15/02/2006 
Προ ολίγων ημερών ο «π», ο οποίος παίζει το ρόλο του συνδετικού κρίκου στην αλυσίδα με κορμό τη μητέρα Χίο και τα απόδημα ανά τον κόσμο παιδιά της, στις αγαπημένες του σελίδες έγραφε ένα κακό άγγελμα, μια κακιά είδηση. Σύμφωνα με σκέψη του γραφείου της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου, ένα από τα δύο Σχολεία της Λαγκάδας ή της Συκιάδας πρέπει να κλείσει!
Απρόσμενο; Όχι! Απίστευτο; Ναι.... για όσους δεν γνωρίζουν!
Αναμενόμενο; Ναι ..... Αργά ή γρήγορα θα έφθανε αυτή η οδυνηρή ημέρα!
Αλήθεια, πώς φθάσαμε σε αυτό το σημείο; Ποίος θα πίστευε πριν από λίγα χρόνια ότι δυο ολοζώντανα, πανέμορφα, σύγχρονα χωριά θα είχαν τόσο σύντομα την όποια κακή τύχη των υπόλοιπων Βορειοχώρων;
Γιατί άραγε απορούμε όλοι μας; Κωφεύουμε ή εθελοτυφλούμε!
Μήπως τάχατες, δεν είχε γραφεί και στον τύπο του νησιού μας ότι στη Λαγκάδα το καλοκαίρι του 2003 έγιναν δεκαπέντε γάμοι, το 2004 δεκαεπτά και ότι από τους αντίστοιχους δεκαέξι περσινούς, μόνο ένα ζευγάρι εγκατεστάθει μόνιμα στο χωριό; Τα υπόλοιπα σαράντα επτά, τα περισσότερα έμειναν στη Χώρα ή έφυγαν για την Αττική. Αιτίες της φυγής αρκετές. Ας σταθούμε στις Βασικές.
Κατ’ αρχάς το επαγγελματικό. Από τότε, που εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας του Ελληνικού πλοίου επέβαλαν τον «αφελληνισμό» του από Αξιωματικούς και πληρώματα, ήλθε και το τέλος των έως τότε ευημερούντων μικρών ναυτικών κοινωνιών του Αιγαίου, μα κύρια των χωριών του νησιού μας. Τα άγονα χωριά μας, σαν μοναδικό πόρο επιβίωσης του πληθυσμού τους είχαν μόνο το Ναυτικό συνάλλαγμα και τις συντάξεις του Ν.Α.Τ. Καμία άλλη υποδομή. Ούτε τουρισμός, ούτε γεωργική παραγωγή ή οποιοσδήποτε τυχόν άλλος πόρος. Θάλασσα μόνο. Ναυτικοί και τίποτε άλλο.
Όσο και εάν δεν μας αρέσει, η αλήθεια είναι μία. Η συμμετοχή της γυναίκας στην παραγωγή είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των μισθών των ανδρών. Σήμερα για να ζήσει μία οικογένεια, θα πρέπει να εργασθούν και οι δύο γονείς.
Που, πως και σε ποιες θέσεις εργασίας θα απασχοληθεί το γυναικείο δυναμικό στο νησί μας; Άντε λοιπόν ακολούθα τον «μοναδικό δρόμο», ο οποίος έχει τερματισμό το λεκανοπέδιο των Αθηνών. Εκεί όπου και οι ... πολλές δουλειές. Αποκέντρωση βλέπεις!
Άλλος και ίσως ο σοβαρότερος λόγος της πληθυσμιακής αποψίλωσης των χωριών μας, η έλλειψη οικοπέδων. Μικρά αγροτεμάχια εάν τυχόν ζητηθούν, κοστίζουν περισσότερο από ότι τα αντίστοιχα (εάν φυσικά υπήρχαν) στην πλατεία Ομονοίας! Παράλογο; Σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας ζούμε.
Και όμως, εδώ θα σταθώ στην αδιαφορία των διοικητικών υπηρεσιών του κράτους. Σωστότερα θα έλεγα στην έλλειψη προγραμματισμού και φαντασίας των διοικούντων. Όλων αυτών των ανθρώπων οι οποίοι έπρεπε να είχαν προβλέψει και να σχεδιάσουν το αύριο για την τύχη των κατοίκων κάθε γωνιάς αυτού του τόπου.
Όλων αυτών οι οποίοι έπρεπε να γνωρίζουν καλά τα «τοπικά» προβλήματα των κοινωνιών και να έχουν έτοιμες λύσεις. Για να μην αδικούμε άδικα το νησί μας, υπάρχει άραγε ανά την επικράτεια μια τέτοια διορατική Υπηρεσία;
Γνωρίζει κάποιος από την κεντρική διοίκηση του νησιού μας τη σοβαρή έλλειψη οικοπέδων στα δύο χωριά; Λογικά όχι. Δικαιολογημένα δε να μην το γνωρίζουν.
Άραγε έχει τονίσει στην κεντρική εξουσία κάποιος από τους διοικούντες τα χωριά μας για αυτό το υπαρκτό πρόβλημα με τις τόσο ολέθριες συνέπειες; Γνωρίζουν άραγε την ύπαρξη της πρόσφορης περιοχής του «Σέντα»;
Περιοχής όπου σήμερα υπάρχει το Δημοτικό Γήπεδο των χωριών μας. Περιοχή πρόσφορη, εύκολη και επίπεδη, σε ίση απόσταση μεταξύ των χωριών μας, εφαπτόμενης με την κεντρική δημοσία οδό Χίου – Καρδαμύλων. Ίσως, εάν ήθελαν, γνωρίζοντας φυσικά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής, να χάραζαν δρόμους και οικόπεδα. Να προετοίμαζαν αποχετευτικό σύστημα και υποδομές υδροδότησης παροχών ηλεκτροδότησης και οτιδήποτε το σήμερον αναγκαίο.
Αντί όλων αυτών, η Δασική Υπηρεσία εκτελεί αναδασώσεις. Προς Θεού, δεν υπάρχει άλλο άδενδρο σημείο του νησιού μας, για να εκτελέσουν το πράγματι σωτήριο έργο τους;
Γιατί με αυτό τον τρόπο κλείνουν την μοναδική έξοδο; Γιατί αποκλείουν την μοναδική λύση του προβλήματος; Τι παρεμβάσεις κάνουν άραγε οι τοπικοί άρχοντες των χωριών μας;
Όσοι αγαπούμε αυτό το άγονο κομμάτι της Άγιας Μάνας Γης της Μυροβόλου πατρίδας μας ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας την ύστατη στιγμή της επερχόμενης καταστροφής.
Φίλοι συντοπίτες. Άνθρωποι μυαλωμένοι και λόγω επαγγέλματος με μεγάλη διοικητική πείρα, νοιώστε το. Αυτά τα οποία μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά τα οποία μας χωρίζουν.
Φταίξαμε όλοι. Αφήσαμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Ας μην ψάξουμε να βρούμε αίτιους και φταίχτες. Πιθανά ξένοι προς το «κοινό δημιουργικό συμφέρον» την «Ομόνοια» και την «Αγάπη» μας έσπειραν την «αδερφοφάγα διχόνοια» και δεν το καταλάβαμε. Να η κατάντια μας.
Μας έταξαν κάποτε «Γυμνάσιο». Άραγε μας έταζαν στα αλήθεια;
Τότε, αντί να αγωνισθούμε για την υλοποίηση του, εμείς φαγωθήκαμε για το που θα γίνει. Προτιμούσαμε να πηγαίνουμε Χώρα, Βροντάδο ή Καρδάμυλα και όχι δίπλα μας. Στο χωριό μας, είτε αυτό ήταν η Λαγκάδα είτε αυτό ήταν η Συκιάδα. Δέστε σήμερα τα κατορθώματα μας.
Χάσαμε την αυτογνωσία μας. Ξεχάσαμε την κοινή καταγωγή μας. Ο ένας γονιός από το ένα χωριό, ο άλλος από το άλλο. Το ίδιο οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Υπάρχει άραγε κανένας «καθαρός» Συκιαδιώτης ή Λαγκαδούσης «τρίτης γενιάς»; Που λοιπόν η διαφορά; Ξεχάσαμε άραγε όλοι μας, ότι κάποτε, πολύ πρόσφατα, τα χωριά μας Κυδιάντα, Συκιάδα και Λαγκάδα έφεραν το κοινό όνομα «Λαγκάδες».
Έχετε δει όλοι σας παλαιούς χάρτες να αναγράφουν «Λαγκάδα», την θέση της σημερινής Συκιάδας. Αντίστοιχα «Παραλία Λαγκάδας» την θέση της σημερινής Λαγκάδας.
Σκεφθήκατε ποτέ ότι τα δυο χωριά μας ενωμένα και αδελφωμένα, θα είχαν την δυνατότητα να εκλέγουν ή να επιβάλουν Δήμαρχο της δικής τους επιλογής; Η φυγή θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Θα φύγει και ο τελευταίος ενεργός πολίτης υποχρεωτικά, μια και δεν θα υπάρχει ζωή.
Φίλοι μου, η νεολαία εκφράζει το μέλλον.
Εμείς οι συνταξιούχοι απλά το «ζωντανό παρελθόν». Ας τολμήσουμε, ώστε να αφήσουμε ζωή.
Φίλοι μου, το κλείσιμο του ενός από τα δύο σχολεία των «Αδελφών» χωριών μας σήμερα είναι το «Κύκνειο Άσμα» της περιοχής μας.
Ο επιθανάτιος ρόγχος θα ακουσθεί, με το αναμενόμενο κλείσιμο και του άλλου σχολείου. Θυμηθείτε το, θα ακολουθήσει σύντομα.
Έχω το θλιβερό προνόμιο να έλκω την καταγωγή μου από δύο σημερινούς ερειπιώνες. Τον ερειπιώνα της Παλιάς Ποταμιάς από την πλευρά του πατέρα μου και τον ερειπιώνα της Κυδιάντας από την πλευρά της μητέρας μου και ειλικρινά πονώ για την σημερινή τους κατάσταση. Τα ονόματα τους, ακόμα και από τη μνήμη ξεχάστηκαν. Ας προσπαθήσουμε ενωμένοι, ώστε να μην βρεθούν τα παιδιά μας στην δική μου κατάσταση να μιλούν για πατρίδες των γονιών τους «Ερειπωμένες».
Αδέλφια, Συγχωριανοί, κοντοχωριανοί και συντοπίτες, «γρηγορείτε» .
Τα κύμβαλα της καταστροφής ήχησαν με τη μορφή είδησης στον «πολίτη».
Του Μιχάλη Γεωρ. Καριάμη
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου