ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΔΙΑΝΤΑ

  

     Ο    ΧΡΙΣΤΟΣ    ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ

Σαν τριγυρνάς το νότιο τμήμα του Μυροβόλου νησιού μας,  η ψυχή σου ηρεμεί και αναγαλλιάζει. Όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν εντατικά μπας και καταφέρουν να μη χάσουν τίποτα απ’  όλες τις χαρές που τόσο απλόχερα και χουβαρδάδικα χαρίζει η φύση.   Τι εικόνα να πρωτοδείς; Ποια μοσχοβολιά να ξεχωρίσεις; Σε ποια λαλιά ωδικού πτηνού  να δήξεις την προτίμηση σου;  Το αγέρι σε κάνει να ανατριχιάζεις με το απαλό χάϊδεμα του! Όλα αυτά μέχρι που φτάνεις στην κηπούπολη του Βροντάδου. Άξαφνα ξεπροβάλει μπροστά σου αξεπέραστος φραγμός. Φοβίσημος γκρεμός ……. Το Αίπος !                                                  Εδώ, σταματά η θηλυκή και γόνιμη γη. Ο ήμερος και ήρεμος τόπος, που οι κορυφογραμμές του σχεδιάζονται με ελαφρά καμπύλα αναπτύγματα. Η Κάτω Μεριά της Χίου και αρχινά η περιπέτεια της  Απάνω Μεριάς……. Των Βορειοχώρων !                                                                                                             Δεν λες, περιπέτεια, σαν σχήμα λόγου. Το νοιώθεις από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο σου δειλό και μετέωρο βήμα. Ένας φιδίσιος δρόμος , που δε ξέρεις αν κρέμεται στο απόλυτο κενό ή στέκεται επικίνδυνα στα χείλη του αδηφάγου πόντου που λυσσομανά !      Η πρώτη θωριά του τόπου σου κόβει την ανάσα. Παντού βράχοι και πέτρες. Άγονα, άγρια βουνά με μοναδικό στολίδι, λίγα ξερά φρύγανα και αγκάθια.  Αλλεπάλληλοι όμοροι κόλποι και όρμοι, σου δίνουν την απάντηση πως κράτησε η ζωή σ΄ αυτόν τον τόσο αφιλόξενο, κρανίου τόπου.  Πάνω που θες να ρωτήσεις …. «που πάω», μικρές οάσεις αποσπούν τις σκέψεις σου εναλλάσσοντας  την έκπληξη με τον θαυμασμό ! «Θόλος» , «Παντουκειός», «Λαγκάδα» όπου και η παράκαμψη για τον προορισμό μας,  που δεν είναι άλλος από τον ερειπιώνα του μαρτυρικού χωριού της απροσκύνητης «αντάρτισσας»  Άγιας «Κυδιάντας».    Σαν φτάσεις στην πανέμορφη Λαγκάδα, γυρίσεις πλάτη, στις λάγνες και απατηλές προκλήσεις της πλανεύτρας θάλασσας, θα δεις μπροστά σου μια μικρή πράσινη πινελιά σε σχήμα ελαιόδεντρων. Μια πατημασιά, καλλιεργήσιμης γης με την βαρύγδουπη ονομασία Κάμπος….!  Λίγο ποιο πέρα, εκεί που σταματά η γη , ορθώνεται μπροστά σου απειλητικά σαν τον Κέρβερο, τον φύλακα της πύλης του Άδη,  μικρός οικισμός …… το  Αγρελωπό !      Από δω και πέρα ξεκινά ο ανήφορος ή ποιο καλά ο….. Γολγοθάς.  Τριγύρω σου άγονες κλεισούρες . Κρανίου τόπος . Δεν θα πρέπει να ψάξεις σε άλλο τόπο της Χιός, για να βρεις τα αρχαία Καύκασα! Ένας στενός ανηφορικός δρόμος, φτιαγμένος άλλες εποχές, με πολύ κόπο, ιδρώτα και αίμα σε παίρνει από τη ζωή και σε φέρνει σε άλλη διάσταση. Όλα εδώ σε φοβίζουν. Ακόμα και το άκουσμα των  τοπωνύμιων σου φέρνουν ρίγη. «Άγριος ποταμός». «Μακελόγκρεμα»  Ακόμα και το «Απόθεμα» σε κάνει να νοιώθεις τον κόπο της αβάσταχτης πεζοπορίας και πως εδώ πρέπει να πάρεις μια ανάσα. Να ξαποστάσεις.             Η ερευνητική ματιά, αγωνιά να βρει στους τριγύρω πέτρινους γίγαντες μια σπιθαμή γης. Απελπισία. Εδώ είναι ο τόπος της γύμνιας. Ο Τόπος των μαρτυρίων και των Παθών. Κοιτάς απορημένος κ’  αναρωτάς  να μάθεις αν έζησαν ποτέ άνθρωποι εδώ;       Προτού ρωτήσεις, μετανιώνεις για το άστοχο της ερώτησης. Την απάντηση στη δίνουν οι αμέτρητες πεζούλες με τις ξερολιθιές. Αγώνας και ανάγκη ανθρώπων να ζήσουν σε αυτά εδώ τα κακοτράχαλα βουνά. Σε τούτον εδώ τον κακορίζικο τόπο! Έργα ανθρώπων  σκληρών και απροσκύνητων. Ανθρώπων περήφανων  καθ’ εικόνα και ομοίωση με τους βράχους και τα απάτητα βουνά τους. Σαν ήτανε παιδιά, αντί για παραμύθια τους μάθαιναν  πως εδώ πάνω, στα «Σπάρτινα» και στο «Ρημόκαστρο», χτίσθηκε η πρώτη στον κόσμο Ελεύθερη Πολιτεία των Σλάβων που με αρχηγό τους τον Δρίμακο, οροθέτησαν τον πρώτο παγκοσμίως καταγεγραμμένο κοινωνικό ξεσηκωμό, όπως μας ιστορεί ο Νυμφόδωρος ο  Συρακούσιος.   Κάποια χρόνια μετά, νέος ξεσηκωμός αυτή τη φορά εναντίων των Περσών. Η ναυμαχία της Λάδης  και  η ύπουλη αδελφική επιδρομή του Ιστιαίου στα Κοίλα.  Οι «Σωροί της Γριάς», διάσπαρτοι παντού, εδώ κοντά, δε θα είναι τίποτα άλλο από βάσανο και κολαστήριο ανθρώπων….. που χρόνια μετά, τα ονόμασαν,  «καταναγκαστικά έργα».                                                                            Τα άγρια θηρία, δε σταμάτησαν ποτέ  εδώ, να κυνηγούν  τα ανυπεράσπιστα θύματα τους.    Είχανε μορφές ανθρώπων, άλλαζαν τα ονόματα τους. Τι μια, τους έλεγαν Άραβες. Την άλλη Φράγκους , Γενοβέζους, Βενετσιάνους για Καταλανούς. Άλλες φορές τους λέγανε Αλτζερίνους  για Τούρκους …… μένα όνομα γενικά. Άπιστους !  Τόποι μαρτυρίου τα «Κοίλα» η «Χορεύτρια» η «Άγια Κυριακή»  Μια ζωή, στο περίμενε το κακό, με ένα ραβδί , ένα μπόγο με το λιγοστό βιος και ένα μικρό παιδί παραμάσχαλα να ξεκόβεις  να αλαργεύεις των ομματιών σου…. Μακριά !  Η συμφορά δεν έχει ποτέ σταματημό.  Ήρθανε πάλι μαύρες μέρες πόνου αφανισμού και θλίψης.  Στο μεγάλο ξεσηκωμού του γένους, σαν που τα γράφει ο ναύαρχος Τομπάζης, ετούτοι εδώ οι άνθρωποι, μαζί με τους Βρονταδούσους ήταν οι μόνοι που άκουσαν και απάντησαν στο σάλπισμα της λευτεριάς και το πλήρωσαν ακριβά. Πριν προλάβουν να πουν για μια στιγμή «Δόξα τον Θεό» η γη συθέμελα σείστηκε και ταράχτηκε. Η γη σχίστηκε.   Ήρθε ο μεγάλος, ο δεύτερος χαλασμός !  Πέρασαν και φύγανε Τούρκοι, πείνα  και Γερμανοί ……… για να ακολουθήσει  ο  αδελφοκτόνος σπαραγμός.             Δεν ήταν πως κόπηκαν κόκκινες παπαρούνες  και ζωές, μόνο και μόνο για τις ιδέες τους από χέρι αδερφικό……  γιατί λέει ….,  οι άλλοι ήθελαν να λάμπει πάνω από το χωριό  τους «ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης» . Το φρικτό είναι πως τότες  χτύπησαν πισώπλατα την ίδια Άγια Μάνα και η Κυδιάντα χάθηκε παντοτινά ! 

Παντού Σταυροί, μόνο σταυροί για να κρεμάνε τους Χριστούς !                                                          Πριν λίγα χρόνια, υπακούοντας στο κάλεσμα της ψυχής, μια χούφτα ανθρώπων άσημων και ταπεινών, δώσαμε λόγο τιμής και υπόσχεση κάθε Αγία Μεγάλη Παρασκευή, το χάραμα του φωτοδότη να μας βρίσκει στο «χωριό» . Στην Άγια μας Κυδιάντα. Σκοπός μας η σπορά ελπίδας για ζωή.  Η ανάδειξη μνήμης  και απόδοση τιμής σε αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του, που από καιρό έπαψαν να ζουν εδώ. Καταφέραμε αυτές τις μέρες, να δηλώνουμε «παρών», ενωμένοι  σαν μια ψυχή. Όλοι εμείς εδώ παρόντες.  Παιδιά, εγγόνια  ανθρώπων των καιρών του μίσους, της οργής και της συμφοράς. Όλοι μαζί, αγαπημένοι,   πιασμένοι χέρι – χέρι, απόγονοι  θητών, θυμάτων μα και του Ισκαριώτη. Σφιχταγκαλιασμένοι, με μια φωνή στέλνουμε στις εσχατιές του κόσμου, μήνυμα αγάπης και ομόνοιας . Διαλαλούμε ευαγγελιζόμενοι έναν κόσμο καλύτερο χωρίς φόβους  μίση και πάθη. Κόντρα στην «Παγκοσμιοποίηση» τονίζουμε την ταυτότητα μας , την αέναη συνέχεια ηθών, εθίμων, καταγωγής, συγγένειας και ότι άλλο πηγάζει  και μας ενώνει από αυτόν εδώ τον ρημαγμένο τόπο και τους ανθρώπους του.  Αποβραδίς Μεγάλης Πέμπτης, η σκέψη όλων είναι στραμμένη στο αύριο. Νωρίς, με το χάραμα της ποιο «μεγάλης ημέρας», οι μύστες της ιδέας νοιώθοντας την έλξη του σκοπού,  ξεκινάν ανηφορίζοντας τον δρόμο . Αυτό σημαίνει και την έναρξη των ετήσιων «δρώμενων της Κυδιάντας» Λίγα,άγρια πούλουδα της άγιας γης θα είναι το μοναδικό στόλισμα της συμβολικής ταφής του Πανάγιου, Ταπεινού, Θεάνθρωπου Πατέρα.                                                                                             Μέσα στους πολλούς συμβολισμούς , αυτών των λίγων, μα δραματικών ωρών, η πορεία προς την εκκλησιά του Βιγλάτορα Άγιου Γιάννη, συμβολίζει  ανάγκη γνώσης ταυτότητας.  Επιστροφή στις ρίζες μας, στις προαιώνιες κοιτίδες των γενεών μας.                                                Οι κτύποι της καμπάνας του  άγιου ερημίτη,  συμβολίζουν το ελπιδοφόρο κάλεσμα γνώσης για ανάμνηση πατρίδας και ανθρώπων. Άνδρες γυναίκες και παιδιά, θα ετοιμάσουν την εκκλησιά. Θα φροκαλίσουν. Θα ανάψουνε καντήλες και κεριά.  Αφού σταυροκοπηθούν με περίσσιο σεβασμό και προσκυνήσουν τις παμπάλαιες θαμπές εικόνες θα αρχίσουν το στόλισμα του επιτάφιου και ακολούθως θα αρχίσουν οι  πένθιμες ωδές του επιτάφιου θρήνου.  Η κορύφωση του δράματος με τους συμβολισμούς της. Ωδίνη για τα πάθη του πεθαμένου, από χέρι αδελφικό, Θεού. Παράλληλη ωδίνη για τους δικούς μας χαμένους στις θάλασσες του κόσμου ή οπουδήποτε αλλού. Ωδίνη για τους αδικοχαμένους από χέρι αδελφικό. Ωδίνη για την Κυδιάντα και για κάθε χωριό που έσβησε και χάθηκε από προσώπου γης. Ταφή Κυρίου – Ταφή πατρίδας και ταυτότητας. Παράλληλα ταφή και λήθη σε όσα μας πόνεσαν και μας διαχώρισαν.  Το απελπιστικό σκοτάδι της εκκλησιάς θα το διαδεχθεί ελπιδοφόρο φως  με την έξοδο του επιτάφιου στον αυλόγυρο. Συμβολικά και αισιόδοξα το καθάριο φως, πάντα θα διαλύει το σκοτάδι και τα παρελκόμενα του.          Ακολουθούν τρις βόλτες γύρω από την εκκλησιά. Ο πρώτος γύρος είναι αφιερωμένος, στην αόρατη κουστωδία που μας ακολουθά αντάμα, κατά βήμα. Σε όλους αυτούς που κάποτε έζησαν εδώ μα έφυγαν για το μεγάλο τους το ταξίδι. Ο δεύτερος γύρος, είναι η δικαίωση για όλους εμάς που ζούμε και συμμετέχουμε στα δρώμενα της Κυδιάντας. Ο τρίτος  γύρος, ανήκει στην ελπίδα. Στην διαδοχή, στους ερχόμενους …… τους ανθρώπους της  αύριον.   Στην τελευταία βόλτα γύρω από την εκκλησιά, ο εσταυρωμένος παραδίδεται σε ένα μικρό παιδί σαν αισιόδοξο μήνυμα ελπίδας για συνέχεια.  Όταν η κουστωδία των ζωντανών δει την αντίπερα  ακτή με τις χαμένες πατρίδες , συμβολικά ο σταυρός υψώνεται στην μνήμη των ομόδοξων ψυχών που μένουν αλειτούργητες εκεί.                                                                   Οι τρεις  βόλτες γύρω από την εκκλησιά  πέρα από την τριήμερη ταφή και ανάσταση συμβολίζει τον αναπόσπαστο κορμό πατρίδας-εκκλησιάς-λαού                                                       Σαν τελειώσει η περιφορά, τα στιβαρά για τρεμάμενα χέρια συνταξιούχων ναυτικών θα σηκώσουν τον επιτάφιο ψηλά για να περάσει το εκκλησίασμα από κάτω συμβολίζοντας το ότι όλοι οι θνητοί τυγχάνουν της προστασίας της Θείας Σκέπης .                                                                                                              Προσμένοντας ανάσταση Χριστού, προσμένουμε ανάσταση νεκρών αδελφών, αγαπημένων αλλά και επιστροφή ανθρώπων και ξαναζωντάνεμα πατρίδας.                                                                    Η έλλειψη ιερέα συμβολίζει συμβολικά δείχνει  ότι εάν θέλεις να κάνεις κάτι καλό τίποτα δε σε σταματά. Εμπρός λοιπόν άνθρωποι με καταγωγή από κάθε εγκαταλελειμμένη  γωνιά της Ελλάδας, ορίσετε την Μεγάλη Παρασκευή  σαν ημέρα μνήμης του ρημαγμένου σας χωριού. Ανοίξτε την εκκλησιά του και με μια σύνοψη και ένα αγιοκέρι χαρίστε του ζωή και μνήμη.      Στην αντίπερα πλευρά του χωριού, το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης  δηλώνει την θυσία ανθρώπων που χάρισαν τη ζωή τους για ένα κόσμο ορατό.  Από την αποδώ πλευρά κάτω από την εκκλησιά υπάρχουν τα οστά αυτών που μαρτύρησαν για την πίστη τους και ένα κόσμο ιδεατό. Είναι αυτοί οι αγνοί οι αθώοι που ζουν για την εκκλησία και όχι από την εκκλησία !  Πάντα αντίθετοι παράμετροι .                                                                                      Μεγάλωσα πολύ για να καταλάβω ότι όσο θα υπάρχουν σταυροί ο Χριστός θα ξαναστρώνεται. Το τέλος του κόσμου θα έλθει όταν έστω και για  μια μέρα, κάποιου  χρόνου οι άνθρωποι δε θα σταυρώσουν  Θεό ή άνθρωπο. Άραγε θα υπάρξει  !

Καπετάν Μιχάλης Γ.  Καριάμης

Για το Περιοδικό "ΔΑΦΝΗ "