'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ




Δείγμα Νεοελληνικής Κατάντιας

Είχα κάμποσα χρόνια να περάσω από την Πατησίων. Η Αθήνα και οι απάνθρωποι ρυθμοί που επιβάλλει σε όσους ζουν και κινούνται εκεί κουράζουν και με απωθούν. O λόγος που υποβλήθηκα σε αυτόν τον κόπο; Η προτροπή δυο καλών και συνάμα τυχερώνσυμπατριωτών μας, του κ. Στ. Κάρμαντζη και του κ. Δημήτρη Μελαχροινούδη, να επισκεφθώ ένα συγκεκριμένο χώρο.

Τους αποκαλώ "καλούς", γιατί όλοι γνωρίζετε την αγάπη και την προσφορά τους για τη Χίο μας. "Τυχερούς", γιατί ζουν μόνιμαστην "Άγια μάνα γη" της Μυροβόλου νήσου. Μακριά από την πρωτεύουσα του Νεοελληνικού κράτους - και όμως σε αντίθεση με όλους εμάς που ζούμε εδώ- , εντόπισαν την "κατάντια", γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτό που συμβαίνει στο "κλεινό άστυ" γύρω από το χώρο της προτομής του Κώστα Περρίκου.


Δεν τολμώ να τον κατονομάσω Καλλιμασιώτη ή Χιώτη ήρωα, γιατί με τη θυσία του ανήκει στο μεγάλο "Πάνθεο" των Ελλήνων Ηρώων. Δεν πιστεύω να υπάρχει συμπατριώτης μας ο οποίος αγνοεί το όνομά του. Για την περίπτωση κατά την οποία υπάρχει έστω και ένας, αναφέρω ότι ήταν απότακτος υποσμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας, αρχηγός της Αντιστασιακής Οργάνωσης Π. Ε. Α. Ν (Πατριωτική Ένωση Αγωνιζομένων Νέων).

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, το μεσημέρι, μαζί με συναγωνιστές του, ανατίναξαν τα επί της οδού Γλάδστωνος και Πατησίων γραφεία της προδοτικής ναζιστικής οργάνωσης Ε.Σ.Π.Ο. Ήταν μια από τις σπουδαιότερες αντιστασιακές ενέργειες οι οποίες έγιναν στην Αθήνα εναντίον του κατακτητή. Συνελήφθη, κατόπιν προδοσίας, από τους Γερμανούς. Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι  βάρβαροι κατακτητές  εκτέλεσαν τον Πρωτοπόρο οραματιστή της Ενωμένης Ευρώπης. 

Η πατρίδα, για να τον τιμήσει, το 1987, έστησε προτομή του στα Χαυτεία. Το αυτό έπραξε το 1992 και η γενέτειρα του Καλλιμασιά.Ο Φ. Γερμανός έκανε πρόταση να στηθεί προτομή του στην είσοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες. Για να μη μακρηγορώ απαριθμώντας τιμές μνήμης και προτάσεις, θα αναφερθώ στην απαράδεκτη κατάσταση, η οποία επικρατεί στον περιβάλλοντα χώρο αλλά και στο ίδιο το μνημείο.

Δεν κάνω λόγο για την αισθητική χροιά της αναρτημένης επί της Πατησίων τιμητικής πλάκας. Τα πτηνά δεν γνωρίζουν την ιερότητά της ώστε να μη λερώνουν. Οι άνθρωποι όμως; Το λιγότερο απ’ όλα; Ένα απαράδεκτο "Α", σήμα κατατεθέν των αναρχικών. Λέγω το λιγότερο απ’ όλα, διότι αυτή τη στιγμή να το καθαρίσεις, σε ένα λεπτό θα το ξαναγράψουν! Όλος ο πεζόδρομος και τα πέριξ του ανδριάντα έχουν κατακλυσθεί από διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων ομπρέλες, καρέκλες, τραπεζάκια παρακειμένων μαγαζιών και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας.


Δείγμα Νεοελληνικής αισθητικής παρέμβασης στο μνημείο της Π.Ε.Α.Ν


Είχα την καλή τύχη, όταν έφθασα εκεί, η ομπρέλα από την αριστερή πλευρά της προτομής να είναι κλειστή, έτσι κατάφερα να απαθανατίσω την "τραγωδία"! Αλήθεια αξίζει ο κάθε ήρωας αυτής της απαράδεκτης συμπεριφοράς; Αναρωτήθηκα για πολλοστή  φορά, "αλήθεια, αυτή η πατρίδα μας αρμόζει;". Δεν γνωρίζω εάν όσοι εμπλέκονται στη διαμόρφωση αυτής της απαράδεκτης και αντιαισθητικής κατάστασης έχουν την άδεια του Δήμου για χρήση του χώρου!

Εάν ναι, ρωτώ με ποιο δικαίωμα ο κάθε δήμος της πατρίδας μας εκχωρεί στον καθένα πεζοδρόμια και πεζόδρομους; Αυτό είναι πρέπον; Είναι ηθικό; Σ’ όλη την Ελλάδα, αυτοκίνητα, τραπεζάκια και ό,τι άλλο φανταστείς εκτίθενται προς άγρα πελατών, εκεί που πρέπει να βαδίζει και να κινείται με ασφάλεια ο πεζός. Τώρα, εάν κάποιος από εμάς παρκάρει έστω και στιγμιαία στο πεζοδρόμιο, ορθά είναι παράνομος και εισπράττει κλήση! Χώρα των θαυμάτων. Δυο μέτρα και δύο σταθμά!

Αρχή του χρόνου και κουράζω με τη γκρίνια μου. Αλήθεια στην πρωτεύουσα του νησιού μας, πέρα από τον δρομίσκο με το όνομα του Κ. Περρίκου, υπάρχει κάτι που να θυμίζει τη θυσία του; Τον κ. Στ. Κάρμαντζη δεν τον γνωρίζω. Δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε στοιχειώδη καλημέρα. Στην εποχή της "αφιλίας" και της "αγνωμοσύνης" ο Δημ. Μελαχροινούδης με τιμά με την φιλία του. Και στους δυο όμως είμαι ευγνώμων, γιατί σήμερα έκρουσαν μια σκουριασμένη "χορδή" της ευαισθησίας μου και την έκαναν να ηχήσει.

Θέλω όμως δημόσια να ζητήσω και από τους δυο συγνώμη για το ότι δεν έπεσε αυτή η απαράδεκτη κατάσταση, όπως και τόσες άλλες, στην αντίληψή μου. Για μια ακόμα φορά, "ομολογώ", ότι για όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τον Άγιο Τόπο φταίω "μόνο εγώ". "Εγώ", γιατί μένω έρμαιο στους σκοπούς τους. 
"Εγώ", γιατί τους αφήνω να με κοροϊδεύουν. 
"Εγώ", γιατί τους ανέχομαι. "Εγώ" γιατί τους ψηφίζω!

Η ασημαντότητά μου παρακαλεί κάθε ευαίσθητο  συμπατριώτη  μας, ο οποίος έχει τη δύναμη να βοηθήσει για να εξαλείψουμε αυτή την απαράδεκτη ασχήμια, και να λάβει το μνημείο τη θέση, το σκοπό και την αξία που του αρμόζει.

                                               Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008
     
                  
                                           







                                     


ΜΙΧ. Γ. ΚΑΡΙΑΜΗΣ













Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ Η ΜΝΗΜΗ ΙΩΑΚΕΙΜ


ΔΕΥΤΈΡΑ, 4 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2010





Φέτος οι έναρξη των εκδηλώσεων της Χιώτικης παροικίας Αττικής άνοιξε στον ιστορικό χώρο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού με την παρουσίαση του βιβλίου «Ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής», του Δρ. Ανδρέα Φρ. Μιχαηλίδη. Από τον τίτλο του πονήματος και μόνο, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνεις με μια ακόμα ανιαρή παράτα στην οποία για διάφορους λόγους πρέπει να παρευρεθεί ο καθένας μας. Την Παρασκευή, ο λαός ενός ολόκληρου νησιού απαιτούσε από την επίσημη εκκλησία την δικαίωση «Ξεχωριστού» ιεράρχη. Του Ιωακείμ Στρουμπή. Οι εκδόσεις «άλφα πι», είχαν φροντίσει σχολαστικά τις λεπτομέρειες που οδηγούν στην επιτυχία. Είχαν επιλέξει τον σωστό χώρο. Τους κατάλληλους για την περίσταση ομιλητές. Με ανακοινώσεις στα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, αλλά και με πανέμορφες προσκλήσεις είχαν γνωστοποιήσει το γεγονός. Πράγματι, σε αντίθεση με την επίσημη εκκλησία της Ελλάδας, που έλαμψε με την απουσία της και το γεγονός τονίσθηκε από βήματος, ένα εκλεκτό κοινό που περιλάμβανε πρώην υπουργό. Επίτιμο Εισαγγελέα. Πανεπιστημιακούς Δάσκαλους. Στρατιωτικούς. Πάσης Φύσεως επιστήμονες. Ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Επιτυχημένους επιχειρηματίες. Εκδότες και απλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν συνδυάζουν την παρουσία τους με «άρτο και θέαμα» αλλά με πνευματική τροφή. Την προαναφερθείσα κραυγαλέα απουσία της επίσημης εκκλησίας, έσωσε παραβρεθείς Αρχιμανδρίτης από την Κύπρο μας. Πιθανά η απουσία να στέλνει κάποιο μήνυμα ! 

Η άνοδος στο βήμα του Προέδρου του Παρνασσού κ. Μαρκαντώνη, για τον καθιερωμένο χαιρετισμό και την παρουσίαση των ομιλητών, σήμανε την έναρξη της εκδήλωσης. Το να προσπαθήσει η μηδαμινότητα μου να αποδώσει το χρώμα και τα λόγια του Πατριάρχη της Χιακής δημοσιογραφίας κ. Δ. Λαϊνά, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον και το γνωρίζω. Στην αρχή της ομιλίας του, αναφερόμενος στο βιβλίο του κ. Μιχαηλίδη, το χαρακτήρισε «Επιστημονικά συντεταγμένο. Ορθολογιστικά τεκμηριωμένο και αφανάτιστο». «Καρπό πολύχρονης , πολύμοχθης εργασίας. Συνέχεια μακράς παράδοσης της Χίου που θέλει τους γιατρούς να είναι παράλληλα ιατροφιλόσοφοι και ιστορικοί ». Αφού τόνισε ότι το βιβλίο θα διαβαστεί και θα βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του, επικέντρωσε την ομιλία του στα ιστορικά γεγονότα της εποχής σχετικά με τα πεπραγμένα του Μακαριστού Ιωακείμ. Δεν αρκέστηκε σε ιστορικές αναφορές αυτών των δύσκολων ημερών αλλά άνοιξε διάλογο και με το ακροατήριο του θέλοντας να τεκμηριώσει την ορθότητα των αναφορών του. Τέτοια η δύναμη του λόγου, η διαύγεια νου και ιστορικών λεπτομερειών, που άφησε έκπληκτους του τυχερούς που παρευρέθησαν στην εκδήλωση. Δε έπεσε στο ατόπημα να καταγγείλει ονόματα ανθρώπων εποχής για χάρη εντυπώσεων. Αντίθετα, κατάθεσε ονόματα προσωπικοτήτων που δεν παρουσιάστηκαν και δεν κατάθεσαν παρ όλα τα κελεύσματα των ανίερων διωχτών του Δεσπότη Αγωνιστή. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η φωνή του «τσάκισε» και έβγαινε με δυσκολία και κόπο περιγράφοντας την πενία και τις στερήσεις του κυνηγημένου ιεράρχη. Τέτοια ήταν η απήχηση της περιγραφής με αποτέλεσμα να ξεσπάσει αυθόρμητο πανανθρώπινο χειροκρότημα συμπαράστασης. Στιγμές ανθρώπινου μεγαλείου. Στο τέλος της επί του βήματος παρουσίας του, απαριθμώντας προσωπικές αναμνήσεις του, παρουσίασε ένα ταπεινό ξύλινο σταυρό, χάρισμα του Ξεχωριστού Δεσπότη. Το κράτησε φυλαχτό του για αρκετά χρόνια. Κάλεσε τον προικισμένο γιατρό, κοινωνική προσωπικότητα της Χίου και συγγραφέα του έργου και του τον παρέδωσε, κρίνοντας τον καταλληλότερο να το λάβει σαν αντίδωρο φιλίας και αναγνώρισης της όλης προσφοράς του! 



Η ομιλία του Δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Καραγιάννη ήταν μια ηχηρή καταγγελία της συνεχιζόμενης αδικίας εις βάρος του Χιώτη Δεσπότη από την επίσημη εκκλησία της Ελλάδος. Τόνισε με έμφαση χαρακτηριστικά. «Η εκκλησία, έχει χρέος απέναντι στην ιστορία να αποκαταστήσει την αλήθεια στους πιστούς, στους κληρικούς και σε όλο το λαό της Χίου. Έχει χρέος να αποκαταστήσει τον Ιωακείμ Στρουμπή, τον ιεράρχη ο οποίος σε δύσκολες τραγικές στιγμές στάθηκε δίπλα στο λαό. Δεν τον εγκατέλειψε όπως τόσοι άλλοι. Συνέπασχε μαζί του . Τον βοήθησε με λόγια και με έργα την ώρα που άλλοι Μητροπολίτες συναγελάζονταν και συναγωνιζόντουσαν σε εγκώμια για το μεγαλείο του Γ΄ Ράιχ και είναι αυτοί που τον δίκασαν !». 
«Οι ιεράρχες της Ελλάδας, έχουν υποχρέωση να αποκαταστήσουν τον Ιωακείμ. Θα είναι ένα μήνυμα στις δύσκολες ώρες που περνά ο λαός μας. Ας του δώσουμε ένα καλό παράδειγμα πολύ περισσότερο δε όταν υπάρχει ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού και Δημοτικού Συμβουλίου Χίου αλλά και η συνηγορία καθώς και μια θερμή επιστολή του Μητροπολίτη Χίου κ. Διονυσίου!» 



Την εκδήλωση έκλεισε ο ταπεινός συγγραφέας καταθέτοντας ότι «Η αποστολή του συγγραφέα τελειώνει όταν παραδίδει τα δοκίμια του στον τυπογράφο. Από εκεί και πέρα ξεκινά μια άλλη σχέση, αυτή του αναγνώστη με το βιβλίο.» Με στόμφο τόνισε ότι «ο κύριος Λαϊνάς, μίλησε από ψυχής και καρδίας» . «Ο Ιωακείμ, καθόρισε την τύχη του με προδιαγεγραμμένη πορεία από τις πρώτες ημέρες της ποιμαντορίας του, συντασσόμενος με ανθρώπους προοδευτικών για την εποχή του ιδεών και υιοθετώντας πρωτοποριακές απόψεις». «Εύχομαι και ελπίζω ότι αυτή τη χρονιά να έχουμε κάποια εξέλιξη!» Σε στιγμές σπάνιας ανθρωπιάς και ευαισθησίας από βήματος απέδωσε τα εύσημα στην σεβαστή Δέσποινα κ. Σεβαστή Χαβιάρα – Καραχάλιου και στο καθηγητή του κ. Αντωνακόπουλο τους οποίους χαρακτήρισε «οδηγούς της πορείας του» καθώς επίσης τον Φιλολογικό Σύλλογο ΠΑΡΝΑΣΟ, για την φιλοξενία όπως και τις εκδόσεις «άλφα πι» των αδελφών Παληού και τους κκ Λαινά και Καραγιώργη. Θα είναι μια εκδήλωση τομή στα χρονικά της Χιακής παροικίας που ολόψυχα ευχόμαστε να είναι αφετηρία θετικών εξελίξεων για το Πανχιακό αίτημα αποκατάστασης του Μακαριστού Ιωακείμ Στρουμπή. 

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

ΤΑ ... ΓΕΡΑΜΑΤΑ


Για τον εγγονό της

Στη μακρόχρονη πορεία μου στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, συνήθως ασχολούμαι με θέματα απτόμενα του Μυροβόλου γενέθλιου τόπου μου. Κατά καιρούς, φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Να σας θυμίσω το δημοσίευμα με τον τίτλο «ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΕΓΕΝΗΘΗΚΑ», με ημερομηνία δημοσίευσης στην «ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» 2-Μαρτίου-2013 (πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα «η Αμανή 15-6-2002»), αφορούσε τους απανταχού απόδημους και ήταν βασισμένο σε ένα ποίημα ενός ξενιτεμένου Κύπριου αδελφού μας. Αυτή τη φορά η αναφορά μου είναι βασισμένη πάλι σε ένα ποίημα. Σε ποίημα από την Λεβεντογέννα Μεγαλόνησο Κρήτη. Μου το έδωσε ο καλός συνάδελφος και φίλος καπετάν Μιχάλης Καπελάκης. Όπως μου είχε πει, το έγραψε η λατρευτή του μητέρα. Τότε (2002), ήταν κοντά στα ενενήντα της χρόνια. Ένα θέμα, νομίζω, επίκαιρο και διαχρονικό.

«Μια ιστορία θα σας πω, που γνώρισα ένα γέρο,
δακρύσανε τα μάτια μου, χωρίς να τόνε ξέρω.
Μια συμβουλή στον άνθρωπο, γράφω προτού γεράσει, να τη διαβάζει πάντοτε για να μη την ξεχάσει.    
Άμα γεράσει ο άνθρωπος, δεν τόνε συμπαθούνε,             τον θάνατο παρακαλούν να τον ξεφορτωθούνε.  

Γι’ αυτό κράτα καημένε γέροντα τα περιουσιακά σου, 
γιατί μια μέρα θα βρεθείς στο δρόμο από τα παιδιά σου. 
Ο μεγαλύτερος εχθρός στον άνθρωπο, γίνεται το παιδί του                    
και ο φίλος ο καλύτερος είναι η σύνταξη του!    
           
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται  καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.  
Σε μια γωνιά τον βάζουνε τον φουκαρά τον γέρο,  
και για να τον κοιτάξουνε, χρειάζεται συμφέρον. 
                         
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του,  είναι απαραίτητο να έχει την συντροφιά του. Άμα φύγει ο ένας  απ’  τους διό, ο άλλος γίνεται ένα κουρέλι,  
ο ένας τον σπρώχνει από τη μια και ο άλλος δεν τον θέλει.      
Τη συμβουλή μου ανάλυσε και μη την έξεχάσεις, 
να την διαβάζεις πάντοτε, αλλά προτού γεράσεις !!!»



ο Παππούς μου


Ακόμα άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα αποστάγματος λαϊκής  σοφίας, τα λόγια της γερόντισσας. Σοφία από πεπραγμένα και παραδείγματα αιώνων. Καταγεγραμμένα στο νου, τα ήθη και τα έθιμα του πονόψυχου λαού μας. Καλότυχη η ηρωίδα της ιστορίας μας. Έλαχε να έχει αντάμα της ένα λεβέντη γιο. Άραγε, πόσες άλλες καλότυχες  γερόντισσες έχουν αυτή την αντιμετώπιση;                
                                                                 
Φίλες και φίλοι μου, εύχομαι καλή τύχη σε εσάς και τους γέροντες μας… ας μη ξεχνάμε πως και εμείς γεράσαμε ή θα γεράσουμε οπότε η σκέψη, ο προβληματισμός, και η συναισθηματική φόρτιση  ας είναι φωτεινός φάρος στο κάθε μας βήμα. Το «καλό όνομα», είναι ότι το πολυτιμότερο, αφήνουμε στα παιδιά μας. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ ...!                                                                                                 
Από την Αγάπη και την συμπόνια, δεν χάνει κανένας…!!!













Μιχάλης Γ. Καριάμης

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ



Στην Ιερή Μνήμη των Αξέχαστων :     
                             
Δημήτρη Μαρκελ. Πουλή,                                                          από την Ποταμιά της Χίου.                

Άγγελο Αγγελιδάκη,                                                                      από τα Καρδάμυλα της Χίου και ...              

Νίκο Σωτ. Χαλκιά,                                                                        από τη Βολισσό της Χίου 


Δημήτρης Μαρκελλ. Πουλής 
Πνευματικός μου Πατέρας

Τον αξέχαστο κυρ Δημήτρη, (Βάρδο της Αμανής) τον γνώρισα προ αρκετών δεκαετιών. Τον θεωρώ μαζί με τους Αξέχαστους Νίκο Σωτ. Χαλκιά και Άγγελο Αγγελιδάκη, σαν πνευματικούς πατέρες μου. Τους νοσταλγώ και συχνά τακτικά, τους φέρνω στο νου μου. Από τα σοφά τους χείλη, άκουσα όμορφες ιστορίες που βίωσαν άλλους χρόνους και άλλες εποχές, στο Μυροβόλο νησί μας, τα χρόνια τα παλιά. 

Από τον κυρ Δημήτρη, είχα ακούσει πάμπολλες ιστορίες και βιώματα του, στην Παλιά Ποταμιά και γενικά στην ευρύτερη περιοχή της Αγιασμένης Αμανής. Κάποτε, με τρεμάμενη φωνή και μάτια δακρυσμένα μου είπε μια ιστορία της ζωής του. Μια πραγματική ιστορία, που με συγκλόνισε, φέρνοντας μου ρίγη συγκίνησης . Ακούγοντας τον, ξεπρόβαινε μπροστά μου το μεγαλείο και η ανθρωπιά αυτού του ταπεινού ξωμάχου της από τους πάντες, ξεχασμένης περιοχής των Βορειοχώρων της αγαπημένης μου Χίου, του απώτερου Παρελθόντος.


Παλιά Ποταμιά - ΧΙΟΣ , σε μια πλαγιά της Αμανής


Τα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής, όταν τα πάντα σπάνιζαν και η ανάγκη επιβίωσης ήταν επιτακτική. Ο ήρωας της ιστορίας μας, ήταν παιδάκι δεκαπέντε ετών. Μαύρα χρόνια. Απάνθρωπα … δύσκολα. Εκείνος, έδινε, με τις ισχνές του δυνάμεις, τον δικό του αγώνα για τη ζήση …Για τη ζωή! 
Έφευγε από το χωριό του, ξυπόλητος,  και πήγαινε με τα πόδια, στις παραλίες της Βολισσού, περιμένοντας να φανεί κάποια τράτα για να αγοράσει ψάρια. Ψάρια τα οποία θα μεταπωλούσε, στα τριγύρω χωριά μα και στο δικό του. Είπαμε … αγώνας για τον επιούσιο!

Κάποτε με έναν ξαφνικό χιονιά, τα ψαράδικα δεν βγήκαν να καλάρουν. Οι λιγοστές τράτες που έτυχε να  ψαρέψουν, σαν γύρισαν, τα λιγοστά ψάρια τους, τα αγόρασαν οι μεγαλύτεροι και πιο καπάτσοι ανταγωνιστές του. Εκείνος, έμεινε εκεί αμανάτι, περιμένοντας μια καλύτερη ευκαιρία.  Ξεχάστηκε μόνος, αβοήθητος και πεινασμένος. Περνούσαν ημέρες μέσα στην απραξία και την αναμονή. Γεμάτη αγωνία από αυτή την απρόσμενη κατάσταση η Μητέρα του, νοιώθοντας τον μόνον και ανυπεράσπιστο,  του έστειλε με τον Δημήτρη Αθ. Καριάμη, ένα μικρό κουτάκι με πολύ ζουμί και λίγα ρεβίθια, ώστε να στυλωθεί,  κοροϊδεύοντας  την πείνα του.



Άγγελος Αγγελιδάκης 
Πνευματικός μου Πατέρας

Πρόσκαιρη και ισχνή η μητρική βοήθεια. Σε λίγο η ανάγκη φαγητού άρχισε να βασανίζει και πάλι έντονα το μικρό χωριατόπουλο. Ρίχτηκε λοιπόν στην θάλασσα. Ω του θαύματος! Μετά από πολύ κόπο, τρεμάμενος στο κρύο, κατάφερε να πιάσει ένα ψαράκι. Με χίλιους κόπους και πατέντες, το έψησε. Για να αλμυρίσει λίγο, το έβρεξε στη θάλασσα και άρχισε να το τρώει. Απορροφημένος στην Θεία μυσταγωγία του φαγητού δεν κατάλαβε πως πίσω του, ήλθε και κάθισε ένα άλλο παιδάκι. Ο Βολισσιανός, Στέλιος Χαρτουλάρης, ο οποίος εναγωνίως έβλεπε τον νεαρό μας να τρώει το λιτό του γεύμα .                                                                                              
Ο Στέλιος, πλατσούριζε τα χείλη του με απόγνωση. Ακούγοντας  τον άγνωστο θόρυβο, πίσω του, ο Δημήτρης, γύρισε και αντίκρισε το άλλο πεινασμένο παιδί. Μεμιάς, τον κυρίεψαν ντροπή και ταραχή μεγάλη. Τι να πει; Πια δικαιολογία πιστευτή να ξεστομίσουν τα χείλη του; Το λιγοστό φαΐ της ανάγκης, είχε τελειώσει πια!              



Νίκος Σωτ. Χαλκιάς Άγγελος Αγγελιδάκης 
Πνευματικός μου Πατέρας
                                
Αν ήταν δυνατόν να άνοιγε η γη να τον καταπιεί όπως την Άγια Μαρκέλλα που ήταν ποιο πέρα. Έμεινε εκεί, αποσβολωμένος, με κατεβασμένο κεφάλι για πολύ ώρα, ανήμπορος  να πει οτιδήποτε. Είχε χαθεί η λαλιά του!  Όταν σήκωσε δειλά τα μάτια του, είδε τον Στέλιο και αυτόν με σκυμμένο κεφάλι και με φωνή τρεμάμενη από ντροπή να του λέγει απολογητικά «Δεν ήθελα να σου ζητήσω τα φαγητό σου, απλά σκεφτόμουνα,  άραγε τι γεύση έχει άραγε το ψάρι βουτημένο στην θάλασσα;»

Αθάνατη Ελληνική Περηφάνια!                           
Αθάνατη Ελληνική Ράτσα!                                           Αθάνατη  Ελληνική Ψυχή!  
                                                          
Στα τόσα ασήμαντα και πεζά που συμβαίνουν καθημερινά,  στον περίγυρο μας, συναντάς το μεγαλείο των ανθρώπων, ανάμεσα σε συνανθρώπους μας απλούς, ανώνυμους και  άσημους   !!!                                                    
Των Ταπεινών μα τόσο Μεγάλων Ανθρώπων, που γέννησε και με αυτούς στόλισε τον κόσμο, αυτή εδώ η από τους πάντες ξεχασμένη Άγια Μάνα Γη της Αμανής !





Μιχ. Γ. Καράμης 
Καριαμομίχαλος







Μιχάλης Γ. Καριάμης
Καριαμομίχαλος