Στον καπετάν ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΛΙΟ

Η Φιλία μας, χάνεται στο χρόνο ..... Αν θυμάμαι καλά, η καλή αρχή της γνωριμίας μας,  έγινε μέσω ραδιοτηλεφώνου,    σε κάποια ράδα λιμανιού , νησιού της Ινδονησίας. Έτυχε τα αδελφά πλοία μας να περιμένουν για φόρτωση. Το δικό μου,  κοσμούσε με την παρουσία του κοινός φίλος, ο Μανώλης Φύσσας. Εραστής και αυτός της θάλασσας και της γραφίδας.  Αξέχαστες ημέρες  και θύμισες. Συνάδελφοι, από άλλα Ελληνικά βαπόρια, περίμεναν ανυπόμονα, πότε θα ανέβει ο καπετάν Χρήστος Μιχαλιός στη γέφυρα του πλοίου για να ακούσουν τον καθάριο και στιβαρό λόγο του. Τις αγωνίες, τις  σκέψεις και τις προτάσεις του. Πολλές φορές διάβαζε δημοσιευμένα κείμενα του. Θαυμάζαμε τη δύναμη του μυαλού και γραφίδας  του . Ήταν η εποχή που μαζί  άλλα παιδιά των Καρδαμύλων αποτελούσαν ένα φανταστικό πυρήνα ενέργειας και δημιουργίας του Φιλοπρόοδου Συλλόγου τους, κοινωνώντας το όνειρο. Λάτρεις και οι δυο του τόπου μας, των παραδόσεων και της ιστορίας του, δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη.   Άνθρωποι και οι δυο μας με πολλά κοινά ενδιαφέροντα, γίναμε κοινωνοί ανταλλαγής γνώσεων πατριδογνωσίας. Αμέτρητες οι φορές και οι ώρες που αναλώσαμε περπατώντας στα Κοίλα στον  Κουλαλά και την παράλια περιοχή. Τις ώρες της ανάπαυλας, απάγγελε ξεχασμένα μεσαιωνικά τραγούδια της Χίου. Κινητή βιβλιοθήκη  και πηγή γνώσης για την μεγάλη σε έκταση περιοχή της Καρδαμυλίας χώρας. Πιστεύω πως δεν θα υπάρχει σπιθαμή γης που να μη την έχει εξερευνήσει . Αξέχαστες θα μείνουν οι περιγραφές και οι εντυπώσεις του από τα «Θεόκηπα» . Το «Ρημόκαστρο»  και την «Ελληνόστρατα» . Η αγωνία μου για να μη χαθεί αυτή η πολύτιμη γνώση, με έκανε κουραστικό και πιεστικό στο να καταγράψει και να εκδώσει  κόπους και έρευνα  μιας ολόκληρης ζωής. Χαράς ευαγγέλιο το πρώτο του βιβλίο «ΤΑ ΚΑΡΔΑΜΥΛΑ  ΑΝΑ ΤΟΥΣ  ΑΙΩΝΕΣ»  Του άνοιξε διάπλατα τη στράτα που βάδισαν τόσοι σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος. Τεράστια η προσφορά αυτού του παραδείσια προικισμένου τόπου, στο πνεύμα και στα γράμματα. Από τους Μεγάλους  Συκουτρή. Ζολώτα. Βίο. Σαρικάκη. Μαδιάδες Αδ. Λεμό. Τους Όσιους Νικηφόρο και Άνθιμο. Στους καπετάνιους Αγγ. Αγγελιδάκη, Νικόλα Φύκαρη,Αλέκο Καραμούζο,Κώστα Φράγκο, Χρήστο Μιχαλιό. καθώς και τις κυρίες Πόπη Χαλκιά – Στεφάνου . Ευαγγελία Παπαζή και όχι μόνο. Φυσικά και δεν μπορώ να αναφέρω  λόγω χώρου τον μακρύ  κατάλογο   των προικισμένων Καρδαμυλιτών οι οποίοι άφησαν έργο και υποθήκη αγάπης για αυτό τον τόπο.  Αρκετές φορές, αναρωτιόμουν  αν η Ελληνική Παιδεία , στο πρόσωπο του καπετάν Χρήστου , έχασε έναν άξιο λειτουργό της. Για πολλούς και διάφορους λόγους τον κέρδισε ο ατέλειωτος πόντος και τα μακρινά ταξίδια. Αλήθεια, πόσοι από τους ανθρώπους της στεριανής ρουτίνας, θα γνώριζαν τη ζωή των εραστών, αγωνιστών  της θάλασσας, αν δεν υπήρχε η γραφίδα ενός Καβαδία....; Όμως , πιστέψτε με, για μένα το θαλασσοδαρμένο ποντοπόρο ναυτικό του σήμερα, ποιο κοντά μου, ποιο πιστικός είναι ο στοίχος του Καρδαμυλίτη Φίλου μου. Δεν είμαι ασεβής απέναντι του Καβαδία ..!  Τιμώ  όσο τίποτα άλλο τα ποιήματα και των  : καπετάν Χρήστου Μιχαλιού και το τεράστιο ανέκδοτο έργο του μαστρο - Μανώλη Φύσσα. Ευελπιστώ  πως μια μέρα και ο Εμμανουήλ, θα γίνει κοινωνός  πνεύματος  με το λιτό  και όλο νοήματα λόγο του . Οι δημοσιεύσεις του στις Χιώτικες εφημερίδες αλλά και το Πανελλαδικά γνωστό , περιοδικό «ΝΕΜΕCIS»,αποτελούν πηγές των ισχυρισμών  μου. 

Ο καπετάν Χρήστος  της συνεχούς προσφοράς, καλό θα είναι όσο καιρό, γυρνά στις θάλασσες του κόσμου, τις σκέψεις και τις ιδέες του να τις αποτυπώνει στο χαρτί. Θα είναι τεράστια η πανανθρώπινη προσφορά του. Προτού ανοίξω την ψυχή του.... Τα .... «Καρτίνια» , που είχε την καλοσύνη να μου το προσφέρει, το παρέλαβε η σύζυγος μου να του ρίξει μια ματιά. Δεν το άφησε από τα χέρια της, παρά μόνο σαν το τέλειωσε μονορούφι. Κάθε λίγο, σταματούσε το διάβασμα, για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μάτια της. Κάθε τόσο, σταμάταγε την προσήλωση της στο διάβασμα για να σχολιάσει με τρεμάμενη φωνή, κάποιο ποίημα, κάποια παράγραφο ή κάποιο τμήμα αυτής της Θείας Μυσταγωγίας που  ζούσε. Κάθε σελίδα την έφερνε σε πονεμένες δύσκολες ώρες που ζήσαμε αντάμα στα σιδερένια κάτεργα του μόχθου ή στις ατέλειωτες μέρες του ψυχοφθόρου χωρισμού μας. Σαν τέλειωσε την ανάγνωση , από μέσα της έβγαινε οργή ...... «Ας το στείλει ο καπετάν Χρήστος,  στου ακάματους Εθνοπατέρες/ Εξουσιαστές μας, για να μάθουν λίγα από τα συναισθήματα και τη ζωή των Ναυτικών» , ψέλλισε».  Καλή μου Φωτεινή, στον κουφών την πόρτα .......!!!  Αν προσπαθήσω να αξιολογήσω  το  πνευματικό απόσταγμα του ναυτεργάτη, φίλου μου,  ποίημα προς ποίημα, θα έκαμνα αδικία. Δεν μπορώ να κάμω τέτοιο ανοσιούργημα και να κατατάξω ή να ομαδοποιήσω κάποιο από αυτά. Αδιάσπαστο σύνολο είναι όλα μαζί. Μια αδιαχώριστη ενότητα, καταγραφής, που μόνο άνθρωποι του πνευματικού επιπέδου και της ευαισθησίας του καπετάν Χρήστου, μπορούν να συνθέσουν και να εκφράσουν. «Με θλίβουνε οι πικραμένοι ναυτικοί, τα πάθη τους τα βυθισμένα στο σκούρο μπλε του ωκεανού» . Οι πρώτες λέξεις από την κατάθεση της ψυχής του στα ... «Καρτίνια». Σήμα κατατεθέν για όλο το πόνημα του. «Ασύμμετρης πλάνης ταξιδιώτης, ανάμεσα σε δυο ζωές , η αγωνία του Οδυσσέα για την επιστροφή στην Ιθάκη» .... Πόσο απλά, πόσο Δωρικά, προσδιορίζει την ύπαρξη  του, μα και τον κάθε ναυτικό.  «Είναι η θάλασσα που με κλείνει σε κύκλους όπως το βότσαλο που πετάνε στο νερό» ...... Τι ποιο ορθός ορισμός για το αιώνιο δέσιμο του ναύτη με το  πλάνο αρμυρό Στοιχείο /Στοιχειό  ; Ο πόνος κυνηγός, σαν λαγωνικό, σε βρίσκει κρυμμένο .... «Στης βάρδιας της νυχτερινής την ώρα όπου ξυπνούν οι αναμνήσεις.» Και αυτή η άστοργη πλανεύτρα .... «Καμιά φορά τα πρωινά η θάλασσα φοράει τα γαλανά της» Και συ μες την μοναξιά και τον παραλογισμό σου θαρρείς πως  «..... μπρος μου έπεσε ένα κομμάτι ουρανός της Χίου ...!!! » Αχ αυτός ο πολυαγαπημένος  Άγιος και Μυροβόλος Τόπος που παράφορα λατρεύουμε όλοι οι απανταχού Χιώτες ξενιτεμένοι ...Ποτέ μα ποτέ δεν βγαίνει από τους λογισμούς και την ψυχή μας. «Πώς να μη νοιώθει κανείς κουρασμένος μ  όλη αυτή την ομίχλη που πέφτει .... » στα μάτια μας και στερεί ακόμα και τη θέα του νησιού μας. Μαύρες σκέψεις  σε ζώνουν όταν  «Ακούς το σπάραγμα του γλάρου στο κατάρτι...κι η ελπίδα φύκι μαραμένο και άψυχο» ....Αφουγκράσου  και «Άκου το σύρσιμο της νύχτας στη θάλασσα, στ ατέρμονα πλάτια των ωκεανών !» Συνάδερφε και φίλε : «Δούλεψα χρόνια στα καράβια, ο απέραντος ωκεανός , μετρημένος με μίλια δεν μου λέει τίποτα»  Ναι συντροφοναύτη φίλε και αδερφέ μου.... Η μεγάλη πλανεύτρα αγαπημένη μου, κάποτε άστοργα με ξέβρασε σακάτη...... Με πόνεσε και δε μου λέει πια τίποτα, ούτε γυρίζει να με δει...... Και το χειρότερο από όλα, ακάματοι , κυβερνήτες με καταδικάζουν  άστοργα και με τιμωρούν γιατί , αυτούς  όπως και τη θάλασσα έκανα το λάθος και τους πίστεψα ....! Φίλε μου, μακάρι να είχα τη δύναμη  να σπείρω τα λόγια σου στα μυαλά όλων των ανθρώπων, ώστε να γίνουν κοινωνοί του ψυχικού μεγαλείου σου . Εγώ ένα έχω να πω μετά γνώσεως λόγου ...  «Άτυχοι όσοι δε πιάσουν τα «Καρτίνια στα χέρια τους. Άτυχοι  όσοι δε διαβάσουν το όμορφο μα πονεμένο λόγο σου» .... ! Το πιθανότερο, αυτή την ώρα να αθλείσαι για τον επιούσιο στις αρμυρές θάλασσες του κόσμου. Καλά σου ταξίδια αδερφέ. Εύχομαι η θάλασσα και οι άνθρωποι να μη σε προδώσουν ....Να μη σε πονέσουν ποτέ .....!!!!

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν