ΑΓΙΑ ΚΥΔΙΑΝΤΑ

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Άγιος Γιάννης με τον Πρίνο του, έναν από τα Φυτικά Μνημεία                                             της Χίου μας 

Χαίρε , Xωριό μας έρημο 

Χαίρε , Πανάμωμη Άγια Μάνα 

Χαίρε , Γη Γενναία , Απροσκύνητη . Μάνα Αντάρτισσα 

Χαίρε , Τόπε κατοίκησης Ταπεινών μα περίσσια Τιμίων Ανθρώπων , 

Χαίρε , Ερειπιώνα που άλλες εποχές φώτιζε ο Νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης

Τα γραφόμενα μου, ιερή ανάμνησης στην πάλαι ποτέ ύπαρξη σου. 

‘’ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ‘’ 

Στου εικοστού πρώτου, αιώνα, το νεαρό άλογο καβάλα , περιφέρω το ταπεινό και φθαρτό σαρκίο μου, άσκοπα, σε ξένους τόπους, μακριά σου. 

Χρόνια χαμένα από την ζωή μου, Χρόνια χαμένα Άδικα !! 

Κυδιάντα το ''Πέρα Χωριό'' (Βορινό) με την 'Αγια Αναστασιά

Κίνησα από την Λαγκάδα, προσπέρασα τ’ Αγρελωπό, μα διαβαίνοντας την Παλιαμέλισσα, άφησα πίσω μου, τον γερασμένο και θνητό εαυτό μου. Ο χρόνος για μένα έπαψε πλέον να κυλά. Διαβαίνοντας τ’ Απόθεμα και το Νεννέδο, φτερουγίζουν τα πόδια μου …. Προβάλεις πανοραματικά μπροστά μου. Με περιμένεις μ’ ανοιχτή την αγκαλιά. Έρχονται στον νου μου, θύμισες γλυκές από τα τότε περασμένα, π’ άκουγα ή έζησα . Τώρα οι πιο πολλοί μες τα μνημούρια ….τα σπίτια σου χαλάσματα Σε ζώνει, θανατερή σιωπή, μοναξιά και εγκατάλειψη. 

Ο αχός των βημάτων μου, η μόνη συντροφιά μου! 

Παραξενεμένος θωρώντας με, κρύφτηκε ο ήλιος …… Απόλυτος κυρίαρχος τώρα η σκοτεινιά ……. Ακόλουθος μου ο φόβος. 

Κυδιάντα  - Μνημείο Αντίστασης

Ανοίγω το στόμα μου μα φωνή δεν βγαίνει ….. αρχίζει η γης να τρέμει ….Παραπαίει το αδύναμο κορμί μου ….. στα τοιχογύρεια της Άγιας Αναστασιάς γκρεμίζομαι προς το Λακκί, ακολουθώντας με μύρια δυο λείψανα. Ο ιδρώτας μου στάζει ….. ξεφεύγω, παίρνοντας τον ανήφορο, δρασκελίζοντας αστιφίδες. Φθάνω στον Άγιο Γιάννη, βοήθεια του ζητώ σαν παλιό γνώριμο μου …. Στρίβω δεξιά και αγναντεύω το Σχολειό ….. Νοιώθω απ’ τα βάθη των χρόνων παιδικές φωνές να με καλάνε. Κλείνω τ’ αφτιά μου και τρέχω στον τόπο τον δικό μου τον ποθητό . Φθάνω σε γκρέμισμα σπιτιού αγαπημένου και λατρευτού ….. Υπάρχουν μόνο ξεροί τοίχοι γυμνοί και ορφανεμένοι, που κάποτε όμως, έκλειναν ζωές χαρές και όνειρα πολλά. Τώρα, μόνο αγρίμια και σερπετά το κατοικούν ….τι φρίκη, πόση ερημιά κι απογοήτευση. Χωρίς να θέλω αρχίζω το κλάμα. Μοιρολόγι θλιβερό. Μαζί με το μοιρολόγι άρχισε και ο αγέρας να σφυρίζει και να λυσσομανά. 

Έπεσα στο χώμα και έγινα ένα με τα φρύγανα. Άπλωσα το χέρι μου, κάπου για να πιαστώ ….. ένοιωσα την παρουσία σου, χάδεψα τα κλαδιά σου συντρόφισσα της νιότης μου Κυδωνιά του κήπου μας καμάρι, και από καρδιάς σ΄ ευχαριστώ! 

Με φοβίζουν τα στοιχειά και ο αγέρας. Μα Όχι , δεν μετανοώ. Δεν μετανιώνω που ήρθα … και θα ξαναρθώ. Αυτοί οι βράχοι , αυτές οι πέτρες, αυτό το χώμα , είναι η ψυχή μου. Είναι η ζωή μου. Είναι σώμα και αίμα μου. Αυτός ο Άγιος Τόπος είναι η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Ναι μ’ ακούς, στο φωνάζω μ’ όλη την δύναμη που μπορεί να έχει ο ένας και μοναδικός μου πνεύμονας. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΙΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ !!! 

                      Το Πατρικό σπίτι στον ερειπιώνα της Κυδιάντας 

Με μιας , έλαμψε η πρώτη αστραπή . Από τα Ροδινά , εκύλησε η βροντή και αντιβουήσαν η Κηπουρού , οι Βίγλες και ο Άγριος Ποταμός . 

Σύντροφε φόβε γεια σου. 

Και να πάλι , βροντές και αστραπές. Πόλεμο κήρυξαν τα ουράνια. 

Τρέχουν τα δάκρυα μου και κάνουν λάσπη με το χώμα και το αίμα μου. 

Τρέμει η γης , ουρλιάζει ο αγέρας , αντηχούν αστροπελέκια …. Κεραυνοί 

Κτυπούν σήμαντρα και σάλπιγγες ηχούν. 

Ακούγω μύριες φωνές και ποδοβολητό. Παντού καπνός. Πόσες φωτιές  Τι συννεφιά και  τρόμος. 

Δυνατά, λες και θέλουν να σπάσουν κτυπούν η καρδιά μου και τα δόντια μου …. τραβάω απελπισμένα τα μαλλιά μου ….ουρλιάζω. Και να, λάμψη μεγάλη έγινε σαν χίλιους ήλιους. Ξεπρόβαλε κρανίο στραμμένο σε μένα να με θωρεί κατάματα . Το προσκυνώ …… στα αυτιά μου , φτάνει αχνή φωνή …… πόσο δική μου …… χάδι απαλό ….τρεμάμενα λόγια ….. παράπονο πικρό ! 

- Παιδί μου, γιατί με άφησες ; 

Δεν έχω τι να πω, γι’ αυτό ψελλίζω. ''Για την ζωή'' 

- Ευλογημένος απ’ την ψυχή μου νάσαι γιε μου, και ας έφυγες. Πάντα θα σ’ αγαπώ ….. μόνο γιουκάκι μου μην με ξεχνάς. 

Σίγησε η φωνή. Αγάλια – αγάλια, έσβηνε και η λάμψη. 

Έμεινα εκεί , αποσβολωμένος, γονατιστός . Χάνονταν η οπτασία . 

Με μιας , ορθώνομαι άφοβα τρανός , στητός και αλύγιστος . 

Με την σκέψη της Ιδέας σου στο νου και την καρδιά μου, δίνω όρκο , όσο ζω , να σου χαρίζω κάθε χρόνο, την Μεγάλη Παρασκευή, έστω, λίγων ωρών ζωή. 

                        Ερειπιώνας Κυδιάντας 

- Το δάκρυ μου, Αγιασμός για σένα . 

- Η ανάσα μου υπόσχεση αγάπης και Λατρείας 

- Η φωνή μου, διαρκής ύμνος στο τιμημένο όνομα σου 

- Ο ιδρώτας μου, ποτιστικό νερό , στης ερημιάς σου την ξηρασία. 

- Η σκέψη μου, προσήλωση και προβολή στ’ Άγια και τα Ιερά σου. 

- Τα γραπτά μου, λιβάνι για θυμίαμα στης μνήμης σου το άγιο θυμιατήρι. 

- Η ζωή μου όλη, πλημμυρισμένη από Αγάπη και Περηφάνια για σένανε Άγια Μάνα μου. Αξέχαστη, Πικραγαπημένη μας ….. Άγια Κυδιάντα !!! 

Τα που σου γράφω, ιερή ανάμνηση στην πάλαι ποτέ ύπαρξη σου 

Μύστης των δρώμενων της Κυδιάντας 

Μιχάλης Γεωργίου Καριάμης 

{ Μπιαμής }