ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

(1922 ΚΑΙ 2018)

          Αν είχα την ευκαιρία και ευκολία πρόσβασης, θα φωτοτυπούσα το τελευταίο κεφάλαιο από τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου και θα το έστελνα προσωπικά σ΄ όλους τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου. Ίσως αντιληφθούν έτσι, τι συμφορές προκαλούν οι άφρονες και υποβολιμιαίες εντολές ξένων συμφερόντων, των κατά καιρούς Μεγάλων Δυνάμεων.

          Στις Δεκαετίες που έζησα αυτό συνεχίζεται με άλλα άτομα του Κοινοβουλίου μας με την ίδια ανθελληνική νοοτροπία. Στους Τούρκους, οι ίδιες Δυνάμεις αν τους πουν «Κατεβάστε… τα δεδομένα σας» αυτοί αντιδρούν, αντιστέκονται, παζαρεύουν οφέλη και τελικά τα κατεβάζουν… τα δεδομένα τους. Ενώ σ΄εμάς προτού μας το πουν τα έχομε κατεβασμένα (οι πολιτικοί μας). Και οι ξένοι μας κάνουν ότι θέλουν οδυνηρό.

          Από μικρά χρόνια μάζευα γραμματόσημα. Σ’ αυτά και γραμματόσημο του Κουρδιστάν ως αποικία της Αγλεταίρας με πρόσωπο του βασιλιά της σε οβάλ. Κάποια στιγμή η Αγλεταίρα αποχωρεί και αντί η σατανοκίνητη να αφήσει ως κράτος το Κουρδιστάν, αυτή η σατανοκίνητη το χωρίζει σε τρία κομμάτια και τα δίνει στην Τουρκία, Συρία, Ιράκ. Και ζούμε σήμερα τον όλεθρο της περιοχής, το αίμα, τις καταστροφές, την προσφυγιά και την εξαθλίωση αθώων ανθρώπων.

          Και σήμερα στο Σκοπιανό την λύση θέλουν οι άλλοι για τα δικά τους συμφέροντα Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι. Απαιτούν από εμάς να δώσουμε υπόσταση σε ένα ανύπαρκτο μόρφωμα, όνομα και ιστορία, που ας στ΄ανάθεμα, έχει στον πισινό του διεκδικήσεις προγονικών δεδομένων: το δωδεκάθεο του Ολύμπου, την αδελφή του Μεγαλέξανδρου και την οικουμενικότητα του Αγίου Όρους. Οι κίβδηλοι φίλοι μας το απαιτούν, οι σαχλοί δικοί μας με κατεβασμένα τα.. δεδομένα τους, δουλικά και προδοτικά ενώ τους το κάνουν χαμογελούν, μη νοώντας τα αποτέτοια, ότι προετοιμάζουν ένα Κουρδιστάν για την Ελλάδα.

          Και ένα ερώτημα. Οι Αμερικάνοι για χάρη των Σκοπιανών θέλουν τους Έλληνες εχθρούς τους; Εκτός αν έχουν την βεβαιότητα πως οι πολιτικοί θα προδώσουν. Εκτός αν είναι έτοιμοι να μας δημιουργήσουν έναν καινούριο εμφύλιο, όπως μας έφτιαξε η Αγλεταίρα.

          Είναι γνωστό και βεβαιωμένο σήμερα, μάτια και συνείδηση έχομε, ότι: κάπου στη γή αν δεν στάζει αίμα η Αμερική θα πεινάσει και η Ρωσία θα πεινάσει. Ξαναγράφεται: Κάπου στη γή αν δεν στάξει αίμα η Ευρώπη θα πεινάσει, και η Κίνα θα πεινάσει. Αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, θέλουν αίμα, όχι την γλυκιά ζωή και την ειρηνική ανάσα των ανθρώπων πάνω στο φλούδι της γης.

          Στα Μικρασιατικά αφού ο ένας πήρε τα Δωδεκάνησα, ο άλλος τη Συρία και ο άλλος τις πετρελαιοπηγές, το απαίτησαν και νόμισαν σωστό να δώσουν μια νίκη, ένα θύμα στους Τούρκους. Στα «Ματωμένα Χώματα» διεκτραγωδήται η καταστροφή, που έζησε η Ελλάδα, γιατί αυτοί που κυβερνούσαν, όπως και οι σημερινοί, είχαν κατεβασμένα... τα δεδομένα τους στους συμμάχους μας.

          Όταν ο στρατός μας πάτησε τα πατρογονικά χώματα οι ανταλλαγμένοι σε προσμονή. Με τις δοξολογίες όμως και τα πανηγύρια της Σμύρνης οι άνθρωποι πήγαν στις πόλεις και τα χωριά τους. Και τότε η βρωμιάρα η Αγλεταίρα πρόσταξε. «Δεν θα οπλισθούν». Και έγινε ότι με την καταστροφή της Χίου, όταν οι Προεστοί ώρισαν όπως γράφει ο Στ. Βίος, όλοι να παραδώσουν ότι σε οπλισμό είχαν ως και τα κατσουνάκια (κλαδευτήρια). Και έγινε ο όλεθρος.

          Όμοια τα παληκάρια και οι λεβεντάνθρωποι Έλληνες της Μικράς Ασίας άοπλοι και όλα τα γυναικόπαιδα δόθηκαν σφάγιο. Από τα Αλάτσατα μια ομάδα παληκαριών είχε πάει και πολέμησε στη Μακεδονιά με τον Παύλο Μελά. Μόνος ένας αδελφός του πατέρα μου επέστρεψε.Ο μεγαλύτερος ήρωας τον Αμερικάνων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Αλάτσατα.

          Και στην καταστροφή, όταν ο κόσμος έπιασε τα ακρογιάλια κι έπρεπε να πάνε πλοία να τον σώσουν, ένας βρωμιάρης υπουργός, σαν αυτούς τους πολλούς που γνωρίσαμε, είπε τον αφορισμό του «θα πάτε, υπό ιδίαν ευθύνη». Και τα πλεούμενα δέσανε και άφησαν τον κοσμάκι «στιβαγμένο», όπως είπε αυτή η από τέτοια, στο μαχαίρι του Τούρκου.

          Πόλεμο είχαμε. Οι Τούρκοι ναυτικό δεν είχαν. Ένα πολεμικό να περνούσε, να έριχνε μερικές κανονιές, μερικές στρακαστρούκες, ώστε να μην έρθουν οι τσέτες στα παράλια, κάτι θάταν.

          Τότε αναστηθήκανε τα παληκάρια, που ιστορούνται στον «Άνεμο της Παλληκαριάς». Όλοι από εκείνα τα χώματα ο Αλατσάς, ο Αϊβαλιώτης, ο Τζίμης, τα αδέλφια Αμάλαντοι και βάλθηκαν να σώζουν ψυχές. Τους γνώρισα ήρεμους να κάθονται στα καφενεία, χωρίς μια ιδέα πως έκαναν κάτι το ηρωικό. Απλά ως άνθρωποι βοήθησαν άλλους ανθρώπους.


Γ. Διλμπόης