ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Στην Ιερή Μνήμη των Αξέχαστων :     
                             
Δημήτρη Μαρκελ. Πουλή,                                                          από την Ποταμιά της Χίου.                

Άγγελο Αγγελιδάκη,                                                                      από τα Καρδάμυλα της Χίου και ...              

Νίκο Σωτ. Χαλκιά,                                                                        από τη Βολισσό της Χίου 

Δημήτρης Μαρκελλ. Πουλής 

Πνευματικός μου Πατέρας

Τον αξέχαστο κυρ Δημήτρη, (Βάρδο της Αμανής) τον γνώρισα προ αρκετών δεκαετιών. Τον θεωρώ μαζί με τους Αξέχαστους Νίκο Σωτ. Χαλκιά και Άγγελο Αγγελιδάκη, σαν πνευματικούς πατέρες μου. Τους νοσταλγώ και συχνά τακτικά, τους φέρνω στο νου μου. Από τα σοφά τους χείλη, άκουσα όμορφες ιστορίες που βίωσαν άλλους χρόνους και άλλες εποχές, στο Μυροβόλο νησί μας, τα χρόνια τα παλιά. 

Από τον κυρ Δημήτρη, είχα ακούσει πάμπολλες ιστορίες και βιώματα του, στην Παλιά Ποταμιά και γενικά στην ευρύτερη περιοχή της Αγιασμένης Αμανής. Κάποτε, με τρεμάμενη φωνή και μάτια δακρυσμένα μου είπε μια ιστορία της ζωής του. Μια πραγματική ιστορία, που με συγκλόνισε, φέρνοντας μου ρίγη συγκίνησης . Ακούγοντας τον, ξεπρόβαινε μπροστά μου το μεγαλείο και η ανθρωπιά αυτού του ταπεινού ξωμάχου της από τους πάντες, ξεχασμένης περιοχής των Βορειοχώρων της αγαπημένης μου Χίου, του απώτερου Παρελθόντος.

Παλιά Ποταμιά - ΧΙΟΣ , σε μια πλαγιά της Αμανής

Τα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής, όταν τα πάντα σπάνιζαν και η ανάγκη επιβίωσης ήταν επιτακτική. Ο ήρωας της ιστορίας μας, ήταν παιδάκι δεκαπέντε ετών. Μαύρα χρόνια. Απάνθρωπα … δύσκολα. Εκείνος, έδινε, με τις ισχνές του δυνάμεις, τον δικό του αγώνα για τη ζήση …Για τη ζωή! 

Έφευγε από το χωριό του, ξυπόλητος,  και πήγαινε με τα πόδια, στις παραλίες της Βολισσού, περιμένοντας να φανεί κάποια τράτα για να αγοράσει ψάρια. Ψάρια τα οποία θα μεταπωλούσε, στα τριγύρω χωριά μα και στο δικό του. Είπαμε … αγώνας για τον επιούσιο!

Κάποτε με έναν ξαφνικό χιονιά, τα ψαράδικα δεν βγήκαν να καλάρουν. Οι λιγοστές τράτες που έτυχε να  ψαρέψουν, σαν γύρισαν, τα λιγοστά ψάρια τους, τα αγόρασαν οι μεγαλύτεροι και πιο καπάτσοι ανταγωνιστές του. Εκείνος, έμεινε εκεί αμανάτι, περιμένοντας μια καλύτερη ευκαιρία.  Ξεχάστηκε μόνος, αβοήθητος και πεινασμένος. Περνούσαν ημέρες μέσα στην απραξία και την αναμονή. Γεμάτη αγωνία από αυτή την απρόσμενη κατάσταση η Μητέρα του, νοιώθοντας τον μόνον και ανυπεράσπιστο,  του έστειλε με τον Δημήτρη Αθ. Καριάμη, ένα μικρό κουτάκι με πολύ ζουμί και λίγα ρεβίθια, ώστε να στυλωθεί,  κοροϊδεύοντας  την πείνα του.

Άγγελος Αγγελιδάκης 

Πνευματικός μου Πατέρας

Πρόσκαιρη και ισχνή η μητρική βοήθεια. Σε λίγο η ανάγκη φαγητού άρχισε να βασανίζει και πάλι έντονα το μικρό χωριατόπουλο. Ρίχτηκε λοιπόν στην θάλασσα. Ω του θαύματος! Μετά από πολύ κόπο, τρεμάμενος στο κρύο, κατάφερε να πιάσει ένα ψαράκι. Με χίλιους κόπους και πατέντες, το έψησε. Για να αλμυρίσει λίγο, το έβρεξε στη θάλασσα και άρχισε να το τρώει. Απορροφημένος στην Θεία μυσταγωγία του φαγητού δεν κατάλαβε πως πίσω του, ήλθε και κάθισε ένα άλλο παιδάκι. Ο Βολισσιανός, Στέλιος Χαρτουλάρης, ο οποίος εναγωνίως έβλεπε τον νεαρό μας να τρώει το λιτό του γεύμα .                                                                                              

Ο Στέλιος, πλατσούριζε τα χείλη του με απόγνωση. Ακούγοντας  τον άγνωστο θόρυβο, πίσω του, ο Δημήτρης, γύρισε και αντίκρισε το άλλο πεινασμένο παιδί. Μεμιάς, τον κυρίεψαν ντροπή και ταραχή μεγάλη. Τι να πει; Πια δικαιολογία πιστευτή να ξεστομίσουν τα χείλη του; Το λιγοστό φαΐ της ανάγκης, είχε τελειώσει πια!              

Νίκος Σωτ. Χαλκιάς Άγγελος Αγγελιδάκης 

Πνευματικός μου Πατέρας

                                

Αν ήταν δυνατόν να άνοιγε η γη να τον καταπιεί όπως την Άγια Μαρκέλλα που ήταν ποιο πέρα. Έμεινε εκεί, αποσβολωμένος, με κατεβασμένο κεφάλι για πολύ ώρα, ανήμπορος  να πει οτιδήποτε. Είχε χαθεί η λαλιά του!  Όταν σήκωσε δειλά τα μάτια του, είδε τον Στέλιο και αυτόν με σκυμμένο κεφάλι και με φωνή τρεμάμενη από ντροπή να του λέγει απολογητικά «Δεν ήθελα να σου ζητήσω τα φαγητό σου, απλά σκεφτόμουνα,  άραγε τι γεύση έχει άραγε το ψάρι βουτημένο στην θάλασσα;»

Αθάνατη Ελληνική Περηφάνια!                           

Αθάνατη Ελληνική Ράτσα!                                           Αθάνατη  Ελληνική Ψυχή!  

                                                          

Στα τόσα ασήμαντα και πεζά που συμβαίνουν καθημερινά,  στον περίγυρο μας, συναντάς το μεγαλείο των ανθρώπων, ανάμεσα σε συνανθρώπους μας απλούς, ανώνυμους και  άσημους   !!!                                                    

Των Ταπεινών μα τόσο Μεγάλων Ανθρώπων, που γέννησε και με αυτούς στόλισε τον κόσμο, αυτή εδώ η από τους πάντες ξεχασμένη Άγια Μάνα Γη της Αμανής !

Μιχ. Γ. Καράμης 

Καριαμομίχαλος

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Καριαμομίχαλος