30/04/2008
Πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Προετοιμαζόμενοι για την ανάβασή μας στην Άγια Κυδιάντα, οι προοπτικές για φέτος ήταν απογοητευτικές. Στα δυτικά πάνω από τον Άγριο ποταμό, ο ουρανός κατάμαυρος. Στο χωριό της Λαγκάδας σοκ και θρήνος. Δεν προλαβαίνουν από την Μεγάλη Δευτέρα να θάβουν επί καθημερινής βάσεως ένα συγχωριανό τους. Απρόβλεπτοι θάνατοι... άδικοι. Σχεδόν όλοι τους νέοι άνθρωποι και τόσο αγαπητοί στη μικρή τοπική κοινωνία. Κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες η συμμετοχή του κόσμου στην φετινή ημέρα «Μνήμης» για τον μαρτυρικό τόπο ήταν δυσοίωνες. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήρθαν για να τιμήσουν με την παρουσία τους τα δρώμενα της Κυδιάντας.
Από τους πρώτους, ο μοναδικός, Δημήτρης Μελαχροινούδης, στυλοβάτης του χιώτικου πολιτισμού. Ο ξεχωριστός Φωτογράφος Τάκης Γελές. Ο καλλίφωνος Μανόλης Φύσσας. Ο Δημήτρης ο Μυωτέρης, εκτός υπηρεσίας, ταπεινός προσκυνητής. Ο Κωσταντής Χαβιάρας, που ήρθε πριν λίγες ώρες από την Αμερική. Ο Αντιδήμαρχος Ομηρούπολης κ. Γιώργης Κούνουπας. Ο μικρός Δημήτρης Σιδερίδης, ελπίδα και συνέχεια του αύριο και τόσοι άλλοι. Έλειπαν μόνο η Αγγελική και ο Θοδωρής. Ας τους βοηθήσει ο Μεγαλοδύναμος να ξαναρθούν. Η Γεωργία πάντως και ο Μάρκος, δεν θα ξαναβρεθούν κοντά μας. Αναπάντεχα μάς άφησαν για το μεγάλο τους ταξίδι!
Με τη φύση να οργιάζει, σκορπίζοντας απλόχερα τις μεθυστικές μοσχοβολιές της φέτος οι πένθιμοι ψαλμοί είχαν ιδιαίτερο βάρος. Κυριολεκτικά απέδιδαν το πνεύμα των ημερών. Η Θλίψη πλανιόταν στην ατμόσφαιρα και ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλου του εκκλησιάσματος.
Αλήθεια τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάγουλα ήταν για τον Θεάνθρωπο, την χαμένη πατρίδα ή άραγε για όσους έφυγαν πρόσφατα;
Η περιφορά του επιτάφιου γύρω από την εκκλησιά, πέρα του συμβολισμού της διαδοχής των γενεών, εγκλείει και την αέναη κίνηση.
Τα πάντα αλλάζουν ή παρέρχονται. Ο Πανδαμάτορας χρόνος φθείρει και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Όλα εκτός από τους ανθρώπους. Ο θνητός άνθρωπος, νίκησε το θάνατο με τη διαδοχή των γενεών. Το γένος των ανθρώπων συνεχίζει την πορεία του στο χρόνο μέσω των απογόνων. Δια της ζωής τον θάνατον πατήσας.
Σε πείσμα της λήθης και της λησμονιάς, άνθρωποι αδύναμοι, ταπεινοί και καταφρονημένοι, κατάφεραν να ακουστεί ξανά στα πέρατα του κόσμου το όνομα της «Αντάρτισσας Κυδιάντας».
Κόντρα στα κελεύσματα των ισχυρών του κόσμου και την Παγκοσμιοποίηση, εδώ στην ξεχασμένη ανατολική εσχατιά της Ευρώπης, εξακολουθούν να τονίζουν την «Ελληνική τους Ταυτότητα»
Τα όσα συμβαίνουν τέτοια μέρα στην Άγια Κυδιάντα θυμίζουν πως ακόμα υπάρχουν και θα υπάρχουν «Θερμοπύλες» εις τους αιώνας των αιώνων.
Του ΜΙΧΑΛΗ Γ. ΚΑΡΙΑΜΗ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου