'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΥΜΒΟΛΟ




Η πάμπτωχη οικογένεια μου, ήταν μια από τις χιλιάδες που στην διάρκεια ή αμέσως μετά τον εμφύλιο σπαραγμό, άφησαν τις από αιώνων πατρογονικές εστίες για να βρεθεί στο χωνευτήρι των φτωχογειτονιών της Δυτικής Αττικής. 

Στην Άγια μάνα, γενέθλια γη, δεν αφήσαμε και πολλά πράγματα. Όλο μας το βιός ήταν λίγες αλλαξιές ρούχα ένας μπόγος με κλινοσκεπάσματα. Σπίτια και κτήματα δεν είχαμε για να μας κρατήσουν.  

Το μόνο πολύτιμο και ακριβό που αφήσαμε πίσω μας ήταν η ψυχή μας ! Αυτή δε μπορέσαμε να την ξεριζώσουμε και να την πάρουμε στην ξενιτιά. Την αφήσαμε για πάντα εκεί στα κακοτράχαλα βουνά της Χίου σαν αμανάτι  να περιμένει την επιστροφή μας.   

Ο νέος τόπος εγκατάστασης μας, το «Κουτσουκάρι», ο σημερινός Δήμος Κορυδαλλού, δεν είχε τίποτα το κοινό με το πανέμορφο χωριό  μας, ούτε θύμιζε κάτι από την άγια γη. 

Σε αντίθεση με τα άγρια βουνά μας,  τους γαλάζιους κόλπους και τις αφρισμένες θάλασσες μας, ο νέος τόπος ήταν ένα απέραντο χωράφι σπαρμένο με βίκο και ραπανάκια. Σε αντίθεση με τα δίπατα πετρόχτιστα καπετανόσπιτα του χωριού μου, εδώ υπήρχαν παράγκες με τενεκέδες και πισσόχαρτο. Που και που υπήρχε και κανένα δωμάτιο χτισμένο με πλίνθους από χώμα και άχυρο. 

Ολημερίς τα μάτια της μάνας, ήταν  πάντα κλαμένα. Πάντα βουρκωμένα και από τα χείλη της ασταμάτητα, ακούγονταν πονεμένα τραγούδια  της θάλασσας σαν μοιρολόγι. Μόνιμο παράπονο της γιαγιάς «καλέ σεις, σε ήντα τόπο ήρταμε;  Έδωνα, οι άνθρωποι περνούν και ε σου λένε καλημέρα !» 

Στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, τη μοναξιά, άρχιζαν να τη σπάζουν νέα σπίτια κατά το πλείστον παράνομα. Αποβραδίς κοιμόσουν και το πρωί κάπου άναρχα είχε ξεφυτρώσει ένα κτίσμα. 

Κάπως έτσι, ήλθε και εγκαταστάθηκε κοντά στο φτωχικό μας, ένα νέο ζευγάρι. Οι Μανιάτες! Ο τόπος του καθενός και όχι το όνομα του ήταν το κύριο χαρακτηριστικό  προσδιορισμού της ύπαρξης του.  Σε αντίθεση με την κυρά- Βαγγελιώ, έτσι ήταν το όνομα της νεαρής συζύγου, μια ψηλόλιγνη λεβέντισσα   ο κυρ Θωμάς, ήταν κάτι παραπάνω από κοντός ! 

Ανενόχλητοι άνθρωποι, κλεισμένοι στο σπίτι τους. Εκείνη σκυμμένη ολημερίς σε μια μηχανή και να γαζώνει. Ο κυρ Θωμάς, πεντακάθαρος μέσα στα φτωχικά του ρούχα, ευπροσήγορος, πάντα με ένα καλό λόγο στο στόμα να φεύγει για την καθημερινή του βιοπάλη και να χάνεται για καιρό. Τη μέρα δούλευε στην τότε βιομηχανία του «Κεραμικού» και το βράδυ στον Ο.Λ.Π. Με το διάβα του χρόνου, η οικογένεια μεγάλωνε. Απέκτησαν τον Κυριάκο και την Ευγενία. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν, το ίδιο και ο αγώνας επιβίωσης και αποκατάστασης των παιδιών τους. 

‘Έτσι, τόσο απλά και ήρεμα, πέρασαν τα χρόνια σε εποχές καλές, παρά τις όποιες δυσκολίες. Τα παιδιά μας , σταδιοδρόμησαν, παντρευτήκαν κάνανε δικές τους οικογένειες. Σήμερα, τίποτε δε θυμίζει τη παλιά μας φτωχογειτονιά. Πολυκατοικίες  μας στερούν το φως και τον ήλιο. Αυτοκίνητα διακόπτουν τους λογισμούς την ηρεμία μας και δε μας επιτρέπουν να περπατάμε ούτε στα πεζοδρόμια.

Τα μαλλιά μας έπεσαν ή άσπρισαν. Τα σώματα μας κύρτωσαν από το βάρος τόσων χρόνων με την αναπόληση της γενέθλιας γης να σου δίνει κουράγιο και ελπίδα να προσμένεις  την  ουτοπία της παλιννόστησης. 

Ξαφνικά την αβάσταχτη ηρεμία των ημερών έρχεται να σπάσει μια απρόσμενη πρόσκληση η οποία με γέμισε απορίες για έναν ταπεινό, καθημερινό  άνθρωπο, που έφαγες εξήντα χρόνια δίπλα του χωρίς να ξέρεις ποιος είναι και πια η ανυπολόγιστη προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο. Κάποιο πρωινό λοιπόν μιας Κυριακής, βρέθηκα μαζί με χιλιάδες (στην κυριολεξία) ανθρώπους στο «ΑΤΤΙΚΟΝ», τον πολιτιστικό χώρο του Πειραιά, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ μικρός για να φιλοξενήσει μια τέτοια εκδήλωση. 

Τέτοια ήταν η προσέλευση του κόσμου ώστε γέμισαν ασφυκτικά όλοι οι εσωτερικοί χώροι ,οι διάδρομοι  ει είσοδος αλλά και ο χώρος μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αν πεις ότι εκείνη την ημέρα όλη η Μάνη ήταν εκεί, δε θα είναι υπερβολή. Κάτω, από αυτές τις συνθήκες, με έντονες τις παρουσίες πολιτικών ανδρών, ηθοποιών, στρατιωτικών της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, και μετά τους επιβεβλημένους χαιρετισμούς και προσφωνήσεις, άρχισε η προβολή ενός μικρού φιλμ, ώστε οι παρευρισκόμενοι να γνωρίσουν την περιοχή όπου έλαβε χώρα το απίστευτο. Το πέρας το φωτοθεάματος σήμανε την έναρξη μιας νέας προβολής σχετικά με τη ζωή και το έργο του κυρ Θωμά Μπαρμπαγιάννη. Ειλικρινά έμεινα άναυδος με αυτά που έβλεπα και άκουγα!  Μετά λοιπόν από χρόνια, έμαθα πως ο τόσο «Μεγάλος Άγνωστος» γείτονας μου γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1926, στα Κάτω Παχιάνικα ή Άγιο Νικόλαο, του σημερινού Δήμου Ανατολικής Μάνης. 

 Δάσκαλος και μαθητές Δημοτικού Σχολείου της Μάνης

Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο Κοκάλας. Ο πατέρας του, κτίστης πέτρας το επάγγελμα, αυτές τις δύσκολες εποχές της Γερμανικής κατοχής και του εμφύλιου, είχε να θρέψει δέκα παιδιά. Ο μικρός, τότε, Θωμάς, υποαπασχολείτο σε γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες. 

Η μικρή βοήθεια του, σημαντική στις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης. Από εδώ αρχίζει η παραμυθένια ιστορία μας. Σε  ένα σύνολο επτά χωριών της ευρύτερης περιοχής, δεν λειτουργούσε σχολείο. Την τρυφερή ψυχή του την έτρωγε η αγωνία της μόρφωσης των συγχωριανών του.  Χωρίς καμιά υλική ή ηθική βοήθεια, αλλά με βοηθό του το όραμα τη θέληση και την ελπίδα, πείρε την παράτολμη και ελπιδοφόρο απόφαση να λειτουργήσει  ο ίδιος σχολείο ! 

Οι γνώσεις του στοιχειώδεις. Η ανάγκη επιβίωσης επιτακτική. Το όραμα του για προσφορά στη γνώση και στον συνάνθρωπο άσβηστο. Η τύχη των παιδιών των χωριών Άγιος Κυπριανός – Δημαρίστικα – Μέσα – Έξω Σπείρα – Ολυμπιές – Κοκκάλα –  Άνω – Κάτω Παχιάνικα – Σολοτέρι – Τρουπίδια – Νύφιο και Κορακιάνικα , προδεδικασμένη. Αμορφωσιά χωρίς ελπίδα στο αύριο.  Όταν αναφέρουμε, χωριά και τόπους δε θα βλέπουμε το σήμερα και την ευκολία πρόσβασης των ασφαλτοστρωμένων δρόμων.  Τότε η πρόσβαση, από στεριά , σχεδόν  αδύνατη.  Οι  μετακινήσεις     δύσκολες, συνήθως μέσω θαλάσσης.  



  Καθ  οδόν  προς  το  Σχολείο ... !!!

Ο απίστευτος ρακένδυτος και  ανυπόδητος Θωμάς, οπλισμένος με περίσσιο θάρρος και αποκοτιά που δίνει η μεγάλη επιθυμία, ένα πρωινό, παρουσιάστηκε μπροστά στον επιθεωρητή Γυθείου. Του κατέθεσε τη σκέψη και τη πρόταση του για τη δημιουργία και τη λειτουργία σχολείου εκ μέρους του.  Ο απορημένος επιθεωρητής, αναμετρώντας την αποφασιστική ματιά του νεαρού ζηλωτή, έδωσε την άδεια του με την προϋπόθεση στο τέλος της σχολικής περιόδου οι μαθητές του να υποστούν εξετάσεις από επιτροπή και κατόπιν σχετικής αξιολόγησης να πάρουν ενδεικτικό ανάλογης τάξης. 

Έτσι απλά αρχίζει η εποποιία του «Μοναδικού αυτοδίδακτου Δάσκαλου» της Ελλάδας.  Σε μια πατρίδα κατεστραμμένη από διαρκείς πόλεμους, το φτωχόπαιδο της Μάνης, κοινώνησε την Θεία προσφορά μάθησης στους συγχωριανούς του και στη ψυχή του. Δε κοίταξε τις  επιτάχτηκες ανάγκες της οικογένειας και τις δικές του . Δε περίμενε να κάνει κάτι η πατρίδα για αυτόν. Μέσα στην ανέχεια και την ανάγκη σιτισμού για την επιβίωση του, δεν ζήτησε απολύτως τίποτα. Καμία αμοιβή ! Οι εποχές δύσκολες. Η κατάσταση αφόρητη. 



Δεν ήταν λίγες οι γυναίκες που πέθαιναν στη γέννα. Ο τύφος και οι πάσης φύσεως αρρώστιες θέριζαν τους νεαρούς αδύναμους βλαστούς. Γιατροί δεν υπήρχαν. Με ανύπαρκτο χρήμα τα φάρμακα δυσεύρετα. Δεν υπήρχαν βιβλία ούτε τετράδια. Δεν υπήρχε τίποτα ! 

Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες πήγε στην Κοκκάλα, άνοιξε το σχολείο σε παλιό μισοερειπωμένο σχολικό οίκημα του 1900, κάνοντας το όραμα του πράξη. Έγινε Δάσκαλος ίνδαλμα. Οδηγός ψυχών μικρών μαθητών Οι περισσότεροι από τους μαθητές του ήταν συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι του.  Μοναδικός μισθός του η αγάπη των ανθρώπων το χαμόγελο όλων. Άπειρα «ευχαριστώ» και οι ματιές ευγνωμοσύνης. Άσχετο αν οι απλοϊκοί χωριάτες δε σκέφθηκαν ποτέ ή δεν αναρωτήθηκαν «ο Δάσκαλος είναι από άλλο χωριά. Άραγε πως ζει;» Οι νύχτες του περνούσαν πάνω σε ένα παλιό ντιβάνι παρέα με το σκύλο και την πείνα του. 


Γύρω στο 1960 . Μαθητές Σχολείου της Μάνης 

Όποιος ερχόταν από την πρωτεύουσα και ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση τον θερμοπαρακαλούσε να πάρει για το σχολείο μεταχειρισμένα βιβλία και τετράδια. Ζήταγε βιβλία γυμνασίου ώστε οι γνώσεις που θα προσέφερε στους μαθητές του για το αύριο να ήταν υψηλού επιπέδου. Όπως ομολογεί, τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα, έφερνε στη ανάμνηση του τον δικό του δάσκαλο. Τον Γεώργιο Μελά. Έναν καλό μα αυστηρό εκπαιδευτικό τον οποίο είχε σαν πρότυπο.     

Εκείνη την φανταστική ημέρα της εκδήλωσης, όσοι ανέβηκαν στο βήμα, κατέθεσαν συγκλονιστικές όσο και συγκινητικές μαρτυρίες για τον «αυτοδίδακτο δάσκαλο» τους, οι οποίες έκαναν εμάς τους υπόλοιπους να κοιταζόμαστε και να μη πιστεύουμε στα αυτιά μας. 

Στο τέλος, τον πήραν με σεβασμό από το χέρι, τον ανέβασαν επί σκηνής και ότι ακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια.  Θα αδικήσεις την εκδήλωση!      Η λατρεία των ασπρομάλληδων στον μικροσκοπικό μα σεβάσμιο «δάσκαλο τους» ήταν έκδηλη. Το μόνο που δεν τον σήκωσαν στους ώμους σαν τον Διαγόρα και να έχει όμοιο με αυτόν τέλος. Ο μικρό το δέρας μα τόσο μεγάλος «Άνθρωπος» ευτύχισε να δει τον γιο του Κυριάκο,  επιτυχημένο βιοτέχνη. Η κόρη του Ευγενία, παράδειγμα επιτυχημένης γυναίκας. Δικηγόρος. Διευθύντρια Επαγγελματικών Σχολών και πολιτευτής Β. Πειραιώς.  Την επόμενη της εκδήλωσης οι εφημερίδες του μεγάλου λιμανιού πρωτοσέλιδα επεσήμαιναν «Η  δικαίωση του Μανιάτη αυτοδίδακτου δάσκαλου. » «Τιμή στον αυτοδίδακτο Δάσκαλο της Μάνης». «Συγκλονιστική μαρτυρία ζωής» .  

Οι τίτλοι που άγγιξαν την ψυχή μου  ήταν δυο «Μήνυμα Ελπίδας» και «Οι αγωνιστές πρέπει να καταξιώνονται όταν ακόμη υπάρχουν » Η σκέψη μου πάραυτα πήγε σε έναν «Μεγάλο Δάσκαλο» της ανατολικής εσχατιάς της Ευρώπης . Τον Γεώργιο Χειλά από το Πιτυός της Χίου, με αγώνες και προσφορά για όλη την Ελλάδα.  Αλήθεια  αυτή την μεγάλη μορφή οι πατριώτες του πότε θα αποφασίσουν να την τιμήσουν;           

Όχι, δεν είναι στα Βορειόχωρα της Χίου . Στη Μάνη είναι ...!  
                                                                                                                                 
Ο Θωμάς Μπαρμπαγιάννης, είναι  ανατρεπτικά επίκαιρος. Με την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση του, δείχνει τον άλλο Έλληνα. Τον Έλληνα πρότυπο ο οποίος σε κόντρα των καιρών υψώνει ανάστημα. Παραδίδει μαθήματα ήθους. Αφήνει παρακαταθήκες για τη νεολαία και τις επόμενες γενιές. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της διαφθοράς και  της  απαξίωσης  προσώπων και θεσμών σαν φωτεινός φάρος σκορπίζει ελπίδα και το δικαίωμα να βροντοφωνάξουμε «Όχι Δεν είμαστε όλοι ίδιοι». «Αυτός είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος του Έλληνα»                                                                                                                        Βλέποντας τον γέροντα πρότυπο, καθημερινά να σέρνει αργά – αργά, τα κουρασμένα βήματα του, γνωρίζοντας πλέων την προσφορά του, σκέπτομαι τον μεγάλο άγνωστο άνθρωπο που κρύβει η διπλανή μας  πόρτα στο χωνευτήρι αυτής της απάνθρωπης οικουμενικής πόλης
                                                                           

Μιχάλης Γ.  Καριάμης

Συνταξ. Πλοίαρχος Ε. Ν. 



* Υστερόγραφον 
Το άρθρο μου αυτό, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Πανελληνίως γνωστό περιοδικό ''NEMECIS'', του Χιώτη εκδότη κ. Γεωργίου Νικ. Μπαχά (Τεύχος Νο 109 )

** O κυρ Θωμάς Μπαρμπαγιάννης και η κυρά Βαγγελιώ έφυγαν από τούτο τον κόσμο με διαφορά 5- 6 ημερών τους πρώτους μήνες της Άνοιξης του 2013 

συντάκτης : nemecis,

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ 109

Fuck you!!! (σελ. 3)
Σημείωμα από τη διεύθυνση: Γ.Ν. Μπαχάς (σελ. 8)


ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Γιατί μας κοροϊδεύουν τόσο; Γεωργία Λινάρδου (σελ. 10)
«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», Στ. Καράμπελας (σελ. 16)
Bangsters, Η. Ηλιόπουλος (σελ. 22)
Οι χρηματοδότες της κρίσης, (σελ. 25)
Κοινωνική συνοχή και κοινωνική δικαιοσύνη, J. R. Haygood (σελ. 26)
Όταν οι λαοί ξεσηκώνονται, οι βάρβαροι τρέμουν, Στ. Καλογερόπουλος (σελ. 32)
Αυτός ο λευκός είναι έλληνας, κρίμα κι έδειχνε καλός άνθρωπος, Κ. Τσίλης (σελ. 36)
Η ώρα της Νεμέσεως, Σ.Ι. Καργάκος (σελ.42)
Οι ρίζες του κακού, Ιω. Μουγογιάννης (σελ. 46)
Ο Ξεσηκωμός των Ξεβράκωτων, Δήμητρα Νικολαϊδου (σελ. 48)
Μπασίλ Ζαχάρωφ, ο πρόδρομος της διαπλοκής, Λιάνα Μυστακίδου (σελ. 54)
Ερντογάν: πήρε όσα ήθελε, Κ. Ψωμιάδης (σελ. 56)
Τούρκικος βαρύ γλυκός, Χρ. Καλουντζόγλου (σελ. 62)
Το σπίτι του Κεμάλ στη Χρυσαυγή, Μαρία Σταματιάδου (σελ. 66)


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Ωχ! Τι θα πει πάλι ο Αυτιάς! Ντίνα Καραμάνου (σελ. 38)
Ντ. Χριστιανόπουλος: «Τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής», Δήμητρα Νικολαϊδου (σελ. 70)

ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο δάσκαλος…, Μ. Καριάμης (σελ. 76)

Ο Στέλιος στη Μανγκαρατίμπα, Μ. Φύσσας (σελ. 82)
Ν. Αλιάγας: «Το πάθος είναι το ζητούμενο ή το θάρρος;», Μ. Τσακωνιάτης (σελ. 100)


ΣΤΗΛΕΣ
Βιβλιοφάγος, (σελ. 68)
7η τέχνη






25 σχόλια:

  1. η Επικήδειος Ομιλία μου

    =======================

    Πολύ βαριά η ατμόσφαιρα σήμερα . Θλιβερές οι στιγμές που ζούμε. Παιδιά, Εγγόνια , Συγγενείς , Συγχωριανοί, Συμπατριώτες , Φίλοι, Γείτονες και Μαθητές του. Γνωστοί ή Άγνωστοι μεταξύ μας. Όλοι μαζί Αντάμα με σκυμμένο κεφάλι λέμε το Ίστατο Χαίρε στον Αγαπημένο μας κυρ Θωμά, που έφυγε τόσο βιαστικά από κοντά μας για να μην αφήσει μόνη την κυρά Βαγγελία στο μεγάλο της ταξίδι. Είμαστε εδώ, για να πούμε Αντίο στον καλό οικογενειάρχη – Τον άξιο Πατέρα, στον αγαπημένο παππού τον καλό συγγενή , φίλο ή γείτονα. Τον αγαπητό σε όλους μας Κυρ Θωμά . Σε αυτόν τον ταπεινό μα τόσο Μεγάλο άνθρωπο . Στον άνθρωπο παράδειγμα για όλους μας. Σε αυτές τις δύσκολες, τραγικές θα έλεγα ημέρες, όταν θεσμοί, ιδέες, Θρησκευτικοί, Πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί απαξιώθηκαν στη συνείδηση μας, η πατρίδα χάνει έναν μεγάλο άνθρωπο. Έναν άνδρα σύμβολο..... Μοναδικό στην Ελλάδα μας. Αλήθεια, πόσες και πόσοι από εσάς, γνωρίζουν ότι αυτός ο μικρός σε ανάστημα άνδρας υπήρξε μοναδική περίπτωση Αυτοδίδακτου Δάσκαλου; Σε εποχές πολύ δύσκολες και τότε για την πατρίδα μας. Αμέσως μετά την Γερμανική κατοχή και σε κατάσταση μεγάλης πείνας, οπλισμένος με φιλομάθεια και δωρεά κοινωνίας από τον ύψιστο , το φτωχόπαιδο της λεβεντογένας Μάνης, με πολύ λίγες γραμματικές γνώσεις ο ίδιος, αλλά με τεράστια Θέληση, άνοιξε σχολειό και μάζεψε κοντά του παιδιά από επτά ξεχασμένα χωριά, γύρω από τη γενέτειρα του. Πολλοί από τους μαθητές του , πιθανά να ήταν συνομήλικοι του. Άμισθος και πεινασμένος εκείνος, μεταλαμπάδευσε θεία γνώση στα καταφρονεμένα της φτωχολογιάς και έκαμε το θαύμα. Οι μαθητές του πρόκοψαν και έγιναν όλοι πολύτιμοι άνθρωποι με προσφορά στην κοινωνία. Πρωτόγνωρη και μοναδική η περίπτωση του σε όλη την Ελληνική Επικράτεια. Στάθηκε τυχερός. Σε εκδήλωση προς τιμή του στον Πειραιά , οι ασπρομάλληδες μαθητές του, το πλαισίωσαν για να πουν με ματιές λατρείας ένα ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΩΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Άτυχος, γιατί τότε δεν άφησε την τελευταία του πνοή, στην αγκαλιά τους και να έχει την τύχη ενός άλλου Μεγάλου Έλληνα...., του Διαγόρα. Στάθηκε τυχερός που είχε σύντροφο της ζωής του την αξέχαστη κυρά Βαγγελιώ. Στάθηκε τυχερός που είδε τα παιδιά του Κυριάκο και Ευγενία να διαπρέπουν στην κοινωνία. Στάθηκε τυχερός που έζησε σε μια γειτονιά φτωχών μα τίμιων ανθρώπων του Κορυδαλλού ..... Ανθρώπων που τον εκτιμούσαν κα τον λάτρευαν . Η μέρα που ξημέρωσε βρήκε την Μάνη και την Ελλάδα μας φτωχότερη.
    Φίλες και Φίλοι μου .... :
    ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΜΕ ΚΥΡ ΘΩΜΑ , Η ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΣΒΕΣΤΗ – ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.
    Ευγενία και Κυριάκο είναι μεγάλη σας τιμή που είχατε τον κυρ Θωμά πατέρα σας
    Καλέ μου γείτονα ,σαν απόμαχος ναυτικός σου λέγω ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ - ΑΠΑΓΚΙΟ ΛΙΜΑΝΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
    ΚΑΡΙΑΜΟΜΙΧΑΛΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένε μας Δάσκαλε.
    Πώς να χωρέσουν οι λέξεις τα συναισθήματα που έγιναν ποτάμι και πνίγουν τη Μάνη, πώς να μικρύνει σε λίγες γραμμές το ΜΕΓΕΘΟΣ του μεγαλείου της ψυχής σου ; Σε βάραιναν οι γνώσεις σου, δεν άντεχες να τις κρατάς μόνο για σένα, όταν, γύρω σου, μικρά παιδιά, ξυπόλητα και πεινασμένα, ήταν καταδικασμένα στηδύσκολη ζωή μετά τον πόλεμο που ρήμαξε τα χωριά μας. Πάλεψες , αγωνίστηκες, γύρισες τη γη ανάποδα και πέτυχες να ανοίξεις το σχολείο της Κοκκάλας, να μας διδάξεις, ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ Εσύ, για να δούμε τη ζωή μας καλύτερη. Άλλοι να φτάσουμε στα Πανεπιστήμια και άλλοι να ανοίξουμε τους ορίζοντες του νου μας, να δημιουργήσουμε σωστές οικογένειες και να μπορούμε να ζούμε με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Κανένα δεν άφησες παραπονεμένο ... Όλους τους φρόντισες με πλούτη της ψυχής σου, αφού τίποτα άλλο δεν είχες ... 120 Μανιατόπουλα ξέφυγαν από τη μιζέρια , γιατί στη ζωή τους υπήρξες Εσύ !!! Ποτέ δεν μάθαμε, πόσες φορές έμενες νηστικός, για να δώσεις το μοναδικό κομμάτι ψωμιού που είχες στους μαθητές σου ... Πόσες νύχτες σε θέριζε η πείνα, για να χουμε ένα χαρτί κι ένα μολύβι εμείς ... Συγνώμη, Δάσκαλε. Μεγαλώσαμε και τρομάξαμε από τη μεγαλοσύνη της καρδιάς σου ! Σίγουρα, Εσύ ήξερες πως εκείνο το ξεροκόμματο που δεν είχες, ήταν τα θεμέλια του πλούτου που αποκτήσαμε! Του πλούτου της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ που μας χάρισες... Πόσο τυχερός είσαι τώρα με τέτοιο ξόδεμα της ψυχής σου !
    Πόσο ελαφριά αναπαύεσαι ......

    Οι Μαθητές σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκινήθηκα. Μου θύμισε τη δική μου περιοχή, τα Λιόσια, και το μαξιλάρι που είχαμε αντί για θρανίο, το παγουρι και τη φετουλα ψωμί με λάδι, τον κυνηγημένο αριστερό δασκαλακο που μας έκανε μάθημα στα χωράφια και το μοναδικό τετράδιο με το μολυβακι μας που γλυφαμε για να γράφει. Με τις παράγκες που σε κάθε βροχή τις έπαιρνε το ρέμα και τρέχαμε να μαζέψουμε το βιος των ανθρώπων. Τι να πρωτοθυμηθει κανείς από τις επαρχίες της Αθήνας; Καλές Γιορτές να έχετε και όλος ο κόσμος!

    Ketty Zarcada

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. CAPT.ΜΙΧΑΛΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ =ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θυμάμαι το είχα διαβάσει παλιότερα και με είχε εντυπωσιάσει. Μου είχε βάλει την ιδέα μάλιστα, μιάς έρευνας, που θα αναδείκνυε τέτοιες προσωπικότητες. Ανθρώπους σαν τον αυτοδίδακτο δάσκαλο, που μια κοινωνία - φτωχή και λειψή σαν την δικιά μας - το έργο της ψηλώνει δέκα πήχες την περηφάνεια της...Εδώ, να πω ένα μεγάλο μπράβο, που ανέδειξες ένα τέτοιο θέμα.....θα ήταν αχαριστία και αγνωμοσύνη να μην αναγνωρίσω την προσπάθεια σου..

    Nicholas D. Chatzimanolis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ας σκεφτούμε, τι κέρδος θα είχαμε σαν κοινωνία, αλλά και σαν χώρα, αν προωθούσαμε το έργο τέτοιων ανθρώπων....και αλλάζαμε τα πρότυπα διαπαιδαγώγησης

    Nicholas D. Chatzimanolis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι κρίμα να μην τιμούμε τέτοιους ανθρώπους όντας εν ζωή και να το κάνουμε μετά θάνατον!!! Ήταν δάσκαλος μου ο αείμνηστος Γεώργιος Χειλάς !!!!!

    Litsa Lykou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. καπετάν Μιχάλη, ο πόνος του πολέμου και του ξεριζωμού, είναι αβάσταχτος για όλους τους ανθρώπους...ποτέ δεν είπες σε αδίκησε η ιστορία, ούτε πως η ζωή σου μίλησε αλλιώς, μα χτες μες στην πορεία, περνούσες γελαστός.

    Pantelis Kolxaros

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  9. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΝΟΝΕ !!!!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!! ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!

    Varvara Deli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σπάνιοι ανθρωποι τότε.... ανύπαρκτοι τώρα....

    Sofia Georgouli

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  11. Καλημέρα Κάπτεν το έχω ξαναδιαβάσει και παλαιότερα
    Με συγκινεί και μου προκαλεί το αίσθημα
    της ελπίδας ότι γύρω μας και σε κάθε σπίτι υπάρχουν ακόμα μικρά και μεγάλα ανθρώπινα διαμάντια ανιδιοτέλειας.

    Georgette Alexopoulou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑ

    Νένη Τιμιάδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εκπληκτικό και συγκινητικό κ. Καριάμη, μπράβο σας και ευχαριστώ!

    Ioannis Leotsakos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγκινήθηκα Καπετάνιε μου! Κι ας λες πως ήσασταν φτωχοί, ή καρδιά σου είναι πάμπλουτη!
    Καλή σου μέρα, με πολλά όμορφα συναισθήματα, όπως τούτο εδώ!

    Φρόσω Χαραλάμπους

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  15. Κάπως έτσι ξεκινούσαμε την ζωή μας οι περισσότεροι τα χρόνια εκείνα και λυπάμαι όταν κάποιοι σήμερα το ξεχνούν και δεν θέλουν ούτε να το θυμούνται όχι να το αναφέρουν.

    Markos Volikakis

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  16. Μου αρέσει η αναφορά που κάνετε Καπετάνιε και με συγκινεί αφάνταστα...πόσες παρόμοιες ιστορίες αλήθεια συνέβησαν και κυρίως βουρκώνουν μάτια
    Και ματώνουν ψυχές από ξεριζωμό ανθρώπων κι είναι
    Αλήθεια πως γι αυτούς που έφυγαν άφησαν πίσω
    Τη ψυχή τους κι είναι αυτό το ποιό τραγικό!...Εγκάρδιες ευχές για μια υπόλοιπη ευτυχισμένη ζωή με την αγάπη κι εκτίμηση μου Ειρήνη!

    Ειρήνη Φράγκου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  17. Ότι αφήνουμε πίσω μας πονάει πολύ
    . .. και η νοσταλγία δεν σβήνει ποτέ.

    Georgette Alexopoulou

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  18. Καπτεν !!! Αυτα τα κακοτραχαλα ομως τα αγαπας ειναι δεμενα στην ψυχη σου καλο απογευμα

    Mairi Sotiraki

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  19. Πολλες ομοιοτητες!!!!μεγαλη αηαπη για την Χιο μας!!!!

    Eirini Papasotiriou Kalagkia

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  20. Captain: Ο μισεμός – ξενιτεμός είναι καημός μεγάλος και το καλωσορίσατε είναι χαρά μεγάλη.!Ναστε όλοι καλά!!!

    Μιχαηλ Κουτελος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Markella Kyros
    Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσεις την ψυχή σου και να την πάρεις μαζί σου στην ξενιτιά . Για να μπορεσεις να επιβιώσεις όμως , δημιουργείς μια άλλη , φανταστική ψυχούλα με τους ίδιους παλμούς .... αυτή η ψυχούλα κρατάει την φλόγα πάντα αναμμένη . Την φλόγα της Αγάπης για την Πατρίδα !!!

    Markella Kyros

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  22. Πολύ συγκινητική η περιγραφή σας.!!! Να είστε πάντα καλά.!!!

    Anny Makridou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αγγελική Ντελέκου

    Πραγματικά αξίζει καπετάνιε καλησπέρα καλή συνέχεια σε ευχαριστούμε πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή