να  προχωρήσουμε  χωρίς να  πέσουμε στο νερό

      Μείναμε  αποσβολωμένοι  να  κοιτάμε ο ένας τον άλλον , αλλά  και με  θαυμασμό  την  θεϊκιά  και  απόκοσμη  κατάφυτη  χαράδρα . Ξαποστάσαμε  στον διαμορφωμένο χώρο  πριν  το  γεφύρι  του δρόμου  γευόμενοι  τους  καρπούς  των περιβολιών  και το παγωμένο νερό της βρύσης .

       Μέσω μιας δημοσίας οδού , στολισμένης στις πλευρές της με κάθε λογής δένδρα λούλουδα και πρασινάδα , φθάσαμε στην Άμπελο, το τελευταίοσημείο της Καρδαμυλίας                      χώρας με έσχατο όριο τον Ελληνότοιχο , έναν ατέλειωτο τοίχο που αρχίζει από τα  βουνά και φθάνει στην θάλασσα και χωρίζει τις Αμάδες από τα Καρδάμυλα .  

     Η παράδοση μία τεραστίων διαστάσεων άμπελο να καλύπτει όλη την  περιοχή και από αυτήν να παίρνει η τοποθεσία το όνομα της .

     Ανακρούσαμε Πρύμνη , και χαράξαμε  πορεία  για επιστροφή , με παρέκκλιση τα Σπήλια , θα ήταν παράλογο μια  διαδρομή στο χθες να μην έχει σαν τέλος  πέρασμα  από τα Παλιά  Καρδάμυλα  .   Σταθμεύσαμε  για  λίγο  στο τρίστρατο , θαυμάσαμε και πάλι την μοναδική θέα του κάμπου αλλά και το υπό κατασκευή υπαίθριο Θέατρο πιστεύω  μελλοντικό  στολίδι , και σημείο αναφοράς  για  το πολιτιστικό αύριο των  Καρδαμύλων , απόσταγμα κόπων  και προσπαθειών ενός Μεγάλου Δάσκαλου και Θεατράνθρωπου  του ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ  ΛΑΙΜΟΥ .

    Διαβαίνοντας  μέσα από στενά σοκάκια , που σε  γυρίζουν  αρκετά  πίσω , σε  μία άλλη  άγια  εποχή  , που  επικρατούσε  η  λογική και  το μέτρο , φθάσαμε στον  Αγιο Λουκά , κτίσμα του 1600  και από εκεί στα Σπήλια . Γερασμένα , αγέρωχα κτίσματα                           κτισμένα από λαϊκούς τεχνίτες , με κύριο υλικό την πέτρα ,άντεξαν στα χρόνια ,στους  σεισμούς και τους χαλασμούς . Απλές  λιτές κατασκευές , κυβόσχημα σπίτια με μικρά θολωτά δωμάτια με απλοϊκές ξυλοδεσιές  από ακατέργαστους κορμούς δένδρων που στηρίζουν δοκάρια  και  μεσοδόκια . Ένα  απλό τζάκι για όλες τις ανάγκες ,  χαμηλές πόρτες , μικρά παράθυρα , πέτρινες σκάλες που ανεβάζουν σε  μικρούς εξώστες πάνω από θολωτές αποθήκες .Περιφερόμενοι τα χαλάσματα ήρθαμε στην άκρη του χωριού πάνω από το ρέμα της Ρίνας , αγναντέψαμε τον νερόμυλο του Ροδοκανάκη , κτίσμα του 14^ου αιώνα και κάτω από την Γριά τον Άγιο Νικόλα τον Πριναρίτη , μνημείο του 1558 , με τοιχογραφίες , ένα από τα σημαντικά  χριστιανικά  μνημεία  του νησιού μας που μένει χωρίς προβολή .  Στην  θέση  Πυργάρι  , ορθώνει  περήφανα το γερασμένο του  κορμί , ο μοναδικός  από τους τέσσερις αμυντικούς πύργους  του Κάστρου  των Καρδαμύλων , όπως  διασώζει η παράδοση . Δυστυχώς είναι σε κακή κατάσταση με

πολλές ρωγμές , και θα πρέπει να ενδιαφερθούν οι αρμόδιοι , πριν είναι πολύ αργά .

   Θα ήταν αδύνατον να φύγουμε από εδώ χωρίς να επισκεφθούμε τα  ‘’Σπήλια’’ του Δημήτρη Ψωμαδάκη , όπου ένας άνθρωπος  μόνος του  προσπαθεί , να  κρατήσει  το  χθες , ζωντανό  σήμερα  !     
   Το έργο του , ας είναι παράδειγμα για όσους δηλώνουν  ότι

αγαπούν  αυτόν τον τόπο που καθημερινά ρημάζει και εγκαταλείπεται !     

     Αργά και ενώ άρχισε να σουρουπώνει , χωρίς όρεξη πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, εναλλασσόμενες  οπτασίες των πρωτόγνωρων τοπίων να στροβιλίζουν στο νου ,και με την σκέψη να μας βασανίζει και να μας θέτει το ερώτημα :                           Γιατί άραγε αφήσαμε αυτόν τον προικισμένο Άγιο Τόπο  ;  Αξίζει να ζούμε σε πολιτείες απάνθρωπες  με κυρίαρχα στοιχεία την ανεξέλεγκτη δόμηση , την βιομηχανική καπνίλα και το καυσαέριο , χάνοντας την ταυτότητα σου , αντί για την ευωδιά  της φύσης  και την ξεχωριστή ομορφιά της δικιάς σου  Άγιας  Μάνας  Γης  !

  Τον δικό σου τόπο που καθαγιάστηκε  από το αίμα και τον ιδρώτα των προπατόρων

 σου  .

                           

           

 ΜΙΧΑΛΗΣ  Γ . ΚΑΡΙΑΜΗΣ