'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

ΜΠΑΛΤΑΔΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ ΠΕΥΚΑ ΣΕ ΑΙΠΟΣ & ΠΕΛΙΝΝΑΙΟ














ΘΕΜΑ:  Μπαλταδιάζουν τα λιγοστά πεύκα  σε Αιπος και Πελιναιο…


    Η Χίος,  Κρανίου τόπος, προσπαθεί δειλά να επουλώσει τις πληγές της από τις φωτιές. Το δάσος ,και ποιο ειδικά  το πεύκο είναι  υπό εξαφάνιση… Κάποια λιγοστά ξεφυτρώνουν στα χαντάκια των δρόμων, ανάσα πράσινου, μια μικρή όαση ομορφιάς, σε ένα νησί απογυμνωμένο από το πράσινο.  Και όμως αυτή κιόλας την στιγμή βρέθηκαν άνθρωποι που καταστρέφουν τα πεύκα στις παρειές του δρόμου , τα λίγα που ξεφύτρωσαν, με τον πλέον ανισσόροπο, παλαβό  και κραυγαλέο τρόπο… Τα  πεύκα στην ουσία τα μπαλταδιάζουν,  με κάποιο μηχάνημα, σακατεύοντας ,συνθλίβοντας και ξεσκιλιδίζοντας  τα, αφήνοντας ανείπωτες πληγές  και ένα απερίγραπτο θλιβερό  θέαμα μιζέριας και αναλγησίας γι αυτό  τον έρμο τόπο,  που προκαλούν το κοινό αίσθημα και την κοινωνική ευαισθησία…. Δεν γνωρίζουμε ποια υπηρεσία και ποιος διέταξε αυτή την καταστροφή… Θεωρούμε ότι είναι ποιο κομψό  να τα κάψουν , ή να τα βομβαρδίσουν με βόμβες Ναπάλμ αντί να τα πετσοκόβουν τόσο προκλητικά…  ΕΛΕΟΣ…  Αλήθεια όλα αυτά, με την σύμφωνη γνώμη του Δασαρχείου  ;
       ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ  ΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ.
                                                          Η ΓΣ του Συλλόγου…………
   ΥΓ… Περιπτώσεις τέτοιου ανάλγητου και προκλητικού  τρόπου καταστροφής των πεύκων  έχουμε μέχρι στιγμής επισημάνει στο Αίπος και στον περιφερειακό του Πελιναίου  προς Κηπουριές.     









Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

ΣΚΑΡΩΝΕΙ ….. ΟΝΕΙΡΑ

           




                                           ο Μπάρμπα Τάσος, εν ώρα δράσης 

Όταν μπήκα για πρώτη φορά στον φιλόξενο χώρο των  γραφείων του Ναυτικού Συλλόγου Κορυδαλλού (ΝΑΥ.ΣΥ.ΚΟ), με εντυπωσίασε το πλήθος  και η ποιότητα των εκθεμάτων. Ζωγραφικοί πίνακες. Φωτογραφίες πλοίων. Διάφορα ομοιώματα σκαφών. Πάσης φύσεως αντικείμενα της ναυτικής εργασίας. Αυτό όμως το οποίο τράβηξε και μαγνήτισε τη ματιά μου ήταν ένα «μοναδικό» μοντέλο καϊκιού.


                              Γραφεία '' ΝΑΥΤΙΚΟΥ  ΣΥΛΛΟ ΓΟΥ  ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ''
                                        Αριστερά ο Δημιουργός - Δεξιά ο Γράφων
Ένα γνήσιο και χαρακτηριστικό  Ελληνικό σκαρί, το οποίο ,  ανά τους αιώνες συνεχίζει να σκίζει τις θάλασσες μας.  Ήταν  μια «περαμάτα» με το όνομα «ΕΓΚΛΕΖΟΝΗΣΙ», έργο Αναστασίου Θ. Σπανέλη.  Η καρδιά μου σκίρτησε ! Τα καΐκια, τα λάτρεψα. Ήταν η προαιώνια και μοναδική ενασχόληση των προπατόρων μου. Για χρόνους πολλούς, υπήρξε ο χώρος της εργασίας μας. Γέφυρα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο αλλά και με τα κοντινά χωριά. Η λέξη «δρόμος» ήταν άγνωστη σε εμάς.  Για τους άντρες της αρμυρής ράτσας μου, το καΐκι, ήταν το σπίτι τους. Δυστυχώς, πολλές φορές, αλίμονο  και τάφος τους ! Μεγάλωσα, σε μυροβόλο νησί, στην ανατολική εσχατιά της Ελλάδας .



Ο Άγιος γενέθλιος τόπος μου, η Λαγκάδα της Χίου, ένα γραφικό χωριό καραβοκύρηδων,   όπου  τα μεσοδόκια και οι ξυλοδεσιές  όλων των σπιτιών, ήταν από άλμπουρα και μαδέρια παλιών ιστιοφόρων. Αντί για κουρτίνες, στις πόρτες και τα παράθυρα είχανε παντιέρες και πολύχρωμα σινιάλα.  Αντάμα με τα εικονίσματα, τα κάντρα των οικογενειακών πλεούμενων. Για να ξεκουραστούν οι οδοιπόροι, δεν κάθονταν σε πεζούλες μα σε παλιά τιμόνια και μακαράδες καϊκιών. 



Στον τόπο μου, το κύριο χαρακτηριστικό του νοτισμένου αγέρα, ήταν η μυρωδιά του κατραμιού και της πίσσας από το «παλάμισμα» των βρεχάμενων στο καρνάγιο. Στις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νυκτερινές βεγγέρες, οι ιστορίες για ταξίδια, αβαρίες και χαμούς έδιναν και έπαιρναν με έναν βαρύ αναστεναγμό να επισφραγίζει το τέλος της συζήτησης . Όλες οι γυναίκες της ράτσας μου, φορούσαν μαύρα ρούχα σε ένδειξη πένθους για όσους ήταν σε υγρά και αρμυρά μνημούρια. Στο παιδικό μυαλό, οι ιστορίες λάβαιναν σάρκα και οστά και γινόντουσαν όνειρα!  Όνειρα  για ταξίδια μακρινά στις μακρινές θάλασσες του κόσμου. Σε ρότες ξωτικές κόντρα σε γοργόνες, σίφουνες θαλάσσια σερπετά και μώρους!  Αμ το Εγκλεζονήσι πάλι; Πόσες ιστορίες δεν είχα αποστηθίσει από ακούσματα του παππού μου και των θείων μου! 



                                                       Το  π/κ  '' ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ''
Παλιοί «σαβουραντζίδες» όλοι τους. Άνθρωποι θεόρατοι και χεροδύναμοι. Με την οικογενειακή τους «μαούνα» κουβάλαγαν άμμο από το Φάληρο στον Πειραιά για τις ανάγκες οικοδόμησης του Ηλεκτρικού Σταθμού ! Μαζί τους, με άλλη μαούνα, και οι «καρντάσηδες » οι Εγκλεζονησιώτες,  φίλοι, μα ποιο πολύ αδέλφια. Μόνο ο ύπνος τους χώριζε. Στο τέλος της κοπιαστικής ημέρας, πριν πούνε καληνύχτα, έπρεπε να πάνε να σηκώσουν μια παλιά άγκυρα πολεμικού πλοίου, κάπου παρατημένη στο Πασαλιμάνι.  Όποιος την ύψωνε περισσότερο …….. κέρναγε τα ούζα ! Μα είχε και καμάρωνε. Σήμερα ήταν αυτός ο νικητής !  Ο ποιο γερός! Ήταν ο πρώτος του σιναφιού. 



 Κωνσταντής Μπουσσές (Λαγός) ή Άγαρμπος

Καμάρι και τιμή του ως την επόμενη κόντρα. Ασυναγώνιστος ο γέρο Κωνσταντής Παντελή  Μπουσσές  ή «Λαγός», γνωστότερος και σαν «άγαρμπος». Οι ιστορίες  και τα κατορθώματα, αυτού του καλοκάγαθου γελαστού γίγαντα, απίστευτες. Βλέποντας το μοντέλο της «περαμάτας», όλα  αυτά, μονομιάς ξύπνησαν μέσα μου, μετά από λήθαργο πολλών δεκαετιών.  

                                    Ο κυρ Τάσος, σκαρώνοντας ένα ΄΄ Όνειρο ΄΄ 

Ζήτησα να γνωρίσω  αυτόν τον άνθρωπο που «σκάρωνε όνειρα». Όταν τον πρωτοείδα και πάλι ένοιωσα ένα ξάφνιασμα. Ήταν ο χαρακτηριστικός  τύπος  «καϊκτσή» της άσπρης θάλασσας ! Δε ξέρω γιατί, αλλά όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που απάντησα στη ζωή μου, ήταν ποιο κοντοί και από τους κοντούς. Το «ουκ εν τω πολλώ το ευ», στην περίπτωση μου φαίνεται αληθοφανές . Ένας ταπεινός, ζεστός άνθρωπος με το «Λαγκαδούσικο κασκέτο  ή Μαρσιγιέζικο σκουφί» στην κεφαλή. Αυτό το καπέλο,  έκανε να ξεχωρίζουν οι «καϊκτσήδες» από τους στεριανούς. Ποιος να τολμούσε να φορέσει το «σήμα κατατεθέν» του νησιώτη ακτοπλόου ναυτεργάτη;   
Ήταν αδιανόητο!  Σήμερα, αυτό το ναυτικό κασκέτο,  «Made in China», το πουλούν σαν φολκλορικό είδος για να φορέσει ο κάθε αδαής τουρίστας!                                                           Με τις πρώτες μας κουβέντες, από την προφορά του,  μάντεψα τους τόπους καταγωγής του.  Ο «Ναυπηγός ονείρων» ή Αναστάσιος Σπανέλης, γεννήθηκε στο «Κουτσουκάρι». Τον σημερινό Δήμο Κορυδαλλού, το 1934. Ο πατέρας του Θοδωρής, γέννημα θρέμμα Εγκλεζονησιώτης  με καταγωγή από τη Μυτιλήνη. Η Μητέρα του Κυριακή, κράμα Μικρασιατο – Χιώτικο.  Μια ζωή κυνηγημένοι και ξορισμένοι από τις προαιώνιες πατρογονικές εστίες. Φυγάδες το 1912, πήγαν στη Λέσβο. Γύρισαν στο Εγκλεζονήσι το οποίο ήταν η αρχαία ελληνική νήσος Δρυμούσα, που βρίσκεται στον  κόλπο της Σμύρνης, απέναντι από την αρχαία ιωνική πόλη  Κλαζομενές.   Έφτιαξαν ασβεστοκάμινα, μετάφεραν και πωλούσαν τον ασβέστη με τα δικά τους καΐκια. Χρόνοι ταραγμένοι.    Φυγάδες για πάντα το 1922. Άφησαν πίσω τους τις αλησμόνητες πατρίδες.  Στην αρχή πήγαν στο Βόλο, μετά στέριωσαν στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα, όπου τους γνώρισαν σαν «Τζουγανάκια».  Με το οικογενειακό τους καΐκι «Ταξιάρχης», εδώ έγιναν σαβουρατζίδες.  Ό κυρ Τάσος, από δωδεκάχρονο παιδάκι, στη βιοπάλη.  Άρχισε να εργάζεται στη Βιομηχανική μονάδα του ΑΞΕΛΟΥ, στον  Άγιο Διονύση.  Ναι υπήρχε και τέτοια ενασχόληση στην πατρίδα μας.  Πέραν αυτού, οι Βιομηχανίες  του ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και του ΜΑΡΚΩΤΣΗ, παρήγαν Μηχανές Θαλάσσης. 



                                  Δια χειρός Μαΐστορος , Αναστασίου Σπανέλη 

Από μικρός, χάρη στον πατέρα του, αγάπησε τα ξύλινα σκαριά. Όποτε το σκαφίδι τους έρχονταν στον Πειραιά, ήταν χαρά του να επιβιβαστεί  σε αυτό και να εκτελεί χρέη μούτσου ή φύλακα δίνοντας την ευκαιρία να βγούνε οι άλλοι έξω.  Με αυτό τον τρόπο, ήλθε σε επαφή με σκάφη , άρμενα , αρματωσιές , πανιά και εξαρτήσεις.  Πόνεσε και αγάπησε το αρμυρό ξύλο το ποτισμένο με ιδρώτα και δάκρυ.  Έκανε  σκοπό ζωής να σκαρώνει κάθε λογής και μορφής καΐκια για να τα γνωρίσουν οι γενιές που ακολουθούν.  Η αρχή έγινε το 1990. Μέχρι σήμερα, έχει δώσει σχήμα στο όνειρο, σε καμιά σαρανταριά μικρό- ναυπηγήσεις. Αγαπημένοι τύποι  του, «Βαρκαλάδες» - «Καραβόσκαρα» - «Περάματα» - «Τρεχαντήρια» και ότι άλλο έρθει στο νου του.                 

                          Ένα από τα σκαριά του κυρ Τάσου 
Η ονοματολογία των σκαριών του πηγάζει από  τα πλοία της οικογένειας  του. «ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», (βούλιαξε στην Κόρινθο). «ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ». «ΑΝΝΑ» . «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ» . «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ»,( βούλιαξε στην ΤΖΕΝΤΑ της Σαουδικής Αραβίας). «ΕΓΚΛΕΖΟΝΗΣΙ». «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ », του  προπάππου του Φατσή .                                                                               Αυτό που κάνει να ξεχωρίζουν τα σκαριά του κυρ Τάσου, από τα έργα άλλων πανάξιων μικρό – ναυπηγών, είναι ή αθώα απεικόνιση της πραγματικότητας, στη φόρμα του λαϊκού τεχνίτη.
Αυτή η χωρίς σκέψη και υπολογισμούς,  αφτιασίδωτη απλότητα.  Δεν προσπαθεί να φτάσει στο αλάνθαστα τέλειο. Τα ξύλα που χρησιμοποιεί για το «πέτσωμα» ή το «κατάστρωμα» είναι αδρά και όχι λεία. Όμως είναι λεπτολόγος με τις αρματωσιές τα δεσίματα , τους ναυτικούς κόμπους και τα εξαρτήματα της ιστιοφορίας. Σχολαστικός στη λεπτομέρεια και τη παράδοση.  Προσεκτικός στις αναλογίες . Λογοδοτεί στον εαυτό του και δεν εφαρμόζει το «πολλοί  θα το δουν λίγοι θα καταλάβουν».                        



Απορροφόμουν ώρες,  χαζεύοντας τα δημιουργήματα του…… ξεχνιόμουν, μεταφερόμουν σε άλλη  διάσταση. Σαλπάριζα, αρμένιζα και χανόμουν  στους ορίζοντες του ονείρου μου. Ξαναγινόμουν πρωτόμπαρκο αμούστακο τζόβενο και  έτρεχα ξυπόλυτος  στη βρεγμένη κουβέρτα  για να φερμάρω τις «ξαρτόριζες»  να «μουδάρω» τη « ράντα»  ή να «μαϊνάρω» το «φλόκο» . Η μη εκλεπτυσμένη «πιστή αναπαράσταση», αυτό είναι το μυστικό του λαϊκού τεχνίτη.  Αλλά δεν περιορίζετε μόνο εδώ. Όντας μια ζωή μηχανουργός. Έφτιαξε στον τόρνο περίτεχνους μεταλλικούς φάρους πάνω σε νησίδες με βράχους και κύματα. Κατασκευές με καράβια να διασχίζουν θάλασσες και τόσα άλλα ονειρικά πράγματα.  Όταν εκλέχθηκα πρόεδρος του ΝΑΥ.ΣΥ.ΚΟ.  ο κυρ Τάσος μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήθελε τα σκαριά του να μείνουν στον Κορυδαλλό. Πέρασε αρκετός καιρός χωρίς καμιά πρόοδο εξεύρεσης στέγης. Κάποια στιγμή ζήτησα από τον Δήμαρχο Κορυδαλλού, να βρεθεί ένας χώρος για να λειτουργήσει σαν « Μουσείο Ομοιωμάτων Ξύλινων Σκαφών».  Παρά τη θετική απάντηση του κ. Γρηγόρη Κασιμάτη, ήταν πολύ αργά .



Ο κύριος όγκος της συλλογής του Τάσου Σπανέλη, είχε βρει φιλόξενη στέγη στην πόλη και στο λιμάνι της Καβάλας, όπου ζει ό ένας από τους τρεις γιούς του.  Οι ιθύνοντες της γραφικής πόλης, πρωτοστατούντος του εκδότη κ.  Θεόδωρου Α. Σπανέλη, κατάλαβαν με μιας τον θησαυρό που ανέλπιστα ήλθε στα χέρια τους. Περιέβαλαν με αγάπη το φτιαγμένο με μεράκι έργο του ταπεινού Κορυδαλλιώτη.  Προ ετών, από τις 24/7 έως την 2/8/2009 σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο , στην παραλία της Καβάλας, το Ναυτικό Μουσείο της πόλης  μαζί με τις εκδόσεις «ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ» και συνδιοργανωτές τους :  Υπουργ. Μακεδονίας – Θράκης -  Περιφέρεια . Μ. Θ -  Νομαρχ. Αυτοδιοίκηση Καβάλας  - Τ.Ε.Δ.Κ – Δήμος Χρυσούπολης – Επιμελητήριο Καβάλας και Ο.Λ.Κ.  με μια λαμπρή εκδήλωση παρουσίασαν τα σκαριά του κυρ Τάσου. Παράλληλα το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας με νησιώτικους σκοπούς και τραγούδια έδινε μια πανηγυρική  όψη στην όλη εκδήλωση.  Ήταν κατά ένα τρόπο η δικαίωση του αγνού λαϊκού τεχνίτη . Του ανθρώπου που σκάρωνε πλεούμενα δωματίου χωρίς να περιμένει τίποτε.  Μεγάλες δημιουργίες ενός ακόμα άγνωστου απλού ανθρώπου  της διπλανής μας πόρτας .


  Μιχάλης Γ. Καριάμης     


  Πλοίαρχος Ε.Ν.






Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΧΙΟΥ












Οι θέσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου    για  αποτελεσματική λύση   στο πρόβλημα των σκουπιδιών με αφορμή την 7η Πανελλήνια Σύνοδο ΦοΔΣΑ στη Χίο .

        

    Από την πρόκληση της συνόδου με την πληθώρα εταιρειών-χορηγών, γίνεται φανερό ότι γύρω από το ζήτημα των απορριμμάτων έχει στηθεί χορός εκατομμυρίων , τα οποία θα μαζεύονται από τους αποδέκτες των υπηρεσιών , δηλαδή όλους εμάς. Με απλά λόγια μιλάμε για χοντρές επιχειρηματικές «μπίζνες»  και σε ρόλο προωθητή τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και τις πρόθυμες δημοτικές αρχές , όπως η πλειοψηφία του Δήμου Χίου. Από αυτή τη λογική δεν απέχουν και τα υπόλοιπα κόμματα που η πολιτική τους στριμώχνεται στη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.(ΣΥΡΙΖΑ, Αν. Ελ. κλπ)
Μεταξύ των «στόχων για τη διαχείριση των αποβλήτων σε επίπεδο Περιφέρειας» αναφέρεται και η εφαρμογή της κοινοτικής αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» (ρυπαίνων θεωρείται, ποιος άλλος, η λαϊκή οικογένεια!). Δεν πρόκειται για μια τυπική παράθεση αλλά για την ουσία της τιμολογιακής πολιτικής που προβλέπεται να ακολουθηθεί, με βάση την οποία το σύνολο των υψηλών λειτουργικών δαπανών και πρόσθετων τελών (π.χ. το φορομπηχτικό «τέλος ταφής» από 1.1.14) και το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για την κατασκευή των προβλεπόμενων εγκαταστάσεων θα παρθεί από το πενιχρό εισόδημα – όσο απόμεινε – της λαϊκής οικογένειας.
Στην ουσία, το λαϊκό εισόδημα θα τροφοδοτεί τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων του κλάδου, καθώς στους στόχους του ΠΕΣΔΑ περιλαμβάνεται και η «Συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στους τομείς που παρουσιάζουν ενδιαφέρον επιχειρηματικό», ξεκάθαρη δηλ. ιδιωτικοποίηση, με προτεραιότητα, όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα εμπειρία από τα άλλα ΠΕΣΔΑ, τις μονάδες «Μηχανικής βιολογικής επεξεργασίας» σύμμεικτων απορριμμάτων (Μ.Β.Ε). Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στις μονάδες αυτές το ΠΕΣΔΑ Β. Αιγαίου προβλέπει να οδηγείται το 83,5% των παραγομένων δημοτικών απορριμμάτων το έτος αναφοράς 2015, με την υπόθεση ότι τότε θα τεθούν σε λειτουργία οι μονάδες αυτές.
            Τα παρακάτω  αιτήματα που παραθέτουμε ως ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΥ ΧΙΟΥ, είναι αυτά που ανταποκρίνονται  στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, είναι αιτήματα που αφορούν τους όρους ζωής και τη διασφάλιση του φυσικού μας πλούτου. Είναι αιτήματα που απαντούν στο σήμερα, και για αυτό  καλούμε τον λαό της ΧΙΟΥ  να τα υιοθετήσει και να τα διεκδικήσουμε από κοινού.  Σε ότι αφορά την Λαϊκή Συσπείρωση ΧΙΟΥ θα συνεχίσει τον αγώνα για την υλοποίηση τους, από οποιαδήποτε θέση και σε όλα τα πεδία.
ü Διαμόρφωση Περιφερειακού Σχεδιασμού, στα πλαίσια ενός  εθνικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των απορριμμάτων από Ενιαίο Κρατικό Φορέα, ο οποίος θα λειτουργεί με γνώμονα την προστασία της υγείας και του περιβάλλοντος. Ο σχεδιασμός να  υλοποιηθεί από το κράτος  και να χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. 
ü Να εκλογικευτούν τα αντισταθμιστικά ποσά που πληρώνει ο λαός για τη διαχείριση απορριμμάτων, με στόχο την κατάργηση των ανταποδοτικών τελών που αποτελούν μια δεύτερη φορολογία του λαού. 
ü Να χωροθετήσει άμεσα η κυβέρνηση (Συναρμόδια υπουργεία –αποκεντρωμένη διοίκηση - Περιφέρεια) τους αναγκαίους χώρους για τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας και ταφής των απορριμμάτων, χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, με βάση  τεκμηριωμένες επιστημονικοτεχνικά μελέτες,  χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες, με όρους διαφάνειας και συμμετοχής όλων των εμπλεκομένων φορέων.
ü Να διασφαλιστούν με ευθύνη και δαπάνες του κράτους οι πόροι που απαιτούνται για την εκτέλεση των έργων που προβλέπονται για ένα Ολοκληρωμένο Σύστημα Διαχείρισης Απορριμμάτων (Ο.Σ.Δ.Α). Ένα Ο.Σ.Δ.Α πρέπει να περιλαμβάνει:  Α) Διαλογή στην πηγή.  Β) Σταθμό μεταφόρτωσης.   Γ) Μονάδα διαλογής ανακυκλώσιμων. Δ) Σχεδιασμός για προώθηση των ανακυκλώσιμων υλικών  σε κεντρική μονάδα ανακυκλώσιμων υλικών  (Περιφέρεια η κέντρο).  Ε) ΧΥΤΥ.   ΣΤ) Μονάδα επεξεργασίας βιολογικών υπολειμμάτων.   
ü Να προχωρήσει παράλληλα η αποκατάσταση των ΧΑΔΑ .
ü Απορρίπτουμε την καύση των απορριμμάτων και  κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης μέρους ή του συνόλου των υπηρεσιών καθαριότητας.
ü Να δημοσιευτούν, επιτέλους, ο σχεδιασμός  οι τεχνικές προδιαγραφές,  να προχωρήσει η χωροθέτηση και να αρχίσουν τα έργα διαχείρισης των επικίνδυνων αποβλήτων.
ü Να αρχίσει άμεσα η εφαρμογή της νομοθεσίας για την ολοκληρωμένη διαχείριση των νοσοκομειακών  αποβλήτων.
ü Καμία συμμετοχή των ιδιωτών στην ανακύκλωση, η οποία δυστυχώς έχει παραδοθεί αμαχητί στους ιδιώτες , που «φαγώνονται» και μεταξύ τους. Σχεδιασμός και εκπόνηση μελετών από την Τοπική διοίκηση για τα προγράμματα ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή, που είναι αναγκαία σε κάθε περιοχή. Χρηματοδότηση και στήριξή των δράσεων ανακύκλωσης ( κάδοι, οχήματα και συμβολή στο λειτουργικό κόστος) εξ ολοκλήρου από δημόσιους πόρους.
ü  Tην απόλυτη διασφάλιση σταθερής και μόνιμης εργασίας όλων των εργαζομένων με πλήρη δικαιώματα, στο υπόψη αντικείμενο ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας τους. Τη στελέχωση με μόνιμο προσωπικό των ΧΥΤΑ και των άλλων φορέων διαχείρισης των απορριμμάτων.
ü  Τη μείωση των παραγόμενων απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή σε συνδυασμό με το δραστικό περιορισμό του ρεύματος των σύμμεικτων και την ορθολογική μεταφορά μέσω σταθμών μεταφόρτωσης.
ü Την πλήρη αποκατάσταση των ανεξέλεγκτων χωματερών, τη δίκαιη και τεκμηριωμένη χωροθέτηση των σχετικών υποδομών.

ü Να καλυφθούν τα κενά που υπάρχουν ακόμη στη νομοθεσία διαχείρισης των αποβλήτων, στη βάση εξυπηρέτησης των πραγματικών λαϊκών αναγκών και όχι των επενδυτικών προσδοκιών και των άλλων συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.  





  

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

ΑΜΑ ΣΠΙΚ .., ΣΠΙΚ

     




Έβλεπα τα εγγονάκια μου να παίζουν στην παιδική χαρά. Να τρέχουν να φωνάζουν . Να σκαρφαλώνουν να κάνουν κούνια ή να απολαμβάνουν την τσουλήθρα και ένοιωθα πρωτόγνωρη χαρά. Στα πρόσωπα των μικρών αγγελουδιών μου, αναπλήρωνα τις χαρές που δεν γνώρισα με τα παιδιά μου. Πικρό και απάνθρωπο το επάγγελμα του ναυτικού. Μόνο εμείς οι ναυτικοί και οι οικογένειες μας το γνωρίζουμε αυτό. Κανένας άλλος...! Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, βλέποντας τα καμώματα και ακούγοντας τις χαρούμενες φωνές τους. 

Ο έντονος καυγάς δυο έφηβων, διέκοψε το ταξίδι μου στη χαρά. Μια νεαρή κοπέλα, σε έξαλλη κατάσταση, φώναζε στον απορημένο φίλο της:   «Άμα λες κάτι να το κάνεις». «Να μη δίνεις υποσχέσεις όταν δεν μπορείς». Αναψοκοκκινισμένη η κοπελιά, σχεδόν έτρεμε από τον θυμό της. Παρακλητικός, χωρίς να μπορεί να δικαιολογηθεί ο νεαρός, την ακολουθούσε κατά βήμα. Σχεδόν κυνηγώντας, ό ένας την άλλη, απομακρύνθηκαν από κοντά μας. Χωρίς να το θέλω , μονολόγησα «Άμα σπικ, σπικ» και ένα αχνό χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου. 

κάποτε,..... Εξόδου στο ΚΟΜΠΕ

Οι αναμνήσεις με έφεραν χρόνια πίσω... Παλικάρι ακόμα, κάτω από τα τριάντα μου. Υποπλοίαρχος, στο m/“ PRIAMOS ’’  της «΄΄ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ΄΄ SHIPPING  SA – John cHadjipatera & Sons». Σε κάποιο λιμάνι, ναυτολογήθηκε ως ναυτόπαιδο, ένας δεκαεφτάρης. Όποτε έβλεπες αυτό το παιδί, μαύριζε η καρδιά σου από την ασχήμια του. Δίμετρος. Ψιλός και άχαρος. Αλλήθωρος. Ψευδός. Το μήλο του Αδάμ εξογκωμένο και πεταγμένο αυθαδέστατα. Λεύκη κάλυπτε το πρόσωπο του.  Αρκετά σκυφτός , για να μην πω «καμπούρης». Ο δεξής  ώμος, πεσμένος σε αντίθεση με τον υπερυψωμένο αριστερό. 

Σταματώ εδώ, για μη χαλάσω την διάθεση σας. Και όμως.... Άξιον απορίας. Ο νεαρός αυτός, Δήμος, το όνομα του, έκανε θραύση στο γυναικείο φύλλο. Αψυχολόγητα όντα οι γυναίκες. Ομολογώ , ποτέ δεν τις κατάλαβα, ποτέ μα ποτέ  στη ζωή μου.        



Στο m/v ''PRIAMOS''
                                                        
Σε όποιο λιμάνι και αν πιάναμε. Σε όποιο Μπαρ, η Χοροπηδάδικο και αν μπαίναμε, οι κοπελιές, έπεφταν επάνω του σαν σφήκες. Κυριολεκτικά τον «Σμάρωναν» ... ! Προτού πάρουμε χαμπάρι τι είχε συμβεί τον χάναμε. Το άλλο πρωί, κάποια κοπελιά τον έφερνε κάτω από τη σκάλα του καραβιού. Πριν τον αποχωριστεί, τον έπνιγε κυριολεκτικά  με τα φιλιά στην αγκαλιά της, υπό το ηχηρό χειροκρότημα και τις ιαχές, όλου του πληρώματος. 

Αξέχαστα χρόνια. Τα χρόνια της νιότης μας. Ανέμελα – Όμορφα. Αχ πόσες φορές καθώς ανέβαινε τον γκάγκουε* τον ραίναμε με ρύζι ή με ροδοπέταλα . Παρέλειψα να σας πω πως ο Δήμος ήταν πρωτόμπαρκος. Έως τότε ζούσε σε κάποιο ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους, ορεινό χωριό της Ηπείρου. Δεν είχε συνάψει ποτέ σχέση με κορίτσι και το κυριότερο, δεν γνώριζε καλά – καλά ούτε Ελληνικά. Και όμως ...!!! 



Στο m/v ''PRIAMOS''

Αρχές Δεκέμβρη, λίγο πριν παγώσουν οι Μεγάλες λίμνες στα σύνορα ΗΠΑ – Καναδά, στο λιμάνι Duluth, της Μινεσότα  στη λίμνηSuperior. Εκεί που άκουσα το ανεπανάληπτο από μια τεραστίων διαστάσεων, χαμογελαστή, νεαρά ύπαρξη, σε άπταιστα Ελληνικά,  «Έρχομαι με βεβαιότητα επιτυχίας του σκοπού μου  στα βαπόρια, γνωρίζοντας ότι ... ''Ναυτικοί και γάιδαροι , έχουν τις ίδιες ορμές και ορέξεις'' » ... !!! 

Σε αυτό λοιπόν το λιμάνι «Αναφοράς» για όλους τους ναυτικούς, έλαβε χώρα η ιστορία μας.

Έχουμε πάει στο Seamans Clamp Μια αιθέρια νεαρή ύπαρξη, σε αντίθεση με τις υπερτραφείς φιλενάδες της, ζύγωσε τολμηρά τον Δήμο μας , σε μια μάταιη προσπάθεια συνεννόησης. Γνωρίζοντας το κώλυμα του φίλου μας, τρέξαμε όλοι να προσφέρουμε τη βοήθεια μας. 


 
Μιχάλης Γ. Καριάμης - Υπ/ρχος του m/v''PRIAMOS''

Συμφωνήσαμε στις δύο τα ξημερώματα να τον πάρει σπίτι της και να τον φέρει το πρωί στο βαπόρι. Δυστυχώς όμως για τον φίλο μας, κάποια στιγμή, η «ύπαρξη» την ''κοπάνισε'' και εμείς μείναμε αμανάτι να την περιμένουμε. Οι ώρες κυλούσαν εκβιαστικά. Εγώ στις έξι το πρωί έπρεπε να είμαι στο πόστο μου. Γύρω στις πέντε το πρωί, σηκώθηκα να φύγω. Με ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Μαζί με αυτούς μας ακολούθησε με βαριά καρδιά και αναστεναγμούς  ο εν μεγάλη θλίψη και σφόδρα απογοήτευση διατελών καρδιοκατακτητής. 

Δεν χρειάζεται να σας πω το τι έγινε εκείνη την ημέρα εις βάρος του. Βγάλαμε όλοι μας το χαιρέκακο άχτι μας .Το βράδυ, πρώτος από όλους ο Δήμος στο Seamans  Clamp


''Γαζί'' το δούλεμα. Κάναμε μπαρούτι τον Καζανόβα. Ξάφνου να την  η Dayana, αυτό ήταν το όνομα της. Κουνιστή και λυγιστή, πέρασε από μπροστά μας, σκόρπισε χαμόγελα και φιλιά, και πίρε τη θέση της πίσω από το τεζάκι .  
Το χαβαλέ εμείς σε βάρος του Σεβάχ μας. Κάποια στιγμή ή ψιλόλιγνη  φιγούρα του Δήμου, τρεκλίζοντας και με ασταθή βήματα άρχισε να οδεύει προς το μέρος της άπιστης Ελένης. Όλοι μαζί πίσω από τον Πάρη μας.  Κάτι άρχισε αυτή να του ψελλίζει χαμογελαστά και ναζιάρικα.  Βλοσυρός και αλύγιστος ο δικός μας. 


Στο καπνιστήριο του m/v ''PRIAMOS''

Ξάφνου  με τo δάχτυλο του , δείχνει το ουίσκι και ακολούθως με τα δυο δάχτυλα τις έδωσε να καταλάβει ότι ήθελε ένα διπλό ποτό. Η σκηνή επαναλήφθηκε μια – δυο τρεις φορές. Εμείς εναγωνίως περιμέναμε την έκβαση της συνάντησης. Δεν περιμέναμε πολύ. Ξάφνου ακούμε το Δήμο να της λέει « Μόρτικα » και Σερέτικα : « Μωρή ...  Άμα σπικ , σπικ. Όχι πρώτα σπικ * και μετά δεν σπικ », Ταυτόχρονα, πετώντας της στα μούτρα χαρτονόμισμα Δολαρίου, γύρισε την πλάτη του  αφήνοντας απορημένη την Dayana. Από τότε, το « Άμα Σπικ , σπικ », έγινε συνώνυμο του « Σίγουρα »  ή του « εντάξει » ή του « Λόγω τιμής » ή ότι έχει σχέση με το αυτονόητο...
«Είπα και τιμώ τον λόγο μου ».                                                                                        
Αξέχαστες, όμορφες ιστορίες μια δύσκολης και απάνθρωπης ζωής τότε που τα βαπόρια ήταν γεμάτα Έλληνες ναυτικούς. Γεμάτα συναδελφική αλληλεγγύη. Τότε που η χαρά ή η λύπη του ενός, ήταν χαρά και λύπη του άλλου . 



Στην γέφυρα του m/v'' PRIAMOS''

Ιστορίες που άφησαν εποχή. Ιστορίες που κρατούσαν συντροφιά στα καπνιστήρια χαρίζοντας ζωντάνια και γέλιο  σε όλους μας.  Αξέχαστες ιστορίες και συμβάντα  του μακρινού χθες που φέρνοντας τες στη μνήμη, χαράζει ένα αμυδρό χαμόγελα στα χείλη και σε κάνουν να ξεχνάς την ζοφερή και σκληρή πραγματικότητα του σήμερα.                               
Στην ιερή μνήμη όλων των συναδέλφων που με τους χτύπους της καρδιάς τους, έδωσαν ρυθμό στα κύματα των θαλασσών του κόσμου ...!!!


Μιχάλης  Γ.  Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν.









Σημείωσης  :  

 SPEAK = Ομιλώ 
Gangway = Κύρια σκάλα πλοίου






Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

ΣΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΜΑΣ

               



       
                 
                 ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ   ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ 


                                                  Μνημείο  Γεράσιμου Ζωχιου 

Όχι, αυτό που κάναμε δεν ήταν εκδρομή . Στο Γαλαξίδι είχαμε πάει και είχαμε ξαναπάει με τον Ναυτικό Σύλλογο Κορυδαλλού, πολλές φορές. Προσκύνημα  στα ιερά και όσια που περιβάλουν το Ναυτικό μας επάγγελμα και τον κάποτε Περίφημο ασφαλιστικό μας φορέα, το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ).   Συνειδητό προσκύνημα στην ιστορία μας ήταν.  Έκφραση σεβασμού σε αυτούς  που δημιούργησαν την Μεγάλη των Ελλήνων Ναυτιλία.  Την κυρίαρχο παγκόσμια ναυτιλία . Την αφέντρα των θαλασσών του κόσμου. Αυτήν που επεκτείνει τα σύνορα της μικρής πατρίδας μας  στις εσχατιές του κόσμου.                              


Στο κάλεσμα του «ΝΑΥ.ΣΥ.ΚΟ» , ανταποκρίθηκαν σύσσωμα τα μέλη του Συλλόγου μας, σε τέτοιο αριθμό που χρειαστήκαμε δυο πούλμαν. Ασπρομάλληδες  απόμαχοι του κύματος.
 Στυλοβάτες  και ακούραστοι αρωγοί της «Ανασυγκρότησης» αυτής της όμορφης πατρίδας που κατάστρεψαν οι πατεράδες και οι παππούδες των σημερινών δυναστών μας ... Γερμανοί..!  Μια και μιλάμε για έργα και ημέρες των Ούννων, δεν ξεχνώ να θυμίσω πως πριν φθάσουμε στο προγραμματισμένο τόπο του  προσκυνήματος μας, περάσαμε από τον χώρο Μαρτυρίου του Δίστομου . Ένας από τους πολλούς μαρτυρικούς τόπους της Αγίας Πατρίδας μας που οι «Πολιτισμένοι Τεχνοκράτες», άσπονδοι «Φίλοι»,  «Σύμμαχοι» και «Συνεταίροι » μας στην ΕΟΚ , έδειξαν το απάνθρωπο και ανθρωποκτόνο ποιόν τους. Λόγια πίκρας , οργής και πόνου για να μη ξεχνάμε και απορούμε για τη σημερινή τους στάση.

                         Ασπρομάλληδες απόμαχοι του κύματος, μέλη του ''ΝΑΥΣΥΚΟ''

Με φορτισμένο στο έπακρο το πατριωτικό συναίσθημα , φθάσαμε στην πανέμορφη Ναυτομάνα κωμόπολη.  Δυστυχώς,  έχασε πλέον τον κάποτε τρανό στόλο των ιστιοφόρων της. Κατάφερε όμως να διατηρήσει αναλλοίωτο το παραδοσιακό της χρώμα.  Τα αρχοντικά καπετανόσπιτα της. Οι λαμπροί ναοί της .  Το ναυτικό της Μουσείο . Οι προτομές και τα αγάλματα της,  δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά και μαρτυρεί την λαμπρή πορεία των ανθρώπων της , στο πέρασμα των χρόνων.  Σταθήκαμε, όχι τυχαία, μπροστά στο μνημείο  με την προτομή του Γεράσιμου Ζωχιού . Ιδρυτή και πρώτου πρόεδρου του ΝΑΤ. Αυτού του πρωτοποριακού ασφαλιστικού φορέα  που ιδρύθηκε το 1861 και χωρίς καμιά βοήθεια ή  συνδρομή του κράτους, εξελίχτηκε σε ένα από τα ισχυρότερα ταμεία του κόσμου.                         

                                            Ο Πρόεδρος του "ΝΑΥΣΥΚΟ" καπετάν Γιώργης Μαυράκης 

Τον ασφαλιστικό φορέα, που έπεσε ανεπίτρεπτα θύμα αφρόνων πολιτικών.  Τελέσαμε  τρισάγιο στη μνήμη του οραματιστή και δημιουργού. Ο Πρόεδρος του συλλόγου μας,  μπροστά σε ανθρώπους με σκυμμένες κεφαλές και δακρυσμένα μάτια,  με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή, διάβασε το ιστορικό του ανθρώπου και του ταμείου μας. Κάτω από χειροκροτήματα  και φωνές οργής  για τους υπαίτιους της συμφοράς μας, κατέθεσε  δάφνινο  Στεφάνι. Δεν άντεξα και φώναξα «Στη Φυλακή οι Φταίχτες  της κατάντιας μας»... Πιστεύω, γενική απαίτηση, όλου του δεινά χειμαζόμενου λαού της πατρίδας μας.


Ακολούθησε ή ίδια σεμνή τελετή και κατάθεση στεφάνου,  στο «Διεθνές Μνημείο της Γυναίκας του Ναυτικού». Πανέμορφο σύμπλεγμα μιας μάνας με τα παιδιά της να χαιρετούν  τον ναυτικό σύζυγο και πατέρα στο μακροχρόνιο μπάρκο τους.  Συγκλονισμένοι από πικρές μας τόσο γνώριμες και βασανιστικές μνήμες , αφήσαμε πίσω μας τους στεφάνους και τα δάκρυα μας σαν ταπεινό  «Ευχαριστώ» στις άψυχες μορφές και σε ότι συμβολίζουν.    




Βουβοί και Με σκυμμένες  κεφαλές, αντάμα με την οργή και τον πόνο μας, εν πομπή, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην τραγική και αβέβαια καθημερινότητα μας.  Συνάδελφοι μου ..... Η οργή και η Αγανάκτηση όλων μας , ας συντροφεύει, για όλη τους τη ζωή, αυτούς που με άφρονες πράξεις ή άλογες παραλείψεις  μας έφεραν σε αυτή τη συμφορά.




Μιχάλης Γ. Καριάμης

Συντ. Πλοίαρχος Ε.Ν
Τέως Πρόεδρος «ΝΑΥΣΥΚΟ»









Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

ΜΑΥΡΟ ΜΑΣ ΔΩΣΑΤΕ .... ΜΑΥΡΟ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ......!
















Πέρασα τα ποιο πολλά χρόνια της ζωής μου, ταξιδεύοντας στις θάλασσες του κόσμου. Χαμένος σε μια κινούμενη σιδερένια φυλακή που χάρη ευφημισμού, ονόμαζαν καράβι. Μήνες και χρόνια μακριά από τον τόπο μου και τους δικούς μου. Παρέα στη βασανιστική μου μοναξιά, μερικές φωτογραφίες αγαπημένων και με το  ράδιο στο αυτί. Επί μονίμου βάσεως, συντονισμένο να μεταδίδει την «Φωνή της Ελλάδος», νυχθημερόν. Πέρασαν χρόνια δύσκολα, με μοναδική παρηγοριά και επαφή με την πατρίδα μας, αυτή την εκπομπή της ΕΙΡ/ΕΡΤ να δίδει κουράγιο  και χαρά. Να λειτουργεί σαν αόρατη γέφυρα  που μας οδηγούσε στην Ελλάδα. Ομολογούσαμε όλοι, ότι ήταν η καλύτερη προσφορά και ότι καλύτερο είχε να επιδείξει σαν υπηρεσία η ξεχαρβαλωμένη πατρίδα μας. Χρόνια πολλά αργότερα, αποκεκομμένος σε κάποιο σημείο της ανατολικής εσχατιάς του Αιγαίου μας, δεχόμουν ανά πάσα στιγμή τον συνεχή τηλεοπτικό  βομβαρδισμό των άπειρων σταθμών της Γείτονος «φίλης χώρας». Πάλι σανίδα σωτηρίας η ΕΡΤ και οι περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί της. Θύμιζαν ότι εδώ είναι Ελλάδα. Ανείπωτη η χαρά μου, σαν ο δίαυλος της Ελληνικής Τηλεόρασης,  έφερνε στα πέρατα του κόσμου, εικόνα από τα δρώμενα της Μεγάλης Παρασκευής , του ερειπιώνα της Κυδιάντας. Ποια χαρά και ποια συγκίνηση των ξενιτεμένων αδερφών μας ; Έπαιρναν τηλέφωνο από την Αυστραλία την Αμερική ή την Ευρώπη και με τρεμάμενα χείλη περιέγραφαν τη χαρά τους. Αυτή η εικόνα λειτούργησε σαν καταλύτης και κομιστής νόστου, υποχρεώνοντας πάρα πολλούς να επισκεφθούν το Μυροβόλο νησί μας, για να ζήσουν από κοντά τα όσα τους μετέφερε στην οθόνη των τηλεοράσεων τους η ΕΡΤ, στην ξένη. Προ αρκετών ετών, δυο αλαφροπατούντες και αιθεροκοιτούντες   γέροντες, ένοιωσαν  τους κτύπους της καρδιάς της φύσης. Ζώντας με την αυταπάτη  για προσφορά στην πατρίδα, κινήσαμε αγώνα αναγνώρισης των Θείων δώρων της φύσης , με τα οποία ο Δημιουργός προίκισε το νησί μας. Ομιλώ για τους τρεις φυτικούς Μαθουσάλες της Χίου. Χαθήκαμε σε ατέρμονα κοχλία κρατικής αδιαφορίας έως ότου σαν από μηχανής Θεός, παρουσιάστηκε η δημοσιογράφος της ΕΡ. ΑΙΓΑΙΟΥ, κ. Δήμητρα Λαχουρή.  Μας έδωσε βήμα λόγου. Η παρακλητική φωνή μου,  τα επιχειρήματα μας για τα οφέλη, του νησιού από την ανάδειξη τους, είχε σαν αποτέλεσμα να ευαισθητοποιηθούν άνθρωποι από κάθε σημείο της νησιωτικής Ελλάδας και όχι μόνον. Λίγες ημέρες αργότερα, κατέθετα τις απόψεις μου Πανελλαδικά μέσω της ΕΡΑ 3. Άπειρα τα γράμματα και τα μηνύματα συμπαράστασης που έλαβα. Το καλό της υπόθεσης, πέραν όλων αυτών των γνωστών ή άγνωστων φίλων, ευαισθητοποιήθηκε η τότε Αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού , απασχόλησης και Δια βίου μάθησης κ. Λίτσα Λύκου, η οποία αναγνωρίζοντας το δίκαιο των απόψεων του κ. Δ. Μελαχροινούδη και του γράφοντος, πείρε το όλο θέμα τη αναγνώρισης υπό την εποπτεία της. Αλλά κατόπιν όλων αυτών και το Ίδρυμα «ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΚΟΣ», στη Γενική Συνέλευση της 16 – 10 – 2012, ψήφισε ομόφωνα υπέρ της ανακήρυξης ως μνημείων της φύσης των προαναφερομένων δέντρων. Προτρέποντας ταυτόχρονα, τους αρμόδιους φορείς ναπροχωρήσουν αναλόγως.Να γιατί δεν μπορώ να μην πάρω θέση στο πλευρό των εργαζομένων της ΕΡΤ. 



Πέραν όλων αυτών που προανέφερα, λόγοι Εθνικοί που όλοι καταλαβαίνουν επιβάλουν και επιτάσσουν την Άμεση επαναλειτουργία της. Ευθαρσώς στιγματίζω το άκομψο κλείσιμο της Δημόσιας τηλεόρασης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανήκουμε στη χωρία των Δημοκρατικών – Κυρίαρχων και Συνταγματικά κατοχυρωμένων Ελεύθερων Ευρωπαϊκών κρατών. Ο τρόπος  και η αιτιολογία του «ΜΑΥΡΟΥ», που μας χάρισαν, δεν πείθει πιστεύω ούτε τους ίδιους. Τεράστιο το ατόπημα σας κύριε Πρωθυπουργέ...... Κάποιοι , κάποτε είχαν την εξυπνάδα να εφαρμόζουν το «Άρτος και Θέαμα». Εσείς τυραννικά και ετσιθελικά μας στερείται και τα δύο και με βίαιο τρόπο. Ακούστε τη φωνή ενός σακάτη γέροντα , ο οποίος  κρατά ψηλά την κεφαλή και δεν έμαθε ποτέ να χαϊδεύει αυτιά υψηλά ισταμένων. Χάσατε την καλή μαρτυρία και την εμπιστοσύνη του απλού πολίτη. Από όσα τάξατε και υποσχεθήκατε στο Ζάππειο, τίποτα δεν τηρήσατε. Δεν σας ρωτώ για κάθαρση...για Λίστες....για φοροδιαφυγή ...για ...για ...! Τι να πρωτοθυμηθώ και τη να πρωτ’ αριθμήσω από όσα τάξατε ; Είμαι απογοητευμένος. Προσπαθώ να ερευνήσω στις δύσβατες ατραπούς της σκέψης σας. Ειλικρινά, δεν τις κατανοώ και δεν σας πιστεύω. Κοιτώντας σας κατάματα, υπόσχομαι να σας ξεπληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Μαύρο μου δώσατε ... Μαύρο θα πάρετε ! Εγώ δεν ξεχνώ


Μιχάλης  Γ.  Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν.

Ενεργός Πολίτης