ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

           

                ΠΑΡΑΘΥΡΟ  ΕΛΠΙΔΑΣ 

Βρέχει ασταμάτητα εδώ και πολλές ώρες. Κάπου – κάπου ο ήχος της βροντής, πιστός ακόλουθος της αστραπής, κάνει έντονη την παρουσία του σκεπάζοντας κάθε θόρυβο, στο πνιγμένο από αιθαλομίχλη λεκανοπέδιο. Τα πάντα σκοτεινά και θλιβερά. Ούτε οι γιορτές των Χριστουγέννων δεν μπόρεσαν να τονίσουν με μια χαρμόσυνη πινελιά τις άσχημες μέρες που ζούμε. Αυτά που ζεις. Αυτά που ακούς και βλέπεις τριγύρω σου, σε προϊδεάζουν απελπιστικά για το αύριο, κυρίως των παιδιών και των εγγονιών σου, που έχουν την ατυχία να ζουν σε μια πατρίδα χωρίς ελπίδα  και αύριο. Στέκομαι ορθός, πίσω από το τζάμι που το δέρνει αλύπητα η βροχή. Το βλέμμα μου προσπαθεί, χωρίς να το καταφέρει, να διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τον Υμηττό. Αδύνατον. Τα πάντα μαύρα και θολά σαν την καρδιά μου. Τα μάτια θολώνουν .... λίγα καυτά δάκρυα κυλούν στις παλιές θύμησες. Τέτοιες μέρες ήταν και τότες . Δυο τρεις μέρες μετά τη σκόλη των Χριστουγέννων. Έβρεχε ακατάπαυστα και κείνη τη μέρα σαν κτύπησε το τηλέφωνο. Με καλούσαν από το γραφείο για να μου πουν πως τα Φώτα ή του Άγιου Γιαννιού, θα έφευγα για την Κορέα να πάω να παραλάβω ένα νεότευκτο πλοίο για το παρθενικό του ταξίδι. 

                                           Το m/v  '' ANANGEL  SPLEDOUR ''

Ένα δάγκωμα στη καρδιά. Κάτι σαν χαστούκι στο μάγουλο η πρώτη αντίδραση. Άντε πάλι ....μάζεψε όλο σου το βιός σε μια βαλίτσα. 

Πάρε και την οικογένεια σου σε δυο τρεις φωτογραφίες και πες αντίο σε όλους για καιρό σκέφτηκα και συννέφιασα. Τα μάτια των δικών μου με μιας θόλωσαν . Μας χάλασαν τις γιορτές ξεστόμισα. Στο σπιτικό μου όλες μαυροφορεμένες. Προ λίγων μηνών, είχε σαλπάρει για το στερνό του ταξίδι, αναπάντεχα ο κύρης μου. Τα παιδιά μου, φοιτητές τότε, είχαν έρθει προ λίγων ημερών για να περάσουμε μαζί τις Άγιες μέρες. Για να δώσω μια διέξοδο στη στεναχώρια είπα «Πάω στο γραφείο να κανονίσω για να  περάσω από γιατρούς». Κάπως έτσι ξέκοψα από το σπίτι για να μη με δουν δακρυσμένο αλλά να μη δω και εγώ τους δικούς μου να σκουπίζουν κρυφά το δάκρυ τους. 

Φωτογραφία αυτής της εποχής με την Φωτεινή μου

Την άλλη μέρα, στις 28/12, πρωί – πρωί άρχισα και πάλι τη γνώριμη διαδικασία των ναυτικών προ της ναυτολόγησης τους στο καράβι. Τον ιατρικό έλεγχο. Τα πάντα βρέθηκαν εντάξει. Την επόμενη ξεκίνησα να υποβληθώ σε έλεγχο ακτίνων. Άξαφνα, ο ιατρός  της ασφάλειας, άρχισε να ωρύεται και να φωνάζει απρεπέστατα σε κάποιον ο οποίος ενώ γνώριζε την κατάσταση του, προσπαθούσε να ναυτολογηθεί για τους ευνόητους λόγους. Τον κακομοίρη σκέφθηκα, θυσιάζει τη ζωή του για την οικογένεια του. Από τις σκέψεις μου με απέσπασε η οργισμένη φωνή του ακτινολόγου. Έκπληκτος τότε κατάλαβα ότι όλος αυτός ο σάλος στόχευε εμένα. Η Αγωνία και η ταραχή απέτρεψαν την δική μου οργή. Απλά παρακλητικά του ζήτησα να μάθω τι έβλεπε. Ρώτησε αν είχα πυρετό ή αιμοπτύσεις. Ζήτησε να βγάλω τις κάλτσες μου και να δει αν ήταν πρησμένα τα πόδια μου. Με ρώτησε αν είχα βήχα ή κάτι άλλο. Τα πάντα αρνητικά. 

Άσπρισε η κεφαλή της μέσα σε λίγες ώρες

Με όμορφο πλέον τρόπο, ζήτησε να ξαναπάω στο μηχάνημα. Παράλληλα φώναξε άλλους τρεις ακτινολόγους. Έντρομος τους είδα να γίνονται σκυθρωποί και να σιγοψιθυρίζουν συνωμοτικά. Μετά από κάμποση ώρα αγωνίας, ο επικεφαλής της ομάδας με φώναξε στο γραφείο του και με κατεβασμένο κεφάλι μου είπε «Έχεις μεγάλο αγώνα μπροστά σου».  «Ο Θεός μαζί σου , αλλά Ψάξε να βρεις καλό γιατρό μα πρώτα από όλα καλό άνθρωπο». Έφυγα από το ιατρείο τρεκλίζοντας. Περπατούσα μες τη βροχή ελπίζοντας πως κάποιος απρόσεκτος, βιαστικός οδηγός δε θα με δει. Συντετριμμένος παραπαίοντας έφθασα στο γραφείο. Τους είπα να ψάξουν να βρουν καπετάνιο. Δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν. Δεν το χωρούσε ο λογισμός τους πως το καραβόσκυλο που ήταν μπροστά τους, μετρούσε λίγους μήνες ζωής. Ο καπτά Νίκος των πληρωμάτων έβριζε τους γιατρούς στο τηλέφωνο. Δεν ήθελε να παραδεχθεί την φοβερή αλήθεια... Ζήτησε να με συνοδεύσει σπίτι μου. Αρνήθηκα. Ήθελα να κερδίσω χρόνο. Να σκεφθώ πως θα το φέρω πιο απλά πιο ανώδυνα στην οικογένεια μου. Περιπλανιόμουν ώρες στους δρόμους του μεγάλου λιμανιού. Με προσπερνούσαν άνδρες και γυναίκες φορτωμένοι τσάντες με δώρα. Χαρούμενα παιδιά κρατούσαν πάσης φύσεως παιχνίδια. Λύγισα. Εγώ αυτές τις χαρές δε θα τις ένοιωθα ποτέ πια. Ήμουν σαν λαθρεπιβάτης, ανάμεσα στους ζωντανούς. Σαν απόκαμα και κατάλαβα πως ήταν ανώφελο αυτό που έκανα, πήρα απελπισμένος, σκυμμένος, τη στράτα της επώδυνης επιστροφής. Παρακαλούσα σαν αντίκριζα το σπιτικό μου, να ήταν άνθρωποι πολλοί απ’ έξω . Κάποιος να ερχόταν για να με παρηγορήσει για τον θάνατο της Μάνας μου. 

Με τη Μητέρα μου και τη Φωτεινή μου

Τίποτα από όλα αυτά. Πήρα ανάσες. Κτύπησα το κουδούνι και άρχισα να ανεβαίνω τη σκάλα. Χωρίς να το θέλω σκέφθηκα ... άραγε, πόσες φορές θα έχω πια αυτή τη χαρά; Χαμογελαστός και ευδιάθετος, τους ζήτησα να φάμε όλοι μαζί, όλο γέλια και χαρές. Όταν αποχώρησαν από το τραπέζι οι  αγαπημένοι μου, πείρα τα χέρια της καλής μου και τα φίλησα. Έγειρα την κεφαλή στο στήθος και ξέσπασα σε λυγμούς. Η Φωτεινή μου, δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. «Έλα καλέ μου». «Πως κάνεις έτσι σαν πρωτόμπαρκος». «Κουράγιο για τα παιδιά και τη Μάνα σου». «Σκέψου τη χαρά της επιστροφής». Την κοίταξα κατάματα. Της είπα ότι για μένα οι δρόμοι της θάλασσας, στέρεψαν οριστικά και απρόσμενα.Τις θάλασσες και τους ωκεανούς που λάτρεψα και όργωσα και τα καράβια, θα τα ξεχάσω παντοτινά. Για μας τώρα αρχίζει ο ανήφορος του χωρίς επιστροφή μαρτυρίου. Έμεινε άλαλη. Απορημένη. Αγκαλιαστήκαμε και ενώσαμε τα καυτά δάκρυα μας για ώρες. Κάποτε αποδομένοι σηκωθήκαμε. 

                 Λίγα χρόνια μετά την περιπέτεια μου 

                 Ο Γιώργης μας- Η Φωτεινή μου - Εγώ - και η Ανθή μας

Την επομένη, σαν πρωτοερωτευμένοι, πιασμένοι χέρι – χέρι   γυρίσαμε όλο το σπίτι. Ήθελα να το δω για στερνή φορά. Μπήκαμε στα υπνοδωμάτια του γιου και της κόρης μου. Κατεβήκανε στο πατρικό και ασπάστηκα τη γερόντισσα  μάνα μου και ξεκινήσαμε για τον Γολγοθά και τα πάθη μας, παρά του ότι το ημερολόγιο έδειχνε 29 Δεκεμβρίου.
Το βράδυ της 31ης από το παράθυρο ενός νοσοκομείου της παγωμένης Αθήνας, σφιχταγκαλιασμένοι,  βιώναμε τις  δικές    μας  τραγικές στιγμές. Ζούσαμε το εορταστικό της αλλαγής του χρόνου, με αναστεναγμούς  καυτά δάκρυα με ένα πικρό αγκάθι να τρυπά την καρδιά μας . Για εμάς πλέον είχαν τελειώσει τα πάντα και η κάθε μας χαρά.

με ένα πικρό αγκάθι να τρυπά την καρδιά μας .

Απορούσαμε πως ο Μεγαλοδύναμος διάλεξε να χωρίσει ένα αγαπημένο ζευγάρι και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Εκείνες τις στιγμές πάτησα για πρώτη φορά στη γη. Ένοιωσα πως δεν ήμουν στο απυρόβλητο ή ο μόνος εκλεκτός του Θεού. Η κεφαλή της '' Συντρόφου κουράγιο '', άσπρισε μέσα σε λίγες ώρες. Απίστευτο ! Ο κυματοθραύστης και στυλοβάτης μου,  είχε δεχθεί ωμά , απροκάλυπτα τη φιλική, ιατρική ευχή : «Παρακάλα, σαν επιστρέψεις στο δωμάτιο του, να έχει φουντάρει από το παράθυρο». «Θα είσαστε τυχεροί και οι δυο σας». «Ούτε εκείνος θα βασανιστεί, ούτε εσύ θα βιώσεις και θα πονέσεις για όσα θα δεις να υποφέρει και στο τέλος θα τον χάσεις».  
Τα βεγγαλικά φώτιζαν το νεφοσκεπή και βροχερό ουρανό και τον έκαμναν φαντασμαγορικά απόκοσμο. Μακριά, από Πειραιά μεριά, οι γνώριμοι ήχοι συριγμών, από  χαιρετισμούς καραβιών με έδεναν με το παρελθόν. Άκουσα τη Φωτεινή μου να με παρακαλεί σιγανά. «Θέλω μια Χάρη»  «Έχεις πολλές» τις είπα. «Δε θέλω ποτέ να δω τα μάτια σου κλαμένα». «Σε παρακαλώ». «Μαζί θα παλέψουμε». «Στήριξε με να σε στηρίξω». «Πρέπει και θέλω να ζήσεις». «Μιχάλη μου μη το βάλεις κάτω.» «Πίστεψε το. Ο Θεός είναι Μεγάλος». Δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να ζήσω για εμάς, για να θρέψω και να μορφώσω τα παιδιά μου. Έπρεπε να ζήσω για τη Μάνα μου. 
Έπρεπε να ζήσω για να χαρίσω απλόχερα στον κόσμο τη γνώση που είχα συλλέξει. Να εκφράσω την αγάπη στην πατρίδα μου. Έπρεπε πιασμένοι χέρι – χέρι να συνοδεύσουμε με τη Φωτεινή μου τα παιδιά μας γαμπρό και νύφη στην εκκλησία. Να ζήσουμε τις χαρές της ζωής μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. 
Όμως έπρεπε να ζήσω για να βιώσω την απελπιστική, σημερινή τραγωδία του λαού μας και την κατάντια της αγαπημένης πατρίδας μας ;
Το ημερολόγιο εκείνη τη μέρα έδειχνε 31 Δεκεμβρίου 1995. Είπα «Πρέπει να ζήσω»  και έζησα. 
Σας καταθέτω τα βιώματα μου για να ανοίξω ένα παράθυρο στην ελπίδα.   
Σήμερα είναι πάλι, τέλη Δεκέμβρη του 2017 και «Ζω», κόντρα σε όλες τις προβλέψεις  ....... !

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Πλοίαρχος Ε.Ν

                     *                   *                    *                

Υστερόγραφο : 

Χαρισμένο σε εσάς που σήμερα, είσαστε στο κρεβάτι του πόνου απελπισμένοι. Στις οικογένειες σας που ζουν το δικό τους δράμα. Πάρτε κουράγιο από την περιπέτεια μου.  Ζω και σας δίνω ως παράδειγμα ελπίδας την περίπτωση μου. Ακολούθησε πνευμονεκτομή.  Μακρόχρονη χημειοθεραπεία. Πόνοι. Ταλαιπωρίες, φτώχεια, απελπισία. Αμέτρητες  και άσχημες μέρες πτώσης. Όμως  ΖΩ  και όλα πια  είναι ξεχασμένα!

Το μόνο που τέτοιες ημέρες,  άθελα,  βουρκώνουν τα μάτια μου στη σκέψη και μόνο. Αμέσως όμως ένα πλατύ χαμόγελο χαράς και ελπίδας ξεδιαλύνει με μιας τις κακές αναμνήσεις.Τα πάντα και ένα καυτό δάκρυ  ευγνωμοσύνης κυλά στο μάγουλο μου.

Τίποτα άλλο. 
Ο Θεός βοηθός.
Καλό κουράγιο και δύναμη.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ