'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΟΝΕΙΡΙΚΟ "ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ"








                              Ο Άγιος Γιάννης της Κυδιάντας στο ''Ροδινό''  (όρος)                                                                  Αριστερά το χάσμα του '' Άγριου Ποταμού''



Ταξιδεύω στις τροπικές θάλασσες , με συντροφιά την μοναξιά , κλεισμένος σε μια ζεστή και υγρή καμπίνα ,που σου κάνει την ζωή μαρτύριο και τα όνειρα απογοήτευση. Θέλοντας να προσπεράσω του χρόνου , όταν δεν κυλά , άνοιξα το τριμμένο σημειωματάριο μου και το ξεφύλλιζα αργά – αργά , διαβάζοντας κι΄ αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν , τα πιο πολλά γυρνώντας στις θάλασσες του κόσμου ….χρόνια άδικα χαμένα για πάντα από την ζωή μου. Σταμάτησα σε μια σελίδα , γράμματα δεν υπήρχαν , ήταν καμένη από φωτιά , μα ευωδίαζε . Τα μάτια μου βουρκώσανε , οι αναμνήσεις ξεχείλισαν και άρχισαν τρελό στροβιλισμό . Με παρέσυραν και θα το πω …. Με χαρά μου τις ακολούθησα μακριά σε μέρη ποθητά και λατρεμένα , σε τόπους δικούς μου , αγιασμένους . 


                                        Η Άγια Αναστασιά στο ''Πέρα Χωριό΄΄ της Κυδιάντας
                                                                                (Βορινή)

Ώρα καλή σου Άγια Κυδιάντα , ανάσα και πνοή της ζωή μου . Κοντά σε σένα ήλθα πάλι , παντοτινός λάτρης , ταπεινός προσκυνητής σου . Στην αγκαλιά σου πέφτω Άγια Μάνα , προσκυνώ και σε φιλώ ! Μ΄ ανάλαφρο αγέρι μου χαδεύεις τα μαλλιά , καθώς τριγυρίζω μες τα σοκάκια , και στα καντούνια των ρημαγμένων σου σπιτιών …. Μην μου το λες το ξέρω ! Τα χαλάσματα είναι τα κουρελιασμένα κατάλοιπα , της κάποτε καθάριας φορεσιάς σου . Περπατώ συνεπαρμένος , δίπλα από ξερολιθιές που κλαίνε , σε δρόμους έρημους που θρηνούν την εγκατάλειψη . Παντού σιωπή , τοίχοι νεκροί , κηπάρια ορφανεμένα. Σ΄ αγναντεύω κυρά μυγδαλιά , συντρόφισσα αχώριστη της καρπερής ελιάς , σ αυτά εδώ τα χώματα , εις τους αιώνες των αιώνων , ώσπου η ζωή αν μέλει θα επιστρέψει . Στέκομαι λίγο στον τόπο τον εδικό μου , Άγια Σκέπη …..! 

                                            Το Πατρικό σπίτι στην Κυδιάντα (Νοτινή)

Εδώ αδερφωμένες , μία κυδωνιά με μία τσικουδιά , κλαίγουν για την κληματαριά που αδύναμη όταν εχάθη , συμπονετικά την σκέπασαν το φλισκούνι και η ρίγανη , ώσπου αφομοιώθηκε από το χώμα …χάθηκε η κληματαριά , μα έμεινε στο χώμα η ζωή , που δεν έψαξε κανένας να την βρει , στον αιώνα αυτό της ντροπής και της ρύπανσης . Στον αιώνα αυτόν που αγκάλιασε όλα τα άνομα , και αμέτρητες φορές η ζωή κολύμπησε στο αίμα , για να γίνει ο άνθρωπος τελικά σκλάβος στις μηχανές , να θολώσει το νερό , και να μολύνει τον αγέρα .Στον αιώνα αυτόν , που τα παιδιά σου σε άφησαν , για να πάνε σε πόλεις μεγάλες ….άγνωστα …. αναζητώντας σ άλλους τόπους να βρουν τα πεπρωμένα τους , αφήνοντας άπιωτο το νερό, στο Τσακώνικο και στο Παλιό πηγάδι , απ όπου αντλούσαν την ζωή και την αγνότητα. Στον αιώνα αυτόν τον αχαλίνωτο , που ένας ταπεινός ταξιδευτής , καταμεσής του πελάγους , είχε το θράσος και έλαβε το θάρρος , να γράψει πράγματα τρελά , για την αδελφική συνύπαρξη ελιάς και μυγδαλιάς , να χαρεί που στα χαλάσματα του , ζουν η κυδωνιά και η τσικουδιά , να λυπηθεί για την κληματαριά που χάθηκε ,και ας είναι σίγουρος πως βέβηλα χείλια , θα γελάσουν μαζί του . 



Ας λάβαιναν οι ελπίδες δικαίωση , να στέκονταν σε κάθε πόρτας κεφαλόσκαλο άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόσχαροι . Στις παραθυρόπλακες ας μοσχοβόλαγαν βασιλικός και μαντζουράνα . Ας έρχονταν πάλι ζωή και κίνηση , ας έβλεπα μάτια παιδικά , χαμόγελα ανθρώπινα. Ας άκουγα μια Θεία καλημέρα ….καλή σου στράτα !  Να αντιχαιρετίσω και εγώ ….ώρα σου καλή , ψυχή της ψυχής μου ! 
Οράματα απατηλά ….! 


Θυμάμαι ….κάτω από τους πρίνους του Αη Γιάννη , μια μέρα περιπλάνησης σ αυτόν τον αιώνα , άνοιξα το σημειωματάριο μου να γράψω δυο κουβέντες …..την αγάπη μου για σένα ….δεν μπόρεσα …..φωτιά τα γραφόμενα μου…. καίγονταν το χαρτί ! Τότε κατάλαβα το πόσο σε λάτρευα , τότε τόνιωσες πόσο δικός σου ήμουνα ! Χλωμό αγιοκέρι που τρεμοσβήνει ….οδυνηρή η στράτα τ’ αποχωρισμού ! 



Στα βρυσάκια σ’ έχασα , ανηφόρισα , γύρισα την κεφαλή , σ’ αγνάντεψα στερνή φορά …..χρόνων ερείπια μέσα στην μοναξιά τους ! Έτσι ζεις και θα ζεις στους αιώνες που μένουν …! Ήλιε μου λαμπρέ , γιατί έδυσες ; Κάθε μου βήμα μ έπαιρνε μακριά σου ….χωρίζαμε ….χωρίς να θέλω βγήκε απ τα στήθια μου φωνή μεγάλη , μαζί παράκληση , << Βοήθα με να ξαναρθώ ! >> Στην παλάμη έσφιγγα το καμένο σημειωματάριο , φυλαχτό και υποθήκη .



Σήμερα μέσα σε κατασκεύασμα ανθρώπων χαλύβδινο , που πλοίο το ονομάζουν , μαζί με άλλες τριάντα βασανισμένες ψυχές και συντροφιά την μοναξιά, απομονωμένο στην απεραντοσύνη της θάλασσας , βρίσκεται το κορμί μου , κρατώ ένα καμένο σημειωματάριο , πλημμυρισμένο αναμνήσεις , ελπίδες , προσδοκίες ….γεμάτο όνειρα. Η σκέψη μου μακριά χιλιάδες μίλια , πέρα από ωκεανούς κι από βουνά . Σε τόπο ρημαγμένο μα ποθητό . Ακούς τους κτύπους της καρδιάς μου Άγια Κυδιάντα ... και αυτοί για σένα … το ξέρεις , δεν κάνω τον κόπο να στο πω ….είναι η παράκληση μου . << Βοήθα με να ξαναρθώ !!! >



Αφιέρωμα στους Κυδιαντούσους της διασποράς 
Ατλαντικός Ωκεανός 









Μιχάλης Γ. Καριάμης 
 Πλοίαρχος Ε. Ν.










7 σχόλια:

  1. Τin agapi mou kapetanio k na xeris oti mas sindei k i agapi mas gia tin latremeni mas(kidiada)

    Dimitris Georgoulis

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Έγραψες πάλι Καπετάν Μιχάλη υπέροχο την καλημέρα μου

    Σταυρος Τσιμπουκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πως καταφέρνεις να μας κάνεις πάντα λιώμα, είναι γεγονός...
    μην σταματάς να μας παίρνεις μαζί σου στα ταξίδια σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  4. ... Μας ταξίδεψες Κάπτεν, στα μέρη σου..

    Titika Angelidakis

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  5. Αγαπημένε μου Καπετάν Καριάμη σας χαιρετώ με συγκίνηση και αγάπη. Η γραφή σας πάντα τόσο όμορφη! και κάτι που ακόμη σε εσάς με συγκινεί η μακρινή και πρώτη μου πατρίδα, ποτέ για μένανε χαμένη..... και όλα από εκεί να εχουν την αρχή τους, Σμύρνη...Μικρασία.....

    βικτώρια μαστραντώνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  6. ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

    Νένη Τιμιάδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή