ΟΝΕΙΡΙΚΟ "ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ"

                              Ο Άγιος Γιάννης της Κυδιάντας στο ''Ροδινό''  (όρος)                                                                  Αριστερά το χάσμα του '' Άγριου Ποταμού''

Ταξιδεύω στις τροπικές θάλασσες , με συντροφιά την μοναξιά , κλεισμένος σε μια ζεστή και υγρή καμπίνα ,που σου κάνει την ζωή μαρτύριο και τα όνειρα απογοήτευση. Θέλοντας να προσπεράσω του χρόνου , όταν δεν κυλά , άνοιξα το τριμμένο σημειωματάριο μου και το ξεφύλλιζα αργά – αργά , διαβάζοντας κι΄ αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν , τα πιο πολλά γυρνώντας στις θάλασσες του κόσμου ….χρόνια άδικα χαμένα για πάντα από την ζωή μου. Σταμάτησα σε μια σελίδα , γράμματα δεν υπήρχαν , ήταν καμένη από φωτιά , μα ευωδίαζε . Τα μάτια μου βουρκώσανε , οι αναμνήσεις ξεχείλισαν και άρχισαν τρελό στροβιλισμό . Με παρέσυραν και θα το πω …. Με χαρά μου τις ακολούθησα μακριά σε μέρη ποθητά και λατρεμένα , σε τόπους δικούς μου , αγιασμένους . 

                                        Η Άγια Αναστασιά στο ''Πέρα Χωριό΄΄ της Κυδιάντας
                                                                                (Βορινή)

Ώρα καλή σου Άγια Κυδιάντα , ανάσα και πνοή της ζωή μου . Κοντά σε σένα ήλθα πάλι , παντοτινός λάτρης , ταπεινός προσκυνητής σου . Στην αγκαλιά σου πέφτω Άγια Μάνα , προσκυνώ και σε φιλώ ! Μ΄ ανάλαφρο αγέρι μου χαδεύεις τα μαλλιά , καθώς τριγυρίζω μες τα σοκάκια , και στα καντούνια των ρημαγμένων σου σπιτιών …. Μην μου το λες το ξέρω ! Τα χαλάσματα είναι τα κουρελιασμένα κατάλοιπα , της κάποτε καθάριας φορεσιάς σου . Περπατώ συνεπαρμένος , δίπλα από ξερολιθιές που κλαίνε , σε δρόμους έρημους που θρηνούν την εγκατάλειψη . Παντού σιωπή , τοίχοι νεκροί , κηπάρια ορφανεμένα. Σ΄ αγναντεύω κυρά μυγδαλιά , συντρόφισσα αχώριστη της καρπερής ελιάς , σ αυτά εδώ τα χώματα , εις τους αιώνες των αιώνων , ώσπου η ζωή αν μέλει θα επιστρέψει . Στέκομαι λίγο στον τόπο τον εδικό μου , Άγια Σκέπη …..! 

                                            Το Πατρικό σπίτι στην Κυδιάντα (Νοτινή)

Εδώ αδερφωμένες , μία κυδωνιά με μία τσικουδιά , κλαίγουν για την κληματαριά που αδύναμη όταν εχάθη , συμπονετικά την σκέπασαν το φλισκούνι και η ρίγανη , ώσπου αφομοιώθηκε από το χώμα …χάθηκε η κληματαριά , μα έμεινε στο χώμα η ζωή , που δεν έψαξε κανένας να την βρει , στον αιώνα αυτό της ντροπής και της ρύπανσης . Στον αιώνα αυτόν που αγκάλιασε όλα τα άνομα , και αμέτρητες φορές η ζωή κολύμπησε στο αίμα , για να γίνει ο άνθρωπος τελικά σκλάβος στις μηχανές , να θολώσει το νερό , και να μολύνει τον αγέρα .Στον αιώνα αυτόν , που τα παιδιά σου σε άφησαν , για να πάνε σε πόλεις μεγάλες ….άγνωστα …. αναζητώντας σ άλλους τόπους να βρουν τα πεπρωμένα τους , αφήνοντας άπιωτο το νερό, στο Τσακώνικο και στο Παλιό πηγάδι , απ όπου αντλούσαν την ζωή και την αγνότητα. Στον αιώνα αυτόν τον αχαλίνωτο , που ένας ταπεινός ταξιδευτής , καταμεσής του πελάγους , είχε το θράσος και έλαβε το θάρρος , να γράψει πράγματα τρελά , για την αδελφική συνύπαρξη ελιάς και μυγδαλιάς , να χαρεί που στα χαλάσματα του , ζουν η κυδωνιά και η τσικουδιά , να λυπηθεί για την κληματαριά που χάθηκε ,και ας είναι σίγουρος πως βέβηλα χείλια , θα γελάσουν μαζί του . 

Ας λάβαιναν οι ελπίδες δικαίωση , να στέκονταν σε κάθε πόρτας κεφαλόσκαλο άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόσχαροι . Στις παραθυρόπλακες ας μοσχοβόλαγαν βασιλικός και μαντζουράνα . Ας έρχονταν πάλι ζωή και κίνηση , ας έβλεπα μάτια παιδικά , χαμόγελα ανθρώπινα. Ας άκουγα μια Θεία καλημέρα ….καλή σου στράτα !  Να αντιχαιρετίσω και εγώ ….ώρα σου καλή , ψυχή της ψυχής μου ! 

Οράματα απατηλά ….! 

Θυμάμαι ….κάτω από τους πρίνους του Αη Γιάννη , μια μέρα περιπλάνησης σ αυτόν τον αιώνα , άνοιξα το σημειωματάριο μου να γράψω δυο κουβέντες …..την αγάπη μου για σένα ….δεν μπόρεσα …..φωτιά τα γραφόμενα μου…. καίγονταν το χαρτί ! Τότε κατάλαβα το πόσο σε λάτρευα , τότε τόνιωσες πόσο δικός σου ήμουνα ! Χλωμό αγιοκέρι που τρεμοσβήνει ….οδυνηρή η στράτα τ’ αποχωρισμού ! 

Στα βρυσάκια σ’ έχασα , ανηφόρισα , γύρισα την κεφαλή , σ’ αγνάντεψα στερνή φορά …..χρόνων ερείπια μέσα στην μοναξιά τους ! Έτσι ζεις και θα ζεις στους αιώνες που μένουν …! Ήλιε μου λαμπρέ , γιατί έδυσες ; Κάθε μου βήμα μ έπαιρνε μακριά σου ….χωρίζαμε ….χωρίς να θέλω βγήκε απ τα στήθια μου φωνή μεγάλη , μαζί παράκληση , << Βοήθα με να ξαναρθώ ! >> Στην παλάμη έσφιγγα το καμένο σημειωματάριο , φυλαχτό και υποθήκη .

Σήμερα μέσα σε κατασκεύασμα ανθρώπων χαλύβδινο , που πλοίο το ονομάζουν , μαζί με άλλες τριάντα βασανισμένες ψυχές και συντροφιά την μοναξιά, απομονωμένο στην απεραντοσύνη της θάλασσας , βρίσκεται το κορμί μου , κρατώ ένα καμένο σημειωματάριο , πλημμυρισμένο αναμνήσεις , ελπίδες , προσδοκίες ….γεμάτο όνειρα. Η σκέψη μου μακριά χιλιάδες μίλια , πέρα από ωκεανούς κι από βουνά . Σε τόπο ρημαγμένο μα ποθητό . Ακούς τους κτύπους της καρδιάς μου Άγια Κυδιάντα ... και αυτοί για σένα … το ξέρεις , δεν κάνω τον κόπο να στο πω ….είναι η παράκληση μου . << Βοήθα με να ξαναρθώ !!! >> 

Αφιέρωμα στους Κυδιαντούσους της διασποράς 

Ατλαντικός Ωκεανός 

Μιχάλης Γ. Καριάμης 

 Πλοίαρχος Ε. Ν.