ΑΜΑ ΣΠΙΚ .., ΣΠΙΚ

     

Έβλεπα τα εγγονάκια μου να παίζουν στην παιδική χαρά. Να τρέχουν να φωνάζουν . Να σκαρφαλώνουν να κάνουν κούνια ή να απολαμβάνουν την τσουλήθρα και ένοιωθα πρωτόγνωρη χαρά. Στα πρόσωπα των μικρών αγγελουδιών μου, αναπλήρωνα τις χαρές που δεν γνώρισα με τα παιδιά μου. Πικρό και απάνθρωπο το επάγγελμα του ναυτικού. Μόνο εμείς οι ναυτικοί και οι οικογένειες μας το γνωρίζουμε αυτό. Κανένας άλλος...! Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, βλέποντας τα καμώματα και ακούγοντας τις χαρούμενες φωνές τους. 

Ο έντονος καυγάς δυο έφηβων, διέκοψε το ταξίδι μου στη χαρά. Μια νεαρή κοπέλα, σε έξαλλη κατάσταση, φώναζε στον απορημένο φίλο της:   «Άμα λες κάτι να το κάνεις». «Να μη δίνεις υποσχέσεις όταν δεν μπορείς». Αναψοκοκκινισμένη η κοπελιά, σχεδόν έτρεμε από τον θυμό της. Παρακλητικός, χωρίς να μπορεί να δικαιολογηθεί ο νεαρός, την ακολουθούσε κατά βήμα. Σχεδόν κυνηγώντας, ό ένας την άλλη, απομακρύνθηκαν από κοντά μας. Χωρίς να το θέλω , μονολόγησα «Άμα σπικ, σπικ» και ένα αχνό χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου. 

κάποτε,..... Εξόδου στο ΚΟΜΠΕ

Οι αναμνήσεις με έφεραν χρόνια πίσω... Παλικάρι ακόμα, κάτω από τα τριάντα μου. Υποπλοίαρχος, στο m/v “ PRIAMOS ’’  της «΄΄ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ΄΄ SHIPPING  SA – John c. Hadjipatera & Sons». Σε κάποιο λιμάνι, ναυτολογήθηκε ως ναυτόπαιδο, ένας δεκαεφτάρης. Όποτε έβλεπες αυτό το παιδί, μαύριζε η καρδιά σου από την ασχήμια του. Δίμετρος. Ψιλός και άχαρος. Αλλήθωρος. Ψευδός. Το μήλο του Αδάμ εξογκωμένο και πεταγμένο αυθαδέστατα. Λεύκη κάλυπτε το πρόσωπο του.  Αρκετά σκυφτός , για να μην πω «καμπούρης». Ο δεξής  ώμος, πεσμένος σε αντίθεση με τον υπερυψωμένο αριστερό. 

Σταματώ εδώ, για μη χαλάσω την διάθεση σας. Και όμως.... Άξιον απορίας. Ο νεαρός αυτός, Δήμος, το όνομα του, έκανε θραύση στο γυναικείο φύλλο. Αψυχολόγητα όντα οι γυναίκες. Ομολογώ , ποτέ δεν τις κατάλαβα, ποτέ μα ποτέ  στη ζωή μου.        

Στο m/v ''PRIAMOS''

                                                        

Σε όποιο λιμάνι και αν πιάναμε. Σε όποιο Μπαρ, η Χοροπηδάδικο και αν μπαίναμε, οι κοπελιές, έπεφταν επάνω του σαν σφήκες. Κυριολεκτικά τον «Σμάρωναν» ... ! Προτού πάρουμε χαμπάρι τι είχε συμβεί τον χάναμε. Το άλλο πρωί, κάποια κοπελιά τον έφερνε κάτω από τη σκάλα του καραβιού. Πριν τον αποχωριστεί, τον έπνιγε κυριολεκτικά  με τα φιλιά στην αγκαλιά της, υπό το ηχηρό χειροκρότημα και τις ιαχές, όλου του πληρώματος. 

Αξέχαστα χρόνια. Τα χρόνια της νιότης μας. Ανέμελα – Όμορφα. Αχ πόσες φορές καθώς ανέβαινε τον γκάγκουε* τον ραίναμε με ρύζι ή με ροδοπέταλα . Παρέλειψα να σας πω πως ο Δήμος ήταν πρωτόμπαρκος. Έως τότε ζούσε σε κάποιο ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους, ορεινό χωριό της Ηπείρου. Δεν είχε συνάψει ποτέ σχέση με κορίτσι και το κυριότερο, δεν γνώριζε καλά – καλά ούτε Ελληνικά. Και όμως ...!!! 

Στο m/v ''PRIAMOS''

Αρχές Δεκέμβρη, λίγο πριν παγώσουν οι Μεγάλες λίμνες στα σύνορα ΗΠΑ – Καναδά, στο λιμάνι Duluth, της Μινεσότα  στη λίμνηSuperior. Εκεί που άκουσα το ανεπανάληπτο από μια τεραστίων διαστάσεων, χαμογελαστή, νεαρά ύπαρξη, σε άπταιστα Ελληνικά,  «Έρχομαι με βεβαιότητα επιτυχίας του σκοπού μου  στα βαπόρια, γνωρίζοντας ότι ... ''Ναυτικοί και γάιδαροι , έχουν τις ίδιες ορμές και ορέξεις'' » ... !!! 

Σε αυτό λοιπόν το λιμάνι «Αναφοράς» για όλους τους ναυτικούς, έλαβε χώρα η ιστορία μας.

Έχουμε πάει στο Seaman’s Clamp Μια αιθέρια νεαρή ύπαρξη, σε αντίθεση με τις υπερτραφείς φιλενάδες της, ζύγωσε τολμηρά τον Δήμο μας , σε μια μάταιη προσπάθεια συνεννόησης. Γνωρίζοντας το κώλυμα του φίλου μας, τρέξαμε όλοι να προσφέρουμε τη βοήθεια μας. 

 

Μιχάλης Γ. Καριάμης - Υπ/ρχος του m/v''PRIAMOS''

Συμφωνήσαμε στις δύο τα ξημερώματα να τον πάρει σπίτι της και να τον φέρει το πρωί στο βαπόρι. Δυστυχώς όμως για τον φίλο μας, κάποια στιγμή, η «ύπαρξη» την ''κοπάνισε'' και εμείς μείναμε αμανάτι να την περιμένουμε. Οι ώρες κυλούσαν εκβιαστικά. Εγώ στις έξι το πρωί έπρεπε να είμαι στο πόστο μου. Γύρω στις πέντε το πρωί, σηκώθηκα να φύγω. Με ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Μαζί με αυτούς μας ακολούθησε με βαριά καρδιά και αναστεναγμούς  ο εν μεγάλη θλίψη και σφόδρα απογοήτευση διατελών καρδιοκατακτητής. 

Δεν χρειάζεται να σας πω το τι έγινε εκείνη την ημέρα εις βάρος του. Βγάλαμε όλοι μας το χαιρέκακο άχτι μας .Το βράδυ, πρώτος από όλους ο Δήμος στο Seaman’s  Clamp. 

''Γαζί'' το δούλεμα. Κάναμε μπαρούτι τον Καζανόβα. Ξάφνου να την  η Dayana, αυτό ήταν το όνομα της. Κουνιστή και λυγιστή, πέρασε από μπροστά μας, σκόρπισε χαμόγελα και φιλιά, και πίρε τη θέση της πίσω από το τεζάκι .  
Το χαβαλέ εμείς σε βάρος του Σεβάχ μας. Κάποια στιγμή ή ψιλόλιγνη  φιγούρα του Δήμου, τρεκλίζοντας και με ασταθή βήματα άρχισε να οδεύει προς το μέρος της άπιστης Ελένης. Όλοι μαζί πίσω από τον Πάρη μας.  Κάτι άρχισε αυτή να του ψελλίζει χαμογελαστά και ναζιάρικα.  Βλοσυρός και αλύγιστος ο δικός μας. 

Στο καπνιστήριο του m/v ''PRIAMOS''

Ξάφνου  με τo δάχτυλο του , δείχνει το ουίσκι και ακολούθως με τα δυο δάχτυλα τις έδωσε να καταλάβει ότι ήθελε ένα διπλό ποτό. Η σκηνή επαναλήφθηκε μια – δυο τρεις φορές. Εμείς εναγωνίως περιμέναμε την έκβαση της συνάντησης. Δεν περιμέναμε πολύ. Ξάφνου ακούμε το Δήμο να της λέει « Μόρτικα » και Σερέτικα : « Μωρή ...  Άμα σπικ , σπικ. Όχι πρώτα σπικ * και μετά δεν σπικ », Ταυτόχρονα, πετώντας της στα μούτρα χαρτονόμισμα Δολαρίου, γύρισε την πλάτη του  αφήνοντας απορημένη την Dayana. Από τότε, το « Άμα Σπικ , σπικ », έγινε συνώνυμο του « Σίγουρα »  ή του « εντάξει » ή του « Λόγω τιμής » ή ότι έχει σχέση με το αυτονόητο...
«Είπα και τιμώ τον λόγο μου ».                                                                                        
Αξέχαστες, όμορφες ιστορίες μια δύσκολης και απάνθρωπης ζωής τότε που τα βαπόρια ήταν γεμάτα Έλληνες ναυτικούς. Γεμάτα συναδελφική αλληλεγγύη. Τότε που η χαρά ή η λύπη του ενός, ήταν χαρά και λύπη του άλλου . 

Στην γέφυρα του m/v'' PRIAMOS''

Ιστορίες που άφησαν εποχή. Ιστορίες που κρατούσαν συντροφιά στα καπνιστήρια χαρίζοντας ζωντάνια και γέλιο  σε όλους μας.  Αξέχαστες ιστορίες και συμβάντα  του μακρινού χθες που φέρνοντας τες στη μνήμη, χαράζει ένα αμυδρό χαμόγελα στα χείλη και σε κάνουν να ξεχνάς την ζοφερή και σκληρή πραγματικότητα του σήμερα.                               
Στην ιερή μνήμη όλων των συναδέλφων που με τους χτύπους της καρδιάς τους, έδωσαν ρυθμό στα κύματα των θαλασσών του κόσμου ...!!!

Μιχάλης  Γ.  Καριάμης

Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν.

Σημείωσης  :  

 SPEAK = Ομιλώ 
Gangway = Κύρια σκάλα πλοίου