ΑΞΕΧΑΣΤΕ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Γιώργης Μιχ. Καριάμης (Μπιαμής)

Αξέχαστε μου πατέρα

Ημέρα μνήμης Αντωνίου Οσίου του Μεγάλου, σήμερα !

Ημέρα εορτής του Άγιου ερημίτη. Προστάτη , της Γενέθλιας Γης σου της Ποταμιάς Χίου.  Φύγατε όλοι  από τον τόπο σας  και από τη ζωή. Ο Άγιος σας, παραμένει εκεί,  μοναδικός  της κάτοικος, και συνάμα ο στερνός της προστάτης και βιγλάτορας.

Πατέρα μου, αυτή τη σημαδιακή μέρα , διάλεξες , παρά τη θέληση σου να φύγεις από κοντά μας. Πολύ βιαστικά, ούτε  καν περίμενες να γυρίσω από τους ωκεανούς του κόσμου . Από τις θάλασσες, που κάποτε οργώναμε μαζί, τότες που σε  είχα οδηγό στο ξεκίνημα της αρμυρής μου βιοπάλης!

Πατέρα μου, μαζί με τη Μάνα, μου χαρίσατε ζωή. Με φέρατε στον κόσμο. Με αναθρέψατε ! Με μάθατε να πετάω με τους σταυραετούς !Σε είχα μια ολάκερη ζωή και θα σε έχω ίνδαλμα και οδηγό μου. Κλείνω μέσα στη ψυχή την περηφάνια που ήσουν ο Πατέρας μου. Περηφάνια, για όσα έκαμες στη ζωή σου.  Περηφάνια, γιατί δεν ήσουν σαν τη μεγάλη ανώνυμη ανθρώπινη μάζα που με περιβάλει.  

Τα προσφυγόπουλα, αδέλφια,  Γιάννης και Γιώργης Μιχ. Καριάμης.

Προσφυγόπουλο από τη Σμύρνη ήρθες στη Χιός. Συμφορά και φτώχεια σε ακολουθούσε πάντα. Πόλεμοι και ξεριζωμοί σε έκαμαν παντοτινό μετανάστη και ταξιδευτή. Τα παιδικά σου χρόνια τα πέρασες στον Αγιασμένο τόπο της Μάνας σου, τα αγαπημένα σου Κουρούνια με τα οποία δεν έπαψες να έχεις σχέσεις. Τα θεωρούσες πατρίδα σου. Εκεί ζούσαν οι αγαπημένοι σου. Η Αγιασμένη οικογένεια Γιώργη και Κωστή Κουμέντη.  Σαν γυμνασιόπαιδο έζησες μεταξύ Χίου και Αγιασμάτων.  Το 1941, δεν άντεξες τη σκλαβιά. Έφυγες για τη Μέση Ανατολή, μην αντέχοντας τον χαμό του Ασυρματιστή Ιωάννη Μιχ. Κουτέπα τον οποίο θεωρούσες Αδελφό και Προστάτη σου. 

Γιάννης Μιχ. Κουτέπας Ασυρματιστής Ε.Ν. από τα πρώτα θύματα της μάχης του Ατλαντικού

Για δυο μήνες δεν τελείωσες το γυμνάσιο. Αν και σου πρότειναν και μπορούσες, δεν δέχτηκες ποτέ να αποκτήσεις πλαστό απολυτήριο! Δήλωνες ότι προτιμούσες να ξανά καθίσεις στο Θρανίο παρά να έχεις χαρτί «κάλπικο» από το «Καμένο Σχολειό», από το οποίο είχαν πάρει απολυτήριο γυμνασίου ακόμα και ... αγράμματοι !  

Με τις ιστορίες και τα βιώματα σας, στην δύσκολη περίοδο του παγκόσμιου πόλεμου τότε που όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στα σωτήρια Βορειόχωρα. Με μάθατε να αγαπώ. Να υμνώ και να είμαι υπερήφανος για την  «Άγια Μάνα Γη της Αμανής» ! Θα σας ευγνωμονώ όσο θα ζω, για τις διδαχές σας ... !

Γεώργιος Μιχ. Καριαμης (1920 - 1993)

Παραιτήθηκες από το στρατό, παρά του ότι είχες πετύχει πρώτος στη Σχολή Ευελπίδων στην Αίγυπτο. Δεν θέλησες να βάψεις τα χέρια σου, με αίμα αδερφικό στον εμφύλιο σπαραγμό! Δεν δέχτηκες και δεν πήρες οικόπεδα στου Παπάγου, τα οποία σας έδιδαν, για την προσφορά σας  προς την Πατρίδα. Ή οτιδήποτε άλλο, που δεν είχες αποχτήσει με τον τίμιο ιδρώτα σου. Σκοπός σας ήταν η Λευτεριά, έλεγες και όχι το οικόπεδο!

Κόντρα στην επιβολή των δικών σου, δεν έγινες Καπετάνιος αλλά  έζησες στο «Στόκολο» να δίνεις αγώνα με τις φωτιές, γιατί αυτό σου άρεσε! Αρνήθηκες πλαστά διπλώματα αν και μπορούσες να έχεις κανονικά αν ήθελες ! 

Μέση Ανατολή - Δεύτεροι στη επάνω και κάτω σειρά τα αδέλφια Γιώργης και Γιάννης Μιχ. Καριάμης

Η «Τιμή» για σένα, η «Μπέσα» και η «Δικαιοσύνη», ήταν Στάση και Τρόπος ζωής. Με δίδαξες να μην κατηγορώ. Να μην Χλευάζω. Να μη δειλιάζω. Να είμαι ταπεινός. Να Αγαπώ και να προσφέρω. Να Τιμώ και να Σέβομαι. Να ακούω και να σκέπτομαι. Να τρώγω, μόνο το Τίμιο ψωμί του ιδρώτα και της βιοπάλης μου. Να προσπαθώ το καλύτερο, πρώτα για την οικογένεια μου, για τους συνανθρώπους μου και μετά για εμένα !                                Να δίνω αγώνα για το καλό και την τιμή!

Με δίδαξες να προσέχω να είμαι υπεύθυνος Να είμαι κύριος και  Φερέγγυος. Ο λόγος μου να έχει αξία. Να φροντίζω στοργικά όσους είχα υπό τις διαταγές μου.    

Να ξεχωρίζω !

Να αναλαμβάνω, πάντα «αντρίκια», τις ευθύνες και υποχρεώσεις μου. Έμαθα από σένα, διαρκώς να ερευνώ για γνώση και όταν την αποκτώ, απλόχερα να τη χαρίζω μια και είναι «Θεία Δωρεά». Ήσουν και θα παραμείνεις, για όσο ζω,  το υπόδειγμα μου. 

Στο ''στόκολο'', δεύτερος αριστερά μαζί με συναδέλφους στο Μηχανοστάσιο πλοίου τύπου Λίμπερτυ 

Να ήξερες πως ένοιωθα όταν άκουγα  τον περίγυρο σου να δηλώνει με έμφαση. «Ναι! Αφού το είπε και ο Γιώργης ο Καριάμης (Μπιαμής), έτσι θα είναι ». Αχ να μπορέσω και εγώ να καταφέρω τον γιο μου να αισθάνεται όπως εγώ!   Με «καλόμαθες Πατέρα, χωρίς να με κακομάθεις». 

Άραγε θα το καταφέρω εγώ;
Έμπρακτα μου έμαθες ότι το αν συμφέρον μου, δεν ακολουθεί το δίκαιο να το αποφεύγω. Τα πάντα έρχονται και παρέρχονται σε αυτή τη ζήση. Το καλό ή το κακό όνομα, όμως σε ακολουθεί ακόμα και όταν φύγεις από τούτον εδώ τον ψεύτικο και μάταιο κόσμο. Τα λόγια σου Ευαγγέλιο για ένα καλύτερο αύριο!

Τότες που οργώναμε τις θάλασσες του κόσμου αντάμα (Μιχάλης και Γιώργης Καριάμης)

Σαν άσπρισαν τα μαλλιά σου, σε πείραζα ρωτώντας σε «Δεν μετάνιωσες  για όσα άφησες; Για όσα δεν απόχτησες ενώ μπορούσες ; Για τίτλους , καριέρες  και θέσεις που αρνήθηκες ;»  Πάντα σταθερή η απάντηση σου. «Έκαμα αυτό που ήθελα, κόντρα σε όλους και το συμφέρον μου. Έκανα το Μεράκι μου!» Σε κορόιδευαν τα λαμόγια όλου του κόσμου και  σχεδόν όλοι οι δικοί σου. Όλοι  όσοι σε γνώριζαν πολύ ή λίγο. Όλοι τους εκτός από   έναν ! Τον έναν, που τον έκανες περήφανο. Εμένα που πάντα θα δακρύζω αναπολώντας την Ιερή Μνήμη σου. Αξέχαστε μου ΠΑΤΕΡΑ …!!!

Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτες ώρες για το ποιος ήσουν. Τα κρατώ μέσα μου. Δικά μου. Κατά δικά μου. Δεν αφορούν τους άλλους ανθρώπους . Υποθήκες είναι για μένα από τον κύρη μου. Υποθήκες για τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ένα λέω στον Γιώργη μου, «Γιε μου, φρόντισε να μπορείς να κοιτάς τον απέναντι σου, κατάματα. Να μην αισθανθείς ποτέ την ανάγκη να σκύψεις από ντροπή το κεφάλι. Να το σκύβει πάντα, ο  απέναντι σου! ».

Γεώργιος Μ. Καριάμης (Το γένος Κουμέντη) - Ανθή Γ. Καριάμη (Το γένος Κωνστ. Μπουσσέ)

Πατέρα μου, έλειπα στο στερνό σου ταξίδι. 

Ταξίδευα και δε σου άνοιξα την καρδιά μου.  Επαναλαμβάνω τα λόγια που είπα στο ξόδι της Μάνας, πριν ένα χρόνο «Σας ευχαριστώ, όχι για όσα απλόχερα μου προσφέρατε, αλλά γιατί μου αφήσατε ένα όνομα, που δε θα ντρέπομαι να το λέω σε όλη μου τη ζωή ! » 

Αυτό προσπαθώ να παραδώσω και εγώ στο γιο, την κόρη και τα εγγόνια μου. Τίποτα άλλο.  Δεν σας ξεχνώ. Παραμένετε Φωτεινοί Φάροι και οδηγοί στην μακρινή πορεία μου!

Μέρα Μνήμης Αγίου Αντωνίου, του στερνού βιγλάτορα της Ποταμιάς. Έφυγες, σαν σήμερα και ας πέρασαν τριάντα χρόνια. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ !
Δεν σε ξεχνώ!

Το Μοναχοπαίδι σου

Μιχάλης  Καριάμης

(Καριαμομίχαλος)