ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠ. ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΙΑΜΗ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ

ΑΛΗΘΕΙΑ / ΑΝΑΛΥΣΗ  ΑΡΘΡΟΥ

25/07/2008 ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» • ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟ «ΕΓΩ ΘΑ ΤΟ ΦΑΩ»  Όταν οι ανεγκέφαλοι μιλάνε για τουρισμό ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠ. ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΙΑΜΗ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Με τα βραβεία δεν έχω και αγαθές σχέσεις, τα απεχθάνομαι, προπαντός τα «λογοτεχνικά», δεν αναφέρομαι στα καθιερωμένα ποιότητας, αλλά δε θέλω να επεκταθώ μην πικράνω «βραβευμένους». Γιατί τώρα θα ασχοληθώ με τα βραβεία του Γαστρονόμου θα το αντιληφθείτε αμέσως. Φοβάμαι μην τρελαθώ πριν τα τινάξω, με ό,τι βλέπω σε κάθε μου βήμα. Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΟΥΡΑΝΗ Αυτή η λιποτάχτισα σκέψη δε σ’ αφήνει σε χλωρό κλαδί κι όχι μόνο αλλά διαβάζοντας το τι συμβαίνει, τι αλλού κατορθώνουν, τα συσχετίζεις και σε πιάνει όχι παράπονο, αλλά απελπισία. Θυμάμαι τέτοιο καιρό την καμπούσικη ντομάτα, όλο άρωμα και γεύση μα και εμφάνιση... την έφαγε η πατάτα. Όσο για τα εσπεριδοειδή είναι πολύ μεγάλη ιστορία... Η μαστίχα σήμερα χτυπάει παγκόσμιες πόρτες και αφήνει ασυγκίνητη τη χιώτικη νεολαία που την εφηβεία της την καλύπτει –στα Μαστιχοχώρια- η αγάπη του παππού και της γιαγιάς που της αφιερώνουν τη σύνταξή τους –γιατί να δουλέψω;- ύστερα χτυπάμε την πόρτα του Πανεπιστημίου που μπαίνουμε με βαθμό κάτω απ’ τη βάση για να βάλουμε –καλώς εχόντων των πραγμάτων- μια πινακίδα, συνήθως μικρούτσικη, με μαύρα γράμματα, ο μπαμπάς εξόπλισε το γραφείο με γυριστή καρέκλα... κλπ., και... «Ζητείται πελάτης»... Κάποια καλοκαίρια υπήρχαν πετεινοί που διαλαλούσαν το ξημέρωμα... Ποιο ξημέρωμα; Σώπασαν και αυτοί εξαφανίστηκαν ή τους εξαφάνισε ο πολιτισμός; Κρύα, κρύα σύκα, τα έφαγε η μπουλντόζα – σπαστήρας, απερίσκεπτα πουλήθηκαν τα χωραφάκια με τις συκιές για πενταροδεκάρες για να ρημάξει η ωραιότερη διαδρομή της Χίου που οδηγεί σ’ ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε, τη Νέα Μονή κι ύστερα οι ανεγκέφαλοι έχουν το θράσος να μιλάνε για τουρισμό, για αεροδρόμια και λιμάνια κι όταν ολοκληρώθηκε το ΚΑΚΟ σταμάτησε το λατομείο, αφού ρήμαξε το τοπίο που χάσκει σήμερα και για ΠΑΝΤΑ η αγιάτρευτη πληγή... και διερωτώμαι πού ήταν το κράτος – εξουσία, πού ήταν οι κοινωνικοί άρχοντες Καρυών και δε διαμαρτυρήθηκαν ή μήπως τους ήταν αδύνατον να μιλήσουν απ’ το μπούκωμα...; Κινδύνεψε να χάσει ακόμα και το νερό το χωριό. Και δικαίως θα μου πείτε τι μας τα θυμίζεις, περασμένα – ξεχασμένα... όχι το κακό μένει ατόφιο, χάσκουν οι πληγές και πρέπει να μας θυμίζουν περίσκεψη, όχι άλλες καταστροφές στο όνομα της ανάπτυξης, της δικής σας ανάπτυξης – πανούκλας. Έλεος, γι’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο το δικό σας και το δικό μας τόπο. Αφού είστε ανίκανοι μη χαλάτε ό,τι υπάρχει, αφήστε την Κλειδού ν’ ανθίζει... Αλλά ας σταματήσω και ας έρθω στα βραβεία του Γαστρονόμου. Ο Γαστρονόμος είναι το ένθετο περιοδικό 110 – 150 σελίδων που χαρίζει η κυριακάτικη «Καθημερινή» κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα, έχουν κυκλοφορήσει 27 τεύχη. Και βράβευσε τους: ΝΙΚΟ ΨΥΛΛΑΚΗ: Ο άνθρωπος που έφτιαξε τους ελαιώνες της Κρήτης, που άλλαξε όσα γνωρίζουμε για την ελαιοκαλλιέργεια – στηρίζοντας επιστημονικά το βιολογικό τρόπο παραγωγής (...) Από τη θέση του γενικού γραμματέα στο υπουργείο Γεωργίας «έστησε» τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για τη βιολογική γεωργία: «Για να επιζήσει η γεωργία μας υπάρχει μόνο ένας δρόμος: προϊόντα ποιότητας και όχι πολυτέλειας. Χωρίς υπολείμματα, εύγευστα, όμορφα συσκευασμένα». Το μεγάλο επίτευγμα ήταν η εξάπλωση της ελαιοκαλλιέργειας στην Κρήτη. «Το 1960 η Κρήτη είχε 12 εκατομμύρια δένδρα. Σήμερα έχει 40 εκατομμύρια». Το δύσκολο ήταν να πείσει τους Κρητικούς να αποχωριστούν τα αιωνόβια δέντρα και να τα αντικαταστήσουν με νιούτσικες παραγωγικές ελιές. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΒΑΛΟΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ήταν διευθύντρια παραγωγής ταινιών σε διαφημιστική εταιρεία. Το ενδιαφέρον της για τα βιολογικά προϊόντα γεννήθηκε όταν μετακόμισε στο σπίτι του συζύγου της που είχε 40 χέρσα στρέμματα γύρω από το σπίτι. Δεν ήξερε να ξεχωρίζει την ντοματιά από την πιπεριά. Σήμερα καλλιεργεί αρκετά στρέμματα. Τα πουλάει η ίδια στις βιολογικές λαϊκές. ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ ΛΑΟΥΜΤΖΗΣ: Ένας αγρότης από το Columbia. Ο Χαρίδημος, με πτυχίο από τη Νομική Αθηνών και πτυχίο Διεθνών Σχέσεων από το Columbia University της Νέας Υόρκης αποφάσισε και επέστρεψε στο «Βουνό», έξω από το Ηράκλειο, στο κτήμα του πατέρα του, παρακολούθησε σεμινάρια για βιολογική καλλιέργεια και το 1991 ξεκίνησε. Το 1999 κατάφερε να πιστοποιήσει ότι το κτήμα του είναι βιολογικής γεωργίας. Έχει 850 ρίζες ελιές παράγει κηπευτικά που εναλλάσσει κάθε χρόνο. BIOGRECO. Πουλερικά χωρίς φάρμακα. ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: Με σπουδές Γενετικής στην Ολλανδία. Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΛΥΡΑΣ γεωπόνος. ΜΕΛΕΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ εστιάτορας, τρεις συνεταίροι. Όλοι τους έλεγαν «...τα κοτόπουλα θέλουν φάρμακα». Πειραματίστηκαν... αναζήτησαν διαπραγματεύθηκαν. Σήμερα δεν τους περισσεύει ούτε «φτερό» από τα 3.000 πουλερικά που παράγουν. Εγκαινίασαν πιστοποιημένο σφαγείο της εταιρείας –σ.γ. δεν ήρθαν στη Χίο να πάρουν πρότυπο σφαγείου, πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για ένα, όχι σύγχρονο, αλλά στοιχειωδώς υποφερτό σφαγείο; ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΟΣ Lithos. Ο Νίκος σπούδασε λογιστής, γύρισε στο χωριό του και με τον αδελφό του καλλιέργησαν 40.000 ρίζες ελιές που είχαν. Σύντομα κατάλαβε ότι το προϊόν πρέπει να είναι «επώνυμο» για να πάει καλά (...) με μια άρτια ελαιουργική μονάδα διοχετεύει στην αγορά 30 τόνους βιολογικό παρθένο ελαιόλαδο και 70 τόνους συμβατικό, ποσότητα που εξάγεται στο εξωτερικό. ΕΛΕΝΗ ΠΡΟΙΚΑ: Τυροκομείο Προίκα. Το 1890 ο Κώστας Προίκας κλήθηκε στο Άγιον Όρος να κατασκευάσει βαρέλια αποθήκευσης λαδιού και κρασιού. Οι μοναχοί του «χάρισαν» τα μυστικά παρασκευής τυριού. Αγόρασε ένα κοπάδι αιγοπρόβατα και ξεκίνησε. Το 1948 ο εγγονός του Σταμάτης Προίκας ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τυροκομία και το 1979 η κόρη του Ελένη παρέλαβε τη σκυτάλη και διευθύνει την επιχείρηση τηρώντας τις αυστηρότερες προδιαγραφές της Ε.Ε. και το «Κασέρι Προίκα», ο βασιλιάς της επιχείρησης, έγινε προϊόν Π.Ο.Π. ΚΟΣΜΙΔΗ - ΓΑΒΡΙΛΗ: Χαλβάς Δραπετσώνας (...) Κι όμως ο Χαλβάς της Δραπετσώνας που φτιάχνει ο Νίκος Γαβρίλης δε ζυμώνεται σε μηχανικό ζυμωτήριο, ζυμώνεται στο χέρι. Ο Γαβρίλης θεωρεί ότι υπάρχει όριο στο πόσο μπορεί να μεγαλώσει μια επιχείρηση. Το όριο αυτό δεν είναι διατεθειμένος να το ξεπεράσει. Γιατί ο χαλβάς χρειάζεται «αγάπη, ευγένεια και αφοσίωση όταν τον ζυμώνεις, αλλιώς θα σε προδώσει» (σ.γ. στη Χίο έφτιαχναν κάποιοι... τους θυμάμαι, ο κύριος Ρες, ένας αρχοντάνθρωπος και η κυρία του, πάντα καλοντυμένη με χρυσαφικά, ήταν επισκέπτης δεν έπαιρνε μέρος κοντά του ήταν και... ξεχνάω το όνομά του, σήμερα συνταξιούχος με δύο γιους ο τεχνίτης έφτιαχνε δύο ειδών χαλβά και ένα τρίτο κοκαλίτικο που κοβόταν με σφυρί και καλέμι. Έστελναν οι Χιώτες πεσκέσι στην Αθήνα, έσβησε... όχι θα κάτσω να σκάσω πουλάω κεράκια και μπαλόνια χωρίς να ιδρώσω... κλείνω την παρένθεση). Η φρέσκια βιολογική μπίρα: Ρεθυμνιακή Ζυθοποιία. Ο ΜΠΡΕΝΤ ΜΠΡΙΝΚ, καθηγητής Πανεπιστημίου στη Σκωτία γνώρισε την Ευαγγελία Παπαδάκη ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν στην Κρήτη. Επί 3 χρόνια προσπαθούσαν να πάρουν άδεια, αγόρασαν ένα κτήμα και παράγουν την υπέροχη φρέσκια μπίρα τους. Ακολουθεί το γερμανικό νόμο του 1560 που καθορίζει τα υλικά βύνη, κριθάρι, νερό, λυκίσκο και όχι προσθήκες διοξειδίου του άνθρακα. ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΚΟΥΚΑΣ». Από το 1927 κάθε προϊόν επιλέγεται προσεκτικά, προτιμώνται οι μικροί παραγωγοί που φτιάχνουνε με ευσυνειδησία και μεράκι, τυρί, λάδι, αλεύρι, γάλα, γιαούρτι, αλλαντικά. (...) Δουλεύει πάντα με γνώση του αντικειμένου του και αγάπη για τους πελάτες. ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ - ΜΠΑΧΑΡΑΔΙΚΟ «ΜΑΝΔΑΓΟΡΑΣ». Στο μπακάλικο λίγα αλλά εκλεκτά τα ξένα προϊόντα, πάμπολλα και εξαιρετικά τα ελληνικά. Τυριά που δεν είχαμε ξαναδεί και ξανακούσει, ζυμαρικά και ελιές, βιολογικό ελαιόλαδο απ’ όλη την Ελλάδα, χύμα όσπρια, αλεύρι από διαλεχτές ποικιλίες, μπαχαράδικο προϊόντων απ’ όλο τον κόσμο. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ κέρδισε το στοίχημά του, κόντρα στην εποχή του ασυνείδητου και απρόσωπου εμπορίου. ΣΥΝ.ΠΕ «ΓΑΙΑ». Ένα επιτυχημένο πείραμα. Το 1996 στα Χανιά κάποιοι αγρότες άρχισαν να συναλλάσσονται στις γωνίες των δρόμων. Οι μεν πουλούσαν οι δε αγόραζαν βιολογικά οπωροκηπευτικά και ωρίμασε η ιδέα να συνεταιριστούν και προέκυψε η «Γαία», πείραμα μοναδικό στην Ελλάδα. Συνεταιρίστηκαν οι παραγωγοί βιολογικών προϊόντων με τους καταναλωτές. Σήμερα έχουν δύο καταστήματα: Το παλιό μπακάλικο – μανάβικο με βιολογικά προϊόντα από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό κι ένα σούπερ μάρκετ με φρέσκα βιολογικά λαχανικά και φρούτα. (...) Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο για όλους μας ήταν η «ελπίδα» που γεννήθηκε από αυτή την εκδήλωση, ότι το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων θα ακολουθήσουν κι άλλοι, ότι μπορεί κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να γίνουμε πιο υπεύθυνοι παραγωγοί, αλλά και καταναλωτές, πιο έντιμοι μεταποιητές, έμποροι και βιοτέχνες και με μεγαλύτερη συναίσθηση της ευθύνης που έχουμε είτε ως ιδιώτες είτε ως επιχειρηματίες...