'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Ο ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΟΥΣ




{ΣΤΟΝ  ΦΙΛΟ καπετάν ΜΙΧΑΛΗ Ζ. ΦΩΤΕΙΝΟ}









Έχουν περάσει  κάμποσα χρόνια από τότε, που μέσω των σελίδων του Χιακού τύπου, ζητούσα από τους  τότε, τοπικούς άρχοντες , να ρίξουν μια  ματιά συμπόνιας στον μισό- ερειπωμένο νερόμυλο της «Αργεντούς».  Ήταν οι εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.  Θες  το μπερδεμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς , θες η αδιαφορία (σύνηθες φαινόμενο) των καθ ύλη  αρμοδίων, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Μόνο υποσχέσεις  παρατρεχάμενων και τίποτα άλλο . Ορθά ο σοφός λαός μας αποτυπώνει την περίσταση . «Λάδι πολύ, μα τηγανίτα τίποτα » Παραδομένος  στην αέναη φθορά του χρόνου και την αδιαφορία όλων μας, το μέλλον του  δεν προοιωνίζεται τίποτα το καλό και το αισιόδοξο.  Δεν υψώνω τη φωνή μου σαν φωνή διαμαρτυρίας. Γνωρίζω πως λίγοι θα με καταλάβουν και θα αναγνωρίσουν το δίκιο  του λόγου μου . 
Οι ποιο πολλοί θα πουν εδώ μας έκοψαν τα πάντα σε λίγο δε θα έχουμε ψωμί να φάμε και εσύ σκούξεις για ένα άγνωστο χάλασμα !  



Τέλος πάντων, δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.  Όταν προ ετών είχα επισκεφτεί,  σαν προσκυνητής , των αρχαίων ιστορικών χώρων της νήσου Λήμνου, έμεινα έκπληκτος  από το τεράστιο σε μέγεθος αναστηλωτικό έργο  που  λάβαινε   χώρα σε κάθε  σημείο της ιερής γης της. Αντίστοιχα, εκείνη την εποχή στη Χίο οι εργασίες αναστήλωσης, περιορίζονταν μόνο στη Νέα Μονή και στον Ανάβατο. Δεν τολμώ να συγκρίνω το κάστρο της Μύρινας με το δικό μας. Που να γυρίσω το βλέμμα μου στις ομορφιές του Μυροβόλου νησιού μας  και να μην πονέσω; Στη Μονή Μουνδών ; Στην Παλιά Ποταμιά; Στην Παναγιά Κρίνα; Στον ξεχασμένο πύργο των Κοίλων σε αυτόν στα Δώτια ή στον Τα’ Μάρκου; Στα αγνοημένα «Μνημεία της Φύσης» μας και σε τόσα άλλα. Εδώ θα πρέπει να πω για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα «Το Κάστρο της Χίου ένας χαμένος παράδεισος» και στις υπηρεσίες που χοροστατούν στις αναστηλωτικές εργασίες.  Πράγματι υπέροχο το αναπαλαιωμένο γεφύρι στην Porta Maggiore .  
Ας ελπίσω να δω , κάποτε, κάτω από τις υπέροχες  καμάρες του να υπάρχει Θαλασσινό νερό. Ας μην είμαι άδικος. Όμορφη και η εργασία προβολής και ανάδειξης  του αρχαϊκού οικισμού του «Εμπορειού». 




Τέλος πάντων, ας ευχηθούμε κάποτε, κάτω από καλύτερες οικονομικές συνθήκες, οι αρμόδιοι φορείς,  θα δείξουν την στοιχειώδη ευαισθησία για το μισοερειπωμένο κουφάρι αυτού του  μνημείου. 
Άραγε, δεν υπάρχουν λόγοι αποκατάστασης; 

Ο ευρύτερος χώρος της περιοχής του Δελφινίου

(Λαγκάδας), είναι μαγευτικός. Φαντάζομαι τον νερόμυλο αναστηλωμένο και επισκέψιμο.  θα ήταν ένα μοναδικό κόσμημα. Πηγή γνώσης λαϊκής αρχιτεκτονικής, υποδομής  μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί . Ο νερόμυλος της «Αργεντούς», όπως ήταν γνωστός στην Λαγκάδα , πίρε το όνομα του από την  ιδιοκτήτρια του. Τελευταία κάτοχος του ήταν η κυρά Μανταλένα (Μαρουλιώ Φωτεινού), νύφη της άμιας Αργεντούς. Λειτούργησε αδιάκοπα ανά τους αιώνες .








Έδωσε λύσεις  στα δύσκολα χρόνια της κατοχής  για όλη την περιοχή. Σημάδεψε με την παρουσία του αρκετά χρόνια μετά από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Στη μακρόχρονη ζωή του, εξυπηρετούσε τα χωριά της Κυδιάντας, Λαγκάδας, Συκιάδας, Αγρελωπό , Πιτυός , ακόμα τα Καρδάμυλα και την Αιγνούσσα. Τους καλοκαιρινούς μήνες, λειτουργούσε με τη βοήθεια του νερού της παρακείμενης στέρνας.  
Ο ευρύτερος χώρος της μικρής εύφορης κοιλάδας ήταν ένας απέραντος καλαμιώνας  από τον οποίο μάζευαν το «Ψαθί» . Πολύτιμο υλικό για τις καρέκλες της εποχής.  

                                 Ο Νερόμυλος και το σπιτάκι της Αργεντούς

Ο νερόμυλος της Αργεντούς, ήταν ο συνήθης τύπος , κοινά ονομαζόμενος  «Ελληνικός ή Ανατολίτικος». Η φτερωτή του, είχε οριζόντια διάταξη, σε αντίθεση με τον γειτνιάζοντα παραλιακό , του «Κορδή» (ιδιοκτησίας Στρατή Παππά), ο οποίος ήταν «Ρωμαϊκού» τύπου, και με «όρθια» φτερωτή. Δράττομαι  της ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα άλλο μοναδικό μνημείο της λαϊκής αρχιτεκτονικής της περιοχής. Το τελευταίο σκεπαστό «πατητήρι» της ευρύτερης περιοχής. Αυτό του Μπάρμπα Στεφανή Τσίγκου.  Πιθανά να ήταν το μοναδικό σκεπαστό της Λαγκάδας μια και οι υπόλοιποι , πανταχόθεν, διάσπαρτοι «πάτοι» ήταν σαν μικρές στέρνες και ασκεπείς.        

                                           Ο "Πάτος"  του Μπάρμπα Στεφανή 


Παλιότερα, με δική μου πρωτοβουλία, είχα καλέσει στην περιοχή τους καλούς φίλους κκ. Γιάννη Μακριδάκη – Εκδότη του υπέροχου περιοδικού «ΠΕΛΙΝΝΑΙΟ» ,καθώς και τον καλλιτέχνη φωτογράφο  Τάκη Γελέ, ώστε να προβάλουν ο καθένας με τον τρόπο και την τέχνη του , αυτό το αρχιτεκτόνημα. Θεώρησα υποχρέωση μου, να γνωρίσω αυτή την πολύτιμη  κληρονομιά μας  στους καταξιωμένους Ηρακλειδείς  και ερευνητές του Χιώτικου πολιτισμού και αδερφικούς φίλους μου Δημήτρη Μελαχροινούδη, Βαγγέλη Ρουφάκη και Μανώλη Φύσσα. Στις κατά καιρούς επισκέψεις μου , συνάντησα ζωγράφους ή εραστές της  φωτογραφικής τέχνης να περιδιαβαίνουν απαθανατίζοντας, καθένας με την προσωπική του αντίληψη το ερείπιο και τον όμορφο τόπο. Δυστυχώς από έλλειψη προβολής και  γνώσης, το ευρύ κοινό αγνοεί την  ύπαρξη της ιστορίας αυτού του προικισμένου από τη φύση τόπου. 
Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν την ύπαρξη του σεπτού ιερού του Έλληνα Θεού του Φωτός και της Αρμονίας  σε αυτό τον ήρεμο και ασφαλή όρμο;  Προστάτης των ναυτιλλομένων ο «Δελφίνιος Απόλλωνας ». Ήταν ποτέ δυνατόν να μην υπήρχε ναός του στο κατ  εξοχήν ναυτικότερο νησί του Αιγαίου μας; Να από πού έλκει την ονομασία του το για τους ντόπιους «Δερφίνι». Αλήθεια πόσοι από τους συμπατριώτες μας γνωρίζουν  για την παρακείμενη «Ρωμαϊκή Έπαυλη». Την σπηλιά του Μώρου ή τους θρύλους του υπερασπιστή Κωνσταντή Αγγελικούση; Αλήθεια πόσοι έχουν διαβάσει τις αμέτρητες περιγραφές των ξένων στο βιβλίο «Η Χίος παρά τοις γεωγράφοις και περιηγηταίς » (1944);  Μια περιγραφή του  EDWAERD DANIEL CLARKE (1801),  αναφέρει : «Εκ τεμαχίου λάβας ομοίου προς τον λίθον , τον οποίον έπληξε ο Μωυσής εν τη ερήμω , εκρέει  άφθονος ρύαξ  όστις  χρησιμεύει  εις το να γυρίζει μύλον». 




Εκτενής αναφορά για τους νερόμυλους του Δερφινιού, υπάρχει στο υπέροχο βιβλίο  «Ο κύκλος που έκλεισε»  (1992)της περιβαλλοντικής ομάδας Γυμνασίου Βροντάδου  υπό  την γενική επιμέλεια της εκλεκτής  φιλογόγου και  συμπατριώτισσας μας κ. Στέλλας Τσιροπινά.                             
Τελειώνοντας  το άρθρο μου, θέλω να πω ότι  : Δεν ελπίζω πια τίποτα.  Θα το επαναλάβω για μια ακόμα φορά  «Δυστυχώς, σε αυτή τη πατρίδα ζούμε». Αποδέκτες της οργής μου, όλοι αυτοί που μας έσυραν σε αυτή την κατάντια. Να ζητήσω βοήθεια, προστασία ή κατανόηση από τις αρχές του τόπου μας ή της μεγάλης μας πατρίδας , γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δεν θα έχει σήμερα κανένα αποτέλεσμα. Να αποταθώ σε Συλλόγους ή περιβαλλοντολογικές οργανώσεις , εκ προοιμίου γνωρίζω ότι δεν έχουν  ούτε δύναμη, ούτε    θέληση. Μη μου πει κανείς για τους έχοντες και κατέχοντες του νησιού μας .....Αυτοί ένα θεό μόνο γνωρίζουν και δε θέλουν να το χάσουν .... Το χρήμα.




Βλέπω τα χελιδόνια να φεύγουν, χωρίς να μπορώ να κάνω οτιδήποτε για να τα σταματήσω. Ακριβώς έτσι, ανήμπορος θα βλέπω  να χάνει το νησί μας, ένα ακόμα μνημείο λαϊκής αρχιτεκτονικής. Όμορφος μα πολύπαθος ο τόπος μας. Δυστυχώς αδιαφορία και ανέχεια διαγράφουν άλλο ένα στοιχείο της ακριβής κληρονομιάς μας. Δεν προβλέπω ούτε προλέγω την καταστροφή του. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ακολουθώντας το αέναο διάβα των ημερών , γνωρίζω πως σε λίγο θα σκαλίζω ή θα βλέπω μόνο  ερείπια κτισμάτων πεσμένα χαμέ. Αδύναμος για οτιδήποτε, το μόνο που μου μένει είναι να κλαίω απαρηγόρητα για το όνειρο που δεν κατάφερα να σώσω.



Ένα από τα χαμένα όνειρα μου .....


Μιχάλης  Γ. Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε. Ν. 














Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ







ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΧΙΟΥ
ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ…



Το πρόβλημα των ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών και η
παραπέρα υποβάθμιση των νησιών μας ταλανίζει αρκετές δεκαετίες τους αιγαιοπελαγίτες και τη Χίο μας.
 Η  απομόνωση και η  εγκατάλειψη των ακριτικών νησιών
από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με δεξιά και αριστερά δεκανίκια, σηματοδοτούν τα  έντονα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως νησιώτες,  τόσο από τη μη δρομολόγηση πλοίων όσο και από τη μείωση της συχνότητας των δρομολογίων.
 Το πρόβλημα οξύνθηκε με την άρση του Cabotage που απελευθέρωσε τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες και τις παρέδωσε ακόμα περισσότερο στην ασυδοσία των εφοπλιστών, οι οποίοι δρομολογούν τα πλοία όποτε και όπου θέλουν με μοναδικό κριτήριο το μέγιστο κέρδος, τους έδωσε το δικαίωμα να δρομολογούν πλοία υπέργηρα, ενώ καρπώνονται τεράστια ποσά από τις επιδοτήσεις.
Μεγάλες ευθύνες έχουν οι κατά καιρούς Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι , αλλά και οι Νομάρχες του παρελθόντος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αποκλείονται και δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ως νεροκουβαλητές της εκάστοτε κυβερνητικής και φιλοεφοπλιστικής πολιτικής, αναμασούν τα ίδια επιχειρήματα χρόνια τώρα για την οικονομία της αγοράς, κηρύττουν τον ανένδοτο με σαπουνόφουσκες και εκκλήσεις προς τους εφοπλιστές και τις κυβερνήσεις που οι ίδιοι προσκυνούν, καπηλεύονται το γνήσιο αγώνα του λαού των νησιών μας , για να τα μαζέψουν στη συνέχεια και να συμφωνήσουν με τα ψίχουλα των ακτοπλόων εφοπλιστών , αφού στην ουσία έχουν λειτουργήσει ως λαγοί των απαιτήσεών τους. Πρέπει να ντρέπονται γι αυτή τους τη στάση δεκαετίες ολόκληρες!
Αυτή η κατάσταση,   έρχεται να επιβεβαιώσει άλλη μια φορά  τη θέση της Λαϊκής Συσπείρωσης, των κομμουνιστών  των συμμάχων τους και συμπορευόμενων μαζί τους , ότι μόνο ένας δημόσιος κρατικός φορέας, θα εξασφαλίσει  σύγχρονα ασφαλή πλοία, συστηματική εξυπηρέτηση των νησιών όλο το χρόνο, ικανοποιητικές αποδοχές στους ναυτεργάτες, φτηνά εισιτήρια  και αξιοποίηση αλλά και ζωντάνεμα των ναυπηγοεπισκευαστικών υποδομών.
 Οι  κινητοποιήσεις των νησιωτών, οι κινητοποιήσεις των Χιωτών, έχουν νόημα στη μόνη κατεύθυνση που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα των συγκοινωνιών, που δεν είναι άλλη από την αντιμετώπιση των συγκοινωνιών ως κοινωνικό αγαθό.
Ας μας αποδείξουν οι οπαδοί της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ότι έχουμε άδικο. Ας μας αποδείξουν ότι η εφοπλιστική ασυδοσία μπορεί τιθασευτεί ή μπορεί πειστεί να μην αισχροκερδεί σε βάρος μας. Ας μας αποδείξουν πώς με τα περί «νησιωτικότητας» και «μεταφορικού ισοδυνάμου», μπορεί να πειστεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο να εμπορεύεται το ανθρώπινο δυναμικό με ζημιά!
Τους γνωρίζουμε όμως από άλλες φορές που πρότειναν την κατάργηση της φορολογίας στα καύσιμα και την κατάργηση της φορολογίας στους μισθούς των εργαζομένων που πληρώνουν οι εφοπλιστές, λες και έχουν λίγα προνόμια σήμερα.
Την ίδια ώρα που οι λαϊκές οικογένειες στενάζουν από τη δυσβάσταχτη φορολογία στο πετρέλαιο, την ίδια ώρα που τα ταμεία έχουν βουλιάξει από τη ληστρική πολιτική, οι εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ,  προτείνουν κατά καιρούς  άλλο ένα δώρο στο εφοπλιστικό κεφάλαιο από τις πλάτες των εργαζομένων.
Για μια ακόμα φορά, δηλαδή  ρίχνουν στάχτη στα μάτια των νησιωτών με τη σύσταση επιτροπών,  αφού πράγματι   γνωστά και καταγεγραμμένα είναι τα προβλήματα, ενώ αυτό που φρενάρει τη λύση τους είναι η ίδια η αιτία που τα γεννά:  η πολιτική που γεμίζει τις τσέπες των εφοπλιστών  πτωχεύοντας το λαό. Αυτή είναι που πρέπει να ανατραπεί.
Γι αυτό λέμε ξεκάθαρα: Οι συγκοινωνίες σε θάλασσα, γη και αέρα πρέπει να αποτελούν δικαίωμα και δημόσιο αγαθό.

Γι αυτό ως Λαϊκή Συσπείρωση καταθέτουμε το παρακάτω  διεκδικητικό πλαίσιο, με αυτό θα πορευτούμε και αυτό καλούμε οι φορείς να ενστερνιστούν και να παλέψουν :
·         Σύγχρονα και ασφαλή πλοία με καθημερινή σύνδεση με Πειραιά.
·         Τακτική σύνδεση με Βόρεια Ελλάδα, με Θεσσαλονίκη και με τα άλλα Νησιά Βόρειου και Νότιου Αιγαίου.
·         .Αύξηση των δρομολογίων των αεροπλάνων (πρωινό και βραδινό).
·         Μείωση 50% των εισιτηρίων σε αεροπλάνα και καράβια και κατάργηση των φόρων σε αεροδρόμια και λιμάνια.
·         Κατάργηση του Ν.2932/2001. Όχι στην άρση του Cabotage που οδηγεί τους Ναυτεργάτες στην Ανεργία.
·         Δημιουργία ενιαίου δημόσιου φορέα ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, που θα εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες των κατοίκων των νησιών μας και την ανάπτυξη του τόπου.
 Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί όλο το λαό των νησιών μας να πάρει ακόμα πιο αγωνιστικά   την υπόθεση στα χέρια του, διεκδικώντας το αυτονόητο: Ασφαλείς και σύγχρονες και φτηνές συγκοινωνίες που θα εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες και θα συμβάλουν ταυτόχρονα στην ανάπτυξη των νησιών.


27-10-2013





ΜΝΗΜΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ









Ομιλία στον Άγιο Χαράλαμπο Βαρβασίου

                     Χίος  -  29 Σεπτ. 2013

                             Ο καπετάν Δημήτρης Μελαχρινούδης στο βήμα

Είμαι συναισθηματικά φορτισμένος που βρίσκομαι ανάμεσά σας αδέρφια μου της απέναντι στεριάς και όχι μόνο. Και τούτο γιατί καθένας μας κουβαλά μέσα του την ιστορία από τον τόπο που έζησαν και μεγαλούργησαν για τριάντα αιώνες οι πρόγονοί μας, μέσα στο σκαμπανέβασμα των γεγονότων. Γιατί καθένας έχει να μας πει μια διαφορετική ιστορία που συνθέτει το σκληρό, το απάνθρωπο δράμα του ξεριζωμού. 



Το κτύπημα της πόρτας μέσα στη νύχτα, τσικάρ γκιαούρ, τσικάρ, το σφάξιμο των γέρων, ο βιασμός των γυναικών, το μάζεμα των ικανών για δουλειά στα τάγματα εργασίας, από τα οποία ελάχιστοι γύρισαν για να καταθέσουν τις μαρτυρικές εμπειρίες τους. Τέλος το φευγιό με ένα μπόγο και μια εικόνα, ζητώντας καταφύγιο στα κοντινά νησιά. Εκεί θα συμβάλλουν με την εργατικότητα και τον πολιτισμό τους στην ανάπτυξη της κοινωνίας που τους φιλοξένησε.


Αυτός ο ξεριζωμός δεν ήταν τυχαίος, ούτε τα χιλιάδες θύματά αποτέλεσμα συνωστισμού. Πρόταση του γερμανού συμβούλου Von Sanders ἠ Λιμάν Πασά στον υπουργό των εσωτερικών Μεχμέτ Ταλαάτ, ο οποίος την εισηγήθηκε σε σύσκεψη των ανακτόρων στο Γιλδίζ. Αποφασίστηκε η γενοκτονία των Ελλήνων μετά από το τηλεγράφημα της 8 Μαΐου 1914 στο διοικητή της Σμύρνης Ραχμή Μπέη, όπως το αποκάλυψε η γαλλική εφημερίδα Les Temps:


Οι Έλληνες Οθωμανοί υπήκοοι της περιφερείας σας αποτελούν πλειονότητα, η οποία δυνατόν να αποβεί επικίνδυνη. Γενικότερα όσοι ζουν στα παράλια της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της νομαρχίας σας, πρέπει να εξαναγκασθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μεταφερθούν στους νομούς Ερζερούμ, Ερτζικάν και αλλού. Τούτο επιβάλλουν πολιτικοί και στρατιωτικοί λόγοι. Αν αρνηθούν να εκκενώσουν τις περιοχές τους, δώστε οδηγίες στους Μουσουλμάνους αδελφούς μας να τους εξαναγκάσουν μεταχειριζόμενοι προς τούτο κάθε μέσον και κάθε είδους έκτροπα.
Έτσι αρχίζουν οι διωγμοί στη Φώκαια με 50 νεκρούς, στην Πέργαμο και την Ερυθραία. Εκτοπίστηκαν στα βάθη της Ανατολής 284.172. Πολλοί κατάφυγαν στη Λέσβο και τη Χίο.

                                                 1922 - Γκιοζτεπέ (Ενόπη)                               
                                  Η οικογένεια του αδικοχαμένου παππού μου
                                  Μιχάλη Γ. Καριάμη, λίγο προ του ξεριζωμού 

Στη διάρκεια του Παγκόσμιου πόλεμου από τη Θράκη, Μικρασία και Πόντο υπήρξαν 490.063 εκτοπίσεις.
Για τους διωγμούς αυτούς ο Δαμάντ-Φαρίντ πασάς (πρώην μεγάλος βεζύρης) θα πει στην οθωμανική γερουσία στις 22 Οκτ. 1918:
Η εκμηδένιση των χριστιανικών πληθυσμών ήταν ασυγχώρητο έγκλημα και διαπράχτηκε χωρίς κανένα λόγο. Οι πληθυσμοί εξαναγκάστηκαν να φύγουν με την απειλή και τη βία και εξολοθρεύτηκαν χωρίς οίκτο.
Όμως και για έκτροπα κατηγορήθηκε ο ελληνικός στρατός όταν αποβιβάστηκε στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου 1919, όταν πυροβολήθηκε από ελεύθερους σκοπευτές. Αυτά μεγαλοποιήθηκαν πολύ κατά τον Γεν. Πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζώρζ Χόρτον. Αντίθετα με  τους Τούρκους, γράφει, οι ελληνικές αρχές συνέλαβαν όσους κρίθηκαν υπεύθυνοι για τις βιαιότητες και πολλοί από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν. Στις οικογένειες των θυμάτων δόθηκε αποζημίωση.


Με την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας στη Ελλάδα, έγινε αντικατάσταση των έμπειρων μέχρι τότε αξιωματικών και υπήρξαν ολέθρια λάθη. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η περίπτωση της αποφασιστικής σημασίας μάχης του Κάλε Γκρότο έξω από την Άγκυρα στις 28 Αυγ. 1921, που έκρινε την εξέλιξη στη συνέχεια.
Ο Κεμάλ ηττημένος τότε στρατιωτικά και καταψηφισμένος από την εθνοσυνέλευση που είχε περικυκλώσει, έδινε την τελευταία μάχη, έτοιμος για απαγκίστρωση και αναχώρησή του. Ήταν πια θέμα λίγων λεπτών. Σε αυτό τον ορεινό όγκο ο Πλαστήρας του 5/42 ήταν έτοιμος να πλευροκοπήσει τους τούρκους και ζητά άδεια για επίθεση. Όμως αρκετά είχε δοξαστεί και άδεια δεν δίδεται. Ένας άλλος έμπειρος ο Φράγκου του 1/38 αγωνιά με την εξέλιξη και ζητά την επέμβαση του ενωμοτάρχη, αλλά <ο στρατηγός κοιμάται>, αυτή είναι η απάντηση που παίρνει. Κι όταν ακόμη ο Γονατάς ξυπνά τον πρίγκιπα Ανδρέα –αυτός ήταν ο ενωμοτάρχης- η διαταγή δεν αλλάζει. Σε αυτή την περίπτωση η Μικρασία χάθηκε όχι από το διχασμό, γιατί οι φιλοβασιλικοί μάχονταν το ίδιο άξια όπως και οι βενιζελικοί. Χάσαμε, γράφει ο Καψής, από τον Κωνσταντινισμό.


Μετά το Κάλε Γκρότο άρχισε η επώδυνη και εξευτελιστική υποχώρηση, <όπου χρειάστηκε να συγκεντρωθούν όλη η ανικανότητα, όλη η δειλία κι η μέχρι προδοσίας διαφθορά εκείνης της εποχής> με τα γνωστά αποτελέσματα.
Μοναδική εξαίρεση ο Πλαστήρας που με τους άνδρες του ανακούφιζε τους υποχωρούντες, δίνοντας την τελευταία μάχη στο Σταυρό, όπου σκοτώθηκαν 417 ιππείς των Τούρκων και για να επιβιβαστεί ο στρατός στα πλοία στις 8 του Σεπτέμβρη.
Η ελληνική κατοχή βάστηξε μέχρι τότε,  επειδή η εκκένωση κατά τον Γιάννη Καψή είχε προαποφασιστεί, λόγω των συμφερόντων των συμμάχων μας. Συμπληρώνει ακόμη ότι είχε αποφασιστεί οι Μικρασιάτες να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους για να φθάσομε στην είσοδο των Τούρκων στη Σμύρνη στις 9 του Σεπτέμβρη. Πλιάτσικο, σκοτωμοί και βιασμοί. Ο μαρτυρικός θάνατος του μητροπολίτη Χρυσοστόμου και η φωτιά της 13ης που αποδόθηκε στους Έλληνες, ενώ οι Τούρκοι είχαν τον απόλυτο έλεγχο της πόλης από πέντε μέρες.


Για τα έκτροπα, αλλά και για την επαίσχυντη συμπεριφορά των ξένων δυνάμεων θα γράψει ο Χόρτον : Ένα από τα βασανιστικά αισθήματά μου εκείνες τις μέρες ήταν της ντροπής. Ντρεπόμουν που ανήκα στο ανθρώπινο γένος. Οι Τούρκοι ικανοποιούσαν ελεύθερα όλες τις ζωώδεις ανάγκες τους για σφαγή, βιασμό και πλιάτσικο σε απόσταση βολής από τα συμμαχικά πολεμικά πλοία. Οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας αφέθηκαν στην τύχη τους, επειδή καμμιά δυτική δύναμη δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει την εύνοια των Τούρκων πλειοδοτώντας σε ανθρωπιστικές παρεμβάσεις. Όλες περἰμεναν κάποια ανταποδοτικά οφέλη.


                  Κοράκια , πάνω στα Άγια κόκαλα και καύκαλα των Μικρασιατών μας 


Άγνωστος ο αριθμός των νεκρών. Στις 18 του Σεπτ. ο ανταποκριτής του Ρώυτερ μεταδίδει  ότι οι νεκροί αποκλείεται να ήταν λιγότεροι από 100.000.
Τον Ιανουάριο του 1923 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λωζάνης. Η νικήτρια Τουρκία υποστηριζόμενη από κυβερνήσεις  που προστάτευαν κυρίως πετρελαϊκά συμφέροντα, αρνήθηκε την εθελουσία ανταλλαγή των πληθυσμών. Ανταλλάχτηκαν έτσι 1.290.000 χριστιανοί έναντι 480.000 μουσουλμάνων.
Από τα 1.013.195 Έλληνες με τα 652 σχολειά τους και τους 91.538 μαθητές που διέμεναν στη δυτική Μικρά Ασία, κανείς δεν έχει απομείνει. Ούτε οι 350.000 στην Τραπεζούντα. Ο τέλειος ξεριζωμός από την πατρίδα μας, σε ένα πόλεμο που δεν νικήθηκε ο στρατός μας, αλλά οι αρχηγοί του. Χάθηκε στα σαλόνια της Αθήνας με την Ελλάδα ηττημένη πολλούς μήνες πριν αρχίσει η μάχη.

                                      Δεν ξεχνώ.... Σας παρακαλώ μη ξεχνάτε 

Σήμερα απαιτούμε να μην πλαστογραφείται η ιστορία μας, ούτε να εξοργίζονται τα πνεύματα των νεκρών μας, που πολλών τα κόκαλα ποτέ δεν βρέθηκαν, με την εφεύρεση του συνωστισμού της Σμύρνης. Παράλληλα επειδή είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρχομε με τους γείτονές μας, απομένει να διαλέξομε αυτά που μας ενώνουν, έχοντας πάντα υπόψη την πραγματική ιστορία για να αποφύγομε μελλοντικές καταστροφές και ταπεινώσεις.
Ειδικότερα σήμερα που η χώρα μας βρίσκεται στη χειρότερή της κρίση, επιβάλλεται ομοψυχία και το γύρισμα της πλάτης σε εκμεταλλευτές της περίστασης.


                                                Στην ιερή μνήμη του ....!

Ευκαιρία για να θυμίσω την προτροπή ενός κατάφορα αγνοημένου οραματιστή, που όμως  οι Βαρβασιώτες τίμησαν δίνοντας το όνομά του σε ένα δρόμο- έστω και άγνωστο- δίπλα στο χείμαρρο Παρθένη. Αυτουνού που έγραφε πριν από 70 χρόνια στην παράνομη εφημερίδα του : Μετά το διώξιμο των Γερμανών, πρέπει να ελευθερωθούμε και από την οικονομική κατοχή. Του ίδιου που στις τελευταίες υποθήκες στα παιδιά του τόνιζε πως το χρέος προς την πατρίδα δεν τελειώνει ποτέ. Του Κώστα Περρίκου που ελάχιστοι τον θυμήθηκαν πριν λίγες μέρες, στην επέτειο της 20 του Σεπτέμβρη.
Κλείνοντας θα προέτρεπα να δοθεί όσο γίνεται περισσότερο βάρος στη νεολαία μας που στοχεύουν οι εκμεταλλευτές της. Να κρατήσει τη γλώσσα, τη θρησκεία και τις παραδόσεις μας, τόσο εδώ, όσο και στην προσφυγιά της στη Δύση. Για να μην πικραθούν άλλο οι αδικοχαμένοι μας πρόγονοι, στους οποίους θα υποσχεθούμε για άλλη ακόμη μια φορά, ρίχνοντας ένα στεφάνι στη θάλασσα που μας ενώνει,  ότι δεν θα λησμονήσομε τα πάτριά μας. Να κρατήσομε τη νεολαία μας για να μην πέσει η σκυτάλη στο χώμα και να μην υπάρξουν άλλες χαμένες πατρίδες. Οι φύλακες γρηγορούν, αλλά και σεις παιδιά μου ψηλά τη σημαία για να φτιάξετε ένα κόσμο καλλίτερο από αυτόν που σας παραδίνομε.





                                   Πηγή Φωτό : syndesmosklchi.blogspot.com

Καπετάν Δημήτρης Μελαχροινούδης
              «Νοτιοχωρούσης»










Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΕ ΑΠΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ







                                          www.triklopodia.gr  


O λόγος του Αμερικάνου λογοτέχνη (και όχι μόνον), Robert Najemy για την Ελλάδα, που μας κάνει να ανατριχιάζουμε από υπερηφάνεια!


                             Ο Robert Najemy, από το : eviou.blogspot.com  



Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων .

Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, ανά τον κόσμο .

Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη .
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού .
Από την ιατρική της χώρας σας, από την φαρμακευτική .
Από τα ανώτερα μαθηματικά (γεωμετρία, άλγεβρα) .
Από τη Φυσική και από τη χημεία .
Από την αστρονομία, από την αστροφυσική .
Από την πολιτική της χώρας σας .
Από την καθημερινότητα σας .


                          Φωτογραφία από : ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 

Διαγράψτε και τα απλά μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα.
Κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε τη γεωμετρία από τα κτίρια σας, από τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε τη δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε τη βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας ώστε να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει έστω μια λέξη ελληνική), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη.



                                     Ο κ. Hlias Robert Najemy ...: Φωτογραφία από το  Youtube GR

Αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού, (κι αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα), αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (ώστε να χάσει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες.  Αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας.                                                
Αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας.


                           Και για του λόγου το αληθές...Κοινοβούλιο Αυστρίας  

Αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό,

διαγράψτε τη φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε .Θα πείτε .. «δεν γίνεται» .
Σωστά, δεν γίνεται, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη .


Η πρόκληση πάντως ισχύει .

Υγ. : Για την αντιγραφή  Καριαμομίχαλος 












Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Ο ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΝΗΣ




 Ο Βάρδος και λαογράφος της Αμανής
 ( Αμανή  =  Βουνό της  Βόρειας Χίου. )


                                           Ο Βάρδος κ. Δημήτρης Μ. Πουλής


Τον συναντήσαμε στο σπίτι του, στο Χαλάνδρι. Η αετίσια ματιά του σε καθηλώνει και σε προϊδεάζει για το ποιόν έχεις απέναντί σου.   Ο μπάρμπα-Δημήτρης Μαρκέλλου Πουλής είναι ένας τους τελευταίους επιζώντες βάρδους του Ανατολικού Αιγαίου.                 Τον απαντήσαμε στο πλαίσιο του οδοιπορικού μας στους τόπους και στους ανθρώπους της μουσικής μας παράδοσης.


                              Στο σπίτι του στο Χαλάνδρι με τις αγαπημένες του,                                                            Μαρία (Σύζυγο ) και την μοναχοκόρη του Βασιλική 

Ο σεβάσμιος και ανήσυχος γέροντας δεν έμεινε αργός ούτε λεπτό στη ραστώνη του συνταξιούχου του περιστοιχισμένου από την αγάπη της οικογένειας και των αναμνήσεών του. Πάντα ενεργητικός και ανήσυχος, με ξεχωριστή αγάπη και προσφορά για τον τόπο του. Αν πούμε ότι μέσα στο χωνευτήρι της Αθήνας αυτός  φυλάει Θερμοπύλες, δεν θα είναι υπερβολή. Γόνος οικογένειας με πλούσια μουσική παράδοση χαμένη στα βάθη των αιώνων. Ο προπάππος του, ο γέρο-Βασίλης Ελευθερίου, έπαιζε γκάιντα. Από τα παιδιά του, ο Χαράλαμπος έπαιζε λαούτο, ο Νικόλας βιολί και ο Σταμάτης λαούτο. Ο πατέρας του
Μπάρμπα-Δημήτρη, ο Μαρκέλλος Πουλής, έπαιζε μαντολίνο, σαντούρι και κλαρίνο. Ο αδελφός του Παναγιώτης έπαιζε κλαρίνο. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να ξεφύγει αυτός από την παράδοση; Ο ίδιος έπαιζε ούτι!!!




Γεννήθηκε στην Παλιά Ποταμιά της Χίου το 1925. Όταν λέμε Παλιά Ποταμιά, εννοούμε ένα παραδείσιο χωριό σε μια χαράδρα, κρυμμένο από βάσκανων ανθρώπων τη ματιά.                 Ένα μοναδικό χωριό στολίδι, έρημο και ερειπωμένο σήμερα, με μοναδικό κάτοικο τον προστάτη του Άγιο Αντώνη με την άσβεστη καντήλα του. Τον στερνό βιγλάτορα.            Ένα χωριό ερειπιώνας, το οποίο αν ήταν σε οποιανδήποτε άλλη πατρίδα θα το πρόσεχαν σαν κόρη οφθαλμού και θα το πρόβαλαν ως τουριστική ατραξιόν! Ένα χωριό φημισμένο για τους αναρίθμητους μουσικούς του, όπως καταμαρτυρεί και το χιώτικο δημοτικό τραγούδι το οποίο διαλαλεί για το εκλεκτό προϊόν κάθε χωριού:


Παλιά Ποταμιά : Στον αυλόγυρο του Αγίου Αντωνίου, 
                                    ομιλεί στο συνεργείο της ΑΛΗΘΕΙΑ Τ/V ,                                  
 μαζί με τον υπέρ-αιωνόβιο κ. Παν. Αντ. Καριάμη

«Στην Πισπιλούντα αμύγδαλα,
στην Ποταμιά παιχνίδια, (μουσικά όργανα)
Φροδίσια και στα Χάλαντρα
θα πάρουμε απίδια».

                                     *
Ο Δημήτρης Πουλής ξεκίνησε την καριέρα του ως μουσικός σε ηλικία δεκαέξι ετών. Δάσκαλος του ήταν ο Πανανής από το χωριό Σπαρτούντα. Εργάστηκε σαν ζευγάρι με τον μεγαλύτερο αδελφό του Παναγιώτη και τους Γιώργη Ι. Πούπαλο, βιολί, και Γιώργη Ν. Καρυάμη (Καλέκα), λαούτο. Οι μουσικοί της Ποταμιάς ζούσαν από τους κόπους τους με τα χωράφια και τα ζώα τους.  Σαν μουσικοί, έπαιζαν ευκαιριακά σε γάμους, πανηγύρια και διασκεδάσεις και την Πρωτοχρονιά κατέβαιναν στη Χώρα για να πουν τα Κάλαντα.
Θυμάται τους παρακάτω δεκαπέντε επαγγελματίες λαϊκούς οργανοπαίχτες της Παλιάς Ποταμιάς:


Βασίλη Ελευθερίου - Γκάιντα

Βασίλη Σ. Ελευθερίου (Βασιλάκι) - Κλαρίνο
Κυριάκο Ν. Ελευθερίου - Κλαρίνο
Μιχάλη Ν. Ελευθερίου - Βιολί
Νικόλα Β. Ελευρερίου - Βιολί
Σταμάτη Β. Ελευθερίου- Λαούτο
Χαράλαμπο Β. Ελευθερίου - Λαούτο
Ελευθέριο Γ. Καρυάμη - Λαούτο   
Γιώργη Ν. Καρυάμη (Καλέκα) - Λαούτο  
Βασίλη Σ.  Πούπαλο - Λαούτο
Γιάννη Ν. Πούπαλο - Βιολί
Γιώργη Ι. Πούπαλο - Βιολί
Δημήτρη Ι. Πούπαλο - Λαούτο
Μαρκέλλο Δ. Πουλή - Μαντολίνο, Κλαρίνο και Σαντούρι
Παναγιώτη Μ. Πουλή - Κλαρίνο
Χριστοφή Ψάλλα - Ντέφι



              Ο κυρ Δημήτρης, καθ' ην ενώ  αναπολεί τα περασμένα

Αφού είχε υπηρετήσει για τρία χρόνια τη στρατιωτική του θητεία (εμπόλεμη), οι άσχημες οικονομικές συνθήκες της εποχής τον ανάγκασαν στα είκοσι οκτώ του χρόνια να αφήσει οριστικά το χωριό του και να έλθει στην Αθήνα για καλύτερη ζωή. Παντρεύτηκε τη Μαρία, κόρη του παπά-Γιώργη Πουλή, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Μάρκελλο, τον Γιώργο και τη Βάσω.

                  Μαρία , Μαρκέλλος , Γιώργος Δημητρίου Πουλή  - Σύζυγος και Γιοί 

Η ζωή στην πρωτεύουσα δύσκολη. Για να επιβιώσει άρπαζε κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν.         Σε ένα πανηγύρι των Αφροδισιανών γνώρισε τους εξαιρετικούς μουσικούς Νίκο και Γιασεμή  Σαραγούδα. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Στάθη Κουκουλάρη, δεξιοτέχνη στο βιολί. Από τότε έπαιζε περιστασιακά μαζί τους σε χορούς συλλόγων, σε πανηγύρια και σε γάμους. Καρπός της συνεργασίας τους δύο κασέτες  από την εταιρεία SYMBAN SOUND, όπου συμμετείχαν επίσης ο εκπληκτικός Μανώλης Φωτεινός (Αμαδιανός) στο κλαρίνο, από τις Αμάδες της Χίου, αλλά και ένας εξαιρετικός Τούρκος μουσικός, στο τουμπερλέκι.           



                                                Κατάθεση Ψυχής  Δημητρίου Μ. Πουλή

Εμφανίστηκε αρκετές φορές σε διάφορες μουσικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, είτε με το Μουσικό Σχολείο του  Αριστείδη Μόσχου σε τραγούδια της Χίου, είτε σε εκπομπές της ΕΡΤ1 του Γ. Μυλωνά με μικρασιάτικα τραγούδια. Επίσης έλαβε μέρος σε συναυλίες που διοργάνωνε ο παπά-Λάμπρος, εφημέριος της ενορίας του Αγίου Αθανασίου Πολυδρόσου.
Τα πρώτα χρόνια του ξεριζωμού από τις πατρογονικές εστίες τα τραγούδια του τόπου και της γενέθλιας γης είχαν απήχηση. Με το πέρασμα των χρόνων και των γενεών έπαψαν να προκαλούν το ενδιαφέρον των νέων... Το παραδοσιακό τραγούδι έσβηνε!  Οι παλιοί οργανοπαίχτες δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά περίμεναν τα «τυχερά» τους τα «κολλήματα», δηλαδή τη «χαρτούρα».
      Τυχερός ήταν ο τραγουδιστής ο οποίος είχε την ικανότητα να αυτοσχεδιάζει και να σκαρώνει «παινέματα» στον κατά περίπτωση τυχερό. Αυτός με τη σειρά του και ανάλογα με το χουβαρδαλίκι του αντάμειβε τον τραγουδιστή. Κατά δήλωσή του, «Δεν υπάρχει πιο σκάρτο επάγγελμα από το σινάφι των μουσικών. Ποτέ δεν πιάνονται φίλοι. Αν δουν ότι ξεχωρίζεις και θα γίνεις καλύτερος από αυτούς, σε σαμποτάρουν, για να μην ακουστεί το όνομά σου». Ένας από τους ωραιότερους  αμανέδες τους οποίους τραγούδησε και ίσως με ιδιαίτερο μεράκι, γιατί πιθανόν έκρυβε κάποιο ανομολόγητο παράπονό του, ήταν το:





«Θέλω να πάρω ένα χαρτί,
μια μέρα να καθίσω,
πάλι ν’ αρχίσω απ’ την αρχή,
τα λάθη μου να σβήσω».

 Ζει με το παράπονο ότι τον πρόδωσε η όρασή του. Τα χέρια του τρέμουν και δεν μπορεί να γράψει. Έχουν αναλάβει τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Του αφιερώνουν χρόνο, ώστε να καταγράψουν τις σκέψεις, τις ιστορίες και τις αναμνήσεις του. Η προσφορά του στην καταγραφή της ιστορίας της λαογραφίας και των τοπωνυμίων του τόπου του, μοναδική και πολυποίκιλη. Ανεκτίμητη η συμβολή του στην τελική διαμόρφωση των βιβλίων Η Ποταμιά της Χίου (1978) και Η Πισπιλούντα της Χίου (1981) του Ταξίαρχου Ι.Ν. Γιούργαλη. Επίσης στο  βιβλίο Η Ποταμιά της Χίου (1991) του αδελφού του ιερέα Ι.Μ. Πουλή καθώς επίσης και αρκετά δημοσιεύματα του γράφοντος σε ημερήσια φύλλα του τοπικού τύπου της Χίου.

 Το 1999, εξέδωσε το βιβλίο του Οι Αναμνήσεις μου, αποτελούμενο από 147 σελίδες, γραμμένο όλο σε έμμετρο λόγο.

Τέλος, με δικά του έξοδα, στο ανακαινισμένο σχολείο της Παλιάς Ποταμιάς υπάρχει εντοιχισμένη  μαρμαρένια πλάκα η οποία γνωρίζει στον επισκέπτη ότι:

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΤΑΜΙΑ
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΞΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΦΘΗ ΤΑ ΕΤΗ
1960 1970                                                                                                            
                ΟΤΕ ΕΓΕΝΕΤΟ Ο  ΟΙΚΙΣΜΟΣ
                ΝΕΑΣ ΠΟΤΑΜΙΑΣ    ΛΑΟΡΚΙΑ
                ΚΑΤΩΚΟΥΝ  ΔΕ ΕΝ ΑΥΤΩ
                ΑΙ ΕΞΗΣ ΓΕΝΕΑΙ
                ΕΛΕΥΘΕΡΙΔΕΣ    ΚΑΖΑΔΕΣ
                ΚΑΡΥΑΜΙΔΕΣ     ΚΟΝΤΟΥΔΕΣ
                ΠΟΥΛΗΔΕΣ         ΠΟΥΠΑΛΗΔΕΣ
                ΧΑΜΕΤΗΔΕΣ       ΨΑΛΗΔΕΣ
                ΚΟΥΤΣΟΒΑΣΙΛΗΔΕΣ
                ΜΠΟΥΡΝΙΑΔΕΣ
                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ   ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ  ΠΟΥΛΗΣ
                            
         1972


Αυτός είναι ο άνθρωπος της διπλανής σας πόρτας, ο περιστοιχισμένος από την αγάπη και τη φροντίδα της γυναίκας του, των τριών παιδιών και των πέντε εγγονιών του.
 Ζει αναπολώντας τη γενέθλια άγια μάνα γη της Ποταμιάς, πλάθοντας όνειρα για το αραξοβόλι των σκέψεων και των στοχασμών του στον ερειπιώνα της Παλιάς Ποταμιάς.  Καμάρι και στολίδι της Αμανής.  Εκεί που ολημερίς ηχούσαν τα φημισμένα όργανα έως ότου ήχησαν τα κύμβαλα της σιωπής.



             Με τον πρώην υπουργό Εμπ. Ναυτιλίας κ. Κωστή Μουσουρούλη 

Ξεχωριστά ταπεινός άνθρωπος, παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους, που σώζει και μεταδίδει γνώσεις για τη λαϊκή ηχητική κληρονομιά του Ανατολικού Αιγαίου και της αδικοχαμένης μα πάντα νοσταλγικής Ιωνίας μας.

                                                 Ο Βάρδος και ο Γράφων 

Ώρα καλή σου, μπάρμα-Δημήτρη!!!
Καλή μου τύχη που σε αντάμωσα στην αρμυρή μου στράτα.
                                                                                 καπετάν  Μιχάλης  Γ.  Καριάμης