ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

« Από τα Ψιλά στα Χαμηλά»

Σκυθρωπά αγέλαστα πρόσωπα. Μάτια που εν πρώτοις μοιάζουν φοβισμένα, γεμάτα  απόγνωση.  Άμα τα προσέξεις καλά  θα καταλάβεις πως εκπέμπουν οργή. Διάχυτη ή αγωνία ενός ολόκληρου λαού για επιβίωση. Ενός καλού λαού, μα ως συνήθως από τα βάθη των αιώνων, πάντα προδομένου. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας αν πω ότι : Τελούμε υπό κατοχή Τρόικας, άσπονδων «Φίλων» και «Συμμάχων», στυγνών μα συνάμα αισχρών τοκογλύφων. Ανεύθυνοι πολιτικοί νάνοι, στο ρόλο του Εφιάλτη ή του Ισκαριώτη, λόγω των ημερών, άνοιξαν διάπλατα, τις πύλες του είναι μας στις ορδές των βαρβάρων της συμφοράς. Με ανερμάτιστη, άλογη πολιτική δεκαετιών, έσυραν έναν ολόκληρο λαό σε συμφορά και εξαθλίωση . Ποια η ευθύνη μας ; Ποιο το δικό μας λάθος ;  Μα το ότι τους .....Πιστέψαμε...!  Η είσοδος μας στην οικονομική επιτήρηση σήμανε το τέλος όμορφων, καλών εποχών. Την αρχή χαλεπών ημερών και τα πάθη του περήφανου λαού μας. «Από τα ψιλά στα χαμηλά». Η θυμοσοφία των Ελλήνων, μέσα σε αυτές τις λίγες λέξεις, έκλεισε  ξεχασμένες παραδόσεις χιλιετιών. Τις έννοιες της Ανάβασης – Ανάστασης με την παράμετρο της αντίθεσης Κάθοδος- Πτώση. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η ουσία της ρήσης. Κάθοδος και άνοδος, συμβολίζει την «αέναη διαπάλη» του καλού με το κακό. Η ιστορία μας, λακωνικά κωδικοποιημένη, έτσι που μόνο αυτός ο προικισμένος λαός μπορεί να συντάξει. Στο διάβα των αιώνων, διαρκής αγωνιστής, κάτω από αντίξοες συνθήκες, τριγυρισμένος από  ανάδελφα εχθρικά έθνη. Λαός βασανισμένος και πολύπαθος. Τα πάθη του τα ενσωμάτωσε και τα έκανε κοινά με τους Θεούς που κατά καιρούς πίστεψε. Η ίδια ιστορία, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Τι και αν κάποτε ήταν ο πόνος του Ορφέα για τον χαμό της Ευριδίκης ή ο θρήνος της Αφροδίτης για τον όμορφο Άδωνη. Από κοντά και ο συμβολισμός της καθόδου  κόρης/σπόρου στα έγκατα της γης  και ο οδυρμός της Δήμητρας. Πανάρχαια μοιρολόγια, για τον αγαπημένο Θείο Διόνυσο, μας φέρνουν στο σήμερα. 

Σε λίγες μέρες τα Πάθη του Χριστού, θα ταυτιστούν με το Δράμα του λαού μας. Γεμάτους συμβολισμούς αγώνων – παθών- θανάτου – ελπίδας – ανάστασης ...... ή άνοδος των σημερινών Λαγκαδούσων στο ερειπιώνα της Άγιας Μάνας τους Αντάρτισσας Κυδιάντας. Ιστορία ενός χωριού.... Ιστορία ενός τόπου.....Ιστορία ενός παμπάλαιου ιστορικού έθνους που χάρισε τα φώτα στον σύγχρονο κόσμο, για να επαναληφθεί το ρηθέν «ους έθρεψε το μάννα εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου». Άραγε τα γνωρίζει αυτά ο μισάνθρωπος και αγενής  γερμαναράς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ; Αλλά γιατί να γνωρίζει .... Ξένος πόνος, γλυκός σαν μέλι ...... !  Ότι και αν κάνει εις βάρος μας, ας έχει πάντα στο νου του τη έγραφε το 1872, ο συμπατριώτης  του Φρειδερίκος Νίτσε : «Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.»
Ας το καταλάβουμε πρώτα από όλους εμείς και μετά οι άσπονδοι φίλοι μας..... Στο τέλος εμείς θα είμαστε οι νικητές! Γνωστή στους πάντες η ιστορία αυτού του τόπου και ας λένε πολλοί ότι την αγνοούν. Είμαστε αυτοί νικήσαμε υπέρτατες δυνάμεις στις Θερμοπύλες και στην Σαλαμίνα. Δικός μας ο Κοσμοκράτορας Αλέξανδρος που έφερε την Ευρώπη μέχρι την Ινδία. Ελληνική η γλώσσα του Ομήρου μα και των Ευαγγελίων. Όλες οι επιστήμες Ελληνική Πατρότητα έχουν. Το μαύρο μεσαίωνα τα Ελληνικά γράμματα τον διέλυσαν. Σαν αυτοκρατορία προστατέψαμε όλη την Ευρώπη από τις ορδές των αλλόθρησκων βαρβάρων. Χρόνους μετά, κόντρα σε Ιερές συμμαχίες, συμφέροντα και επιθυμίες ισχυρών της τότε εποχής, μια δράκα άοπλων πεινασμένων σκλάβων, με το αίμα τους ανάστησαν πατρίδα και γένος. Το 1940, μόνοι τους, ανάμεσα στους προσκυνημένους κοίταξαν Φασίστες και Ναζί κατάματα, λέγοντας «ΟΧΙ» στα σχέδια τους.                                                                                

Αδέρφια μου, ψιλά για πάντα το κεφάλι. Ημέρες παθών περνάμε και πάλι. Γνωστή η ιστορία και η κατάληξη της. Ο παγερός Χειμώνας/Θάνατος/Σκλαβιά, παραχωρεί τη θέση του την Άνοιξη /Ανάσταση/Νίκη/Λευτεριά και Δόξα. Από την πρώτη στιγμή, το Θείο δράμα του Χριστού, έγινε ομοούσιο με αυτό του λαού. Η Μάνα του Θεανθρώπου και μάνα του κάθε ανθρώπου.  Διαδοχή Θανάτου, ζωής .-  Σπόρου, βλαστού, φυτού. -  Διόνυσου, Χριστού. – Σκλαβιάς – Παθών – Λευτεριάς. Ζούμε άσχημες μέρες. Μέρες παθών και πόνου ενός δύσκολου μα  παροδικού χειμώνα. Ψιλά το κεφάλι...Μας περιμένει η ποιο λαμπρή μέρα της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού η «Ανάσταση». Γιορτή πάντα σε στενή σχέση με την ύπαρξη του Έθνους των Ελλήνων. Η Ευχή «Καλή ανάσταση», εκφράζει την ελπίδα και την πίστη για τερματισμό των δύσκολων ημερών. Αναζωπύρωση ελπίδας για λευτεριά και ευτυχία. Κυρίως αποκατάσταση των εκατομμυρίων ανέργων και επανάκαμψη της ηρεμίας σε κάθε χειμαζόμενο σπιτικό. Αδέρφια μου η νύχτα φέρνει πάντα την ημέρα. Μέρες παθών μας περιμένουν....!  Κοιτώ τον ζωοδότη και με παράπονο ρωτώ....: Ήλιε μου Λαμπρέ, γιατί έδυσες και έχει παγωνιά...;

 

             ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ '' tsantiri.gr ''

Μην το ξεχνάτε ...... Στο τέλος πάλι εμείς θα είμαστε οι νικητές. Έλληνες γρηγορείτε ...Όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης ..... Οι καμπάνες της Λευτεριάς  

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν

Ενεργός  Πολίτης.