GUEST BOOK ''LAGADOUSSIKA''

Date: Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2005             Μιχάλης Γ. ΚΑΡΙΑΜΗΣ, Κορυδαλλός

ΆΓΙΑ ΚΥΔΙΑΝΤΑ Χαίρε , Xωριό μας έρημο Χαίρε , Πανάμωμη Άγια Μάνα Χαίρε , Γη Γενναία , Απροσκύνητη . Μάνα Ανάρτησα Χαίρε , Τόπε κατοίκησης Ταπεινών μα περίσσια Τιμίων Ανθρώπων , Χαίρε , Ερειπιώνα που άλλες εποχές φώτιζε ο Νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης ‘’ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ‘’ Στου εικοστού πρώτου , αιώνα , το νεαρό άλογο καβάλα , περιφέρω το ταπεινό και φθαρτό σαρκίο μου , άσκοπα , σε ξένους τόπους , μακριά σου . Χρόνια χαμένα από την ζωή μου , Χρόνια χαμένα Άδικα !! Κίνησα από την Λαγκάδα , προσπέρασα τ’ Αγρελωπό , μα διαβαίνοντας την Παλιαμέλισσα , άφησα πίσω μου , τον γερασμένο και θνητό εαυτό μου . Ο χρόνος για μένα έπαψε πλέον να κυλά . Διαβαίνοντας τ’ Απόθεμα και το Νενέδο , φτερουγίζουν τα πόδια μου …. Προβάλεις πανοραματικά μπροστά μου . Με περιμένεις μ’ ανοιχτή την αγκαλιά .Έρχονται στον νου μου , θύμισες γλυκές από τα τότε περασμένα , π’ άκουγα ή έζησα . Τώρα οι πιο πολλοί μες τα μνημούρια ….τα σπίτια σου χαλάσματα Σε ζώνει , θανατερή σιωπή , μοναξιά και εγκατάλειψη . Ο αχός των βημάτων μου , η μόνη συντροφιά μου ! Παραξενεμένος θωρώντας με , κρύφτηκε ο ήλιος …… Απόλυτος κυρίαρχος τώρα η σκοτεινιά ……. Ακόλουθος μου ο φόβος . Ανοίγω το στόμα μου μα φωνή δεν βγαίνει ….. αρχίζει η γης να τρέμει ….Παραπαίει το αδύναμο κορμί μου ….. στα τοιχογύρια της Άγιας Αναστασιάς γκρεμίζομαι προς το Λακκί , ακολουθώντας με μύρια δυο λείψανα . Ο ιδρώτας μου στάζει ….. ξεφεύγω , παίρνοντας τον ανήφορο , δρασκελίζοντας αστιφίδες . Φθάνω στον Άγιο Γιάννη , βοήθεια του ζητώ σαν παλιό γνώριμο μου …. Στρίβω δεξιά και αγναντεύω το Σχολειό ….. Νοιώθω απ’ τα βάθη των χρόνων παιδικές φωνές να με καλάνε . Κλείνω τ’ αφτιά μου και τρέχω στον τόπο τον δικό μου τον ποθητό . Φθάνω σε γκρέμισμα σπιτιού αγαπημένου και λατρευτού ….. Υπάρχουν μόνο ξεροί τοίχοι γυμνοί και ορφανεμένοι , που κάποτε όμως , έκλειναν ζωές χαρές και όνειρα πολλά . Τώρα , μόνο αγρίμια και σερπετά το κατοικούν ….τι φρίκη , πόση ερημιά κι απογοήτευση . Χωρίς να θέλω αρχίζω το κλάμα . Μοιρολόγι θλιβερό . Μαζί με το μοιρολόγι άρχισε και ο αγέρας να σφυρίζει και να λυσσομανά . Έπεσα στο χώμα και έγινα ένα με τα φρύγανα . Άπλωσα το χέρι μου , κάπου για να πιαστώ ….. ένοιωσα την παρουσία σου , χάδεψα τα κλαδιά σου συντρόφισσα της νιότης μου Κυδωνιά του κήπου μας , και από καρδιάς σ΄ ευχαριστώ ! Με φοβίζουν τα στοιχειά και ο αγέρας . Μα Όχι , δεν μετανοώ . Δεν μετανιώνω που ήρθα … και θα ξαναρθώ . Αυτοί οι βράχοι , αυτές οι πέτρες , αυτό το χώμα , είναι η ψυχή μου . Είναι η ζωή μου . Είναι σώμα και αίμα μου . Αυτός ο Άγιος Τόπος είναι η ΜΑΝΑ ΜΟΥ . Ναι μ’ ακούς , στο φωνάζω μ’ όλη την δύναμη που μπορεί να έχει ο ένας και μοναδικός μου πνεύμονας . ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΙΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ !!! Με μιας , έλαμψε η πρώτη αστραπή . Από τα Ροδινά , εκύλησε η βροντή και αντιβουήσαν η Κηπουρού , οι Βίγλες και ο Άγριος Ποταμός . Σύντροφε φόβε γεια σου . Και να πάλι , βροντές και αστραπές . Πόλεμο κήρυξαν τα ουράνια . Τρέχουν τα δάκρυα μου και κάνουν λάσπη με το χώμα και το αίμα μου . Τρέμει η γης , ουρλιάζει ο αγέρας , αντηχούν αστροπελέκια …. Κεραυνοί Κτυπούν σήμαντρα και σάλπιγγες ηχούν . Ακούγω μύριες φωνές και ποδοβολητό . Παντού καπνός . Πόσες φωτιές …. Τι συννεφιά και τρόμος . Δυνατά , λες και θέλουν να σπάσουν κτυπούν η καρδιά μου και τα δόντια μου …. τραβάω απελπισμένα τα μαλλιά μου ….ουρλιάζω . Και να , λάμψη μεγάλη έγινε σαν χίλιους ήλιους . Ξεπρόβαλε κρανίο στραμμένο σε μένα να με θωρεί κατάματα . Το προσκυνώ …… στα αυτιά μου , φτάνει αχνή φωνή …… πόσο δική μου …… χάδι απαλό ….τρεμάμενα λόγια ….. παράπονο πικρό ! - Παιδί μου , γιατί με άφησες ; Δεν έχω τι να πω ….γι’ αυτό ψελλίζω . Για την ζωή - Ευλογημένος απ’ την ψυχή μου νάσαι γιε μου , και ας έφυγες . Πάντα θα σ’ αγαπώ ….. μόνο γιουκάκι μου μην με ξεχνάς . Σίγησε η φωνή . Αγάλια – αγάλια , έσβηνε και η λάμψη . Έμεινα εκεί , αποσβολωμένος , γονατιστός . Χάνονταν η οπτασία . Με μιας , ορθώνομαι άφοβα τρανός , στητός και αλύγιστος . Με την σκέψη της Ιδέας σου στο νου και την καρδιά μου , δίνω όρκο , όσο ζω , να σου χαρίζω κάθε χρόνο , την Μεγάλη Παρασκευή , έστω , λίγων ωρών ζωή . - Το δάκρυ μου , Αγιασμός για σένα . - Η ανάσα μου υπόσχεση αγάπης και Λατρείας - Η φωνή μου , διαρκής ύμνος στο τιμημένο όνομα σου - Ο ιδρώτας μου , ποτιστικό νερό , στης ερημιάς σου την ξηρασία . - Η σκέψη μου , προσήλωση και προβολή στ’ Άγια και τα Ιερά σου . - Τα γραπτά μου , λιβάνι για θυμίαμα στης μνήμης σου το άγιο θυμιατήρι . - Η ζωή μου όλη , πλημμυρισμένη από Αγάπη και Περηφάνια για σένανε Άγια Μάνα μου . Αξέχαστη , Πικραγαπημένη μας ….. Άγια Κυδιάντα !!!  Τα που σου γράφω , ιερή ανάμνηση στην πάλαι ποτέ ύπαρξη σου                                                Μύστης των δρώμενων της Κυδιάντας                                                             Μιχάλης Γεωργίου Καριάμης  { Μπιαμής }