14/05/2008 |
Το Αντίδωρο φιλίας και ανθρωπιάς του Μιχάλη Καριάμη
Μεγάλη Παρασκευή στην Κυδιάντα
Στη μια του Ιούλη 1994 βρέθηκα στο Γντανσκ της Πολωνίας για να αναλάβω μηχανικός σε ένα πλοίο.(m/v ''ANANGEL SUCCESS'') Έφθασα μεσημεράκι.
Μετά τις τυπικές συστάσεις με τον πλοίαρχο και τον απερχόμενο Α’ μηχανικό το απόγευμα άρχισε η διαδικασία της παραλαβής - παράδοσης καθηκόντων.
Το βραδάκι ο συνάδελφός μου πήγε να ετοιμασθεί για αναχώρηση και εγώ πήγα στο γραφείο για ένα διάλειμμα να ξεζαλιστώ.
m/v '' ANANGEL SUCCESS ''
Η διάθεσή μου δεν ήταν η καλύτερη, αφού πριν ώρες είχα αποχωρισθεί την οικογένειά μου.
Έτσι έβγαλα από τη θήκη το μπουζούκι μου (ένα εξάχορδο με πολύ γλυκό ήχο) και άρχισα να παίζω ένα ταξίμι που το οδηγούσε η καρδιά μου.
Σε μια στιγμή σηκώνοντας το κεφάλι μου αντιλήφθηκα πως κάποιος ήταν εκεί και με παρακολουθούσε διακριτικά.
«Επ, τι γίνεται» λέω, «μη σταματάς είναι τόσο όμορφο, τόσο γλυκό», μου απάντησε και μπήκε μέσα στο γραφείο.
Ήταν ο καπετάν Μιχάλης ο Καριάμης.
«Τι ωραίο ταξίμι και τι γλυκό όργανο», μου ξαναλέει.
«Καλά, γιατί δε μίλησες παρά καθόσουνα απόξω;», του λέω.
Και απαντά: «Όταν παίζουν τα σύρματα δεν μιλάμε και δεν ενοχλούμε, ακούμε μόνο, μα γιατί τώρα σταμάτησες, είναι τόσο γλυκό».
Είχε έρθει σιγά – σιγά, σιωπηλά, για να μην ενοχλήσει.
Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας.
Από ‘κείνη τη στιγμή και πέρα ο καπετάν Μιχάλης κουβάλησε τα εργαλεία της ξυλογλυπτικής του στο σαλονάκι του Α’ μηχανικού και είχε μια μόνιμη γωνιά δικιά του όπου εγώ έπαιζα μουσική και εκείνος σκάλιζε τα ξυλόγλυπτά του.
O Λαγκαδούσης Ναύτης των Αιώνων
Έργο Μιχάλη Γ. Καριάμη
Αυτό το αλισβερίσι, το χαμηλών τόνων, ήτανε ουσιαστικά αργαλειός που έπλεξε τη φιλία μας, θα έλεγα.
Γιατί ο Μιχάλης Καριάμης είναι ένας πνευματικός άνθρωπος ο οποίος προπάντων ξέρει να σέβεται και προπάντων ξέρει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι ένας πλοίαρχος με υψηλό επίπεδο ναυτοσύνης και επαγγελματικής κατάρτισης. Με μεγάλο κύρος.
Είναι ακριβοδίκαιος και καταφέρνει πάντα να διατηρεί ευτυχισμένο το πλήρωμά του, άψογο το πλοίο του και εξ ίσου ευτυχισμένους και τους πλοιοκτήτες, γιατί ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες πήγαιναν όλα ρολόι.
Στις ατέλειωτές μας συζητήσεις μού μίλησε πολλές φορές για την ιδιαίτερη πατρίδα του, το εγκαταλελειμμένο χωριό του, την Άγια Κυδιάντα.
Από τότε μέσα στο μυαλό του την είχε αγιοποιήσει και σαν τοπίο και σαν τόπο μνήμης και μαρτυρίου, (μέρος που μαρτύρησαν άνθρωποι για τις ιδέες και τα πιστεύω τους αλλά και για το δικαίωμα να έχουν τις όποιες ιδέες τους).
.jpg)
Μεγάλη Παρασκευή στην Άγια Κυδιάντα
Μου ‘πε για το προσκύνημα το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής που καθιέρωσε στην αγαπημένη του «Άγια Κυδιάντα» και διαβάσαμε πολλές φορές το γεμάτο τρυφερότητα τρίπτυχο αφιέρωμά του.
Από τότε και εγώ όποτε βρίσκομαι ξέμπαρκος Μ. Παρασκευή ανεβαίνω στην Κυδιάντα για Προσκύνημα.
Για όλα αυτά μιλήσαμε πολλές φορές. Σε πολλά ζητήματα συμπέσανε οι απόψεις μας.
Θυμάμαι τότε που συζητούσαμε όλα αυτά σκάλισε ένα πολύ όμορφο δελφινάκι ξυλόγλυπτο σε μικρό μέγεθος, ένα δελφίνι την ώρα που πετάγεται από το νερό.
Το πέταγμα αυτό του δελφινιού για τον Μιχάλη αφηγείται και συμβολίζει την ελευθερία της έκφρασης, την ελευθερία αυτή καθαυτή...
...Του να είσαι ελεύθερος αλλά την ίδια ώρα να είσαι εναρμονισμένος.
Ξυλόγλυπτο Δελφινάκι
(Έργο Μιχ. Γ. Καριάμη)
Η ομορφιά του δελφινιού που πετάγεται από το νερό δείχνει τη σχέση του με το περιβάλλον, τη σχέση του με τη φύση και την ίδια ώρα τη διάθεση του να παίξει.
Άλλωστε, τι κάνουμε όλοι μας μικροί και μεγάλοι με τα ενδιαφέροντα μας; Παίζουμε.
Αυτό το δελφινάκι μού το χάρισε αργότερα και το αποκάλεσε ο ίδιος (προσφέροντάς μου το) «ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΦΙΛΙΑΣ»
Η χειρονομία του με συγκίνησε.
Και αυθόρμητα σχεδόν έγραψα και ‘γώ καμιά δεκαριά στιχάκια με τον ίδιο τίτλο και του τα χάρισα.
Ο Μιχάλης συνήθιζε να εξασκεί την υπομονή και την αισθητική του στο πλοίο σκαλίζοντας στον ελεύθερο
χρόνο του συνθέσεις ξυλόγλυπτες, εξαιρετικά αφηγηματικές και υψηλού αισθητικού επιπέδου.
Γοργώνα και Δερφίνι
Έργο Μιχ. Γ. Καριάμη
Με το διάβασμα έχει πάντα εξαιρετικά επιλεκτική
σχέση.
Δεν διαβάζει ό,τι κι ό,τι.
Όταν διαβάσει κάτι ενδιαφέρον συνηθίζει να το αφομοιώνει συζητώντας το με τους άλλους, δημιουργώντας εξαιρετικού επιπέδου συζητήσεις.
Στο σπίτι του διαθέτει μια μεγάλη και σπάνια σε περιεχόμενο βιβλιοθήκη.
Ξεχωριστή θέση κατέχει στη βιβλιοθήκη του η συλλογή βιβλίων από τη Χίο και για τη Χίο.
Μα το πιο σπουδαίο πράγμα που πάντα δίνει όλη του τη δύναμη και αντλεί όλο του το κουράγιο, είναι η γυναίκα του Φωτεινή και τα παιδιά του, Γιώργης και Ανθούλα.
Είχα την τύχη να συνδεθούμε οικογενειακά και να τους γνωρίσω, πέρα από τις γεμάτες τρυφερότητα αναφορές του.
Η Φωτεινή μας συντρόφεψε λίγο καιρό συνταξιδιώτισσα στο καράβι, γεμίζοντάς το με τη χαρούμενη, καλοσυνάτη και γελαστή παρουσία της.
Κάτι που δείχνει το υψηλό πνευματικό και ανθρωπιστικό του επίπεδο φαίνεται στο παρακάτω περιστατικό.
Ο λοστρόμος του πλοίου τότε ήταν ένα παλικάρι καλό στη δουλειά του αλλά δυστυχώς «έπινε» πολύ. Είχε σοβαρά οικογενειακά προβλήματα.
Και όταν έπινε βέβαια, ειδικά στο πλοίο, ήταν αδύνατο αλλά και επικίνδυνο να δουλέψει.
Ο Μιχάλης σαν καλός καπετάνιος τον κάλεσε στο γραφείο του και με έκπληξη άκουσα να του λέει.
«Ρε Τάσο, παλικάρι μου, ξέρω τα προβλήματά σου μα το καράβι έχει δουλειά που δεν μπορεί να αναβληθεί, ούτε το πρόγραμμα να αλλάξει.
Γι’ αυτό σε παρακαλώ όταν νιώθεις την ανάγκη να πιεις λέγε μάς το, για να κανονίζω με τον υποπλοίαρχο έναν άνθρωπο να σε καλύπτει, να μην πηγαίνουν πίσω οι δουλειές.
Δεν με νοιάζει πόσες φορές θα μεθύσεις, αρκεί να με κρατάς ενήμερο να κάνω το κουμάντο μου.»
Και ω του θαύματος, ο λοστρόμος εκεί που μεθούσε τρεις φορές τη βδομάδα έφτασε σιγά - σιγά στο μια φορά το μήνα.
Μιχ. Καριάμης και Μαν. Φύσσας
Για το φίλο μου Μιχάλη Καριάμη θα μπορούσα να γράφω επί μέρες.
Γνωρίζω πως είναι εξαιρετικά σεμνός άνθρωπος και δεν του αρέσουν οι εκτενείς αναφορές στο πρόσωπό του γι’ αυτό μένω σε αυτά τα λίγα, τιμώντας σεμνά το αντίδωρο που έλαβα, με αφορμή την ακριβή φιλία του.
Αλλά ο Μιχάλης λέγοντας αντίδωρο, όπως μου είπε, εννοεί την ευγνωμοσύνη που όλοι πρέπει να νιώθουμε για κάθε μπουκιά ψωμί που βάζουμε στο στόμα μας, όταν στον κόσμο υπάρχει τόση και κάθε είδους πείνα.
Αντίδωρο φιλίας
Στην ταπεινή αφή της ρόγας των δακτύλων
Αφή μιας ματιάς
Ξύλινος ήχος, αφ` το ούτι το λαγούτο και το σάζι
(λυρικά χωρίς υπερβολές)
ταξιδεύει ασταμάτητα μα και με χάρη,
το σχήμα του δελφινιού, που πάντα παίζει
κόντρα στην έννοια της φθοράς και του θανάτου.
Γεννιέται, πεθαίνει και πάλι γεννιέται.
Αντίδωρο ζωής ξύλινο φιλί, φωνή,
ορίζεται, αφ` τα νερά του ξύλου.
Στην ταπεινή αφή της ρόγας των δακτύλων,
Η υπομονή χαϊδεύει τις ματιές με το μαχαίρι.
Εμμ. Φύσσας - Μιχ. Καριάμης
Του ΜΑΝΩΛΗ ΦΥΣΣΑ
Πηγή δημοσιεύματος : ΑΛΗΘΕΙΑ , ΧΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου