Έπεσε άψυχος στο κύμα
και ο τελευταίος
γλάρος
η λευκή του
παρουσία
έσβησε μες’ στον αφρό.
Μάτι δεν δάκρυσε
γι’ αυτόν
ένα στόμα δεν
είπε κάτι Δεν είχε γίνει
πόλεμος
δεν είχε γίνει
φονικό
να το γράψουν στα χαρτιά
ν’ ασχοληθεί ο
κόσμος.
Ο τελευταίος
γλάρος πέθανε !
Οι ουρανοί
ορφάνεψαν ………
δεν ήταν τίποτα
σημαντικό
για να
νοιαστεί ο κόσμος…..
ΜΙΧΑΛΗΣ
Γ. ΚΑΡΙΑΜΗΣ
Εν Πλω
1973
Σημείωση : Όλες οι φωτογραφίες είναι ξένες και δεν αποτελούν, πνευματική ιδιοκτησία μου - Ευχαριστώ.
Σημείωση : Όλες οι φωτογραφίες είναι ξένες και δεν αποτελούν, πνευματική ιδιοκτησία μου - Ευχαριστώ.
Αργ. Γ. Κρόκου Πολύ όμορφοι στίχοι . Το δοσμένο μ´ ευαισθησία κι αμεσότητα ποίημα , παρ´ όλο που έχει γραφτεί πολύν καιρό πριν απ´ τα γεγονότα του Κόλπου , μου θυμίζει τη φρίκη που ένιωσα σαν είχα δει φωτογραφίες μ´ όλα εκείνα τα πλάσματα , που το σπίτι τους ήταν η θαλασσινές γειτονιές , να παραδέρνουν σ´ ένα φριχτό τέλος , από τις ανατιναγμένες πετρελαιοπηγές . Μας είχε τότε συνταράξει το θέαμα . Κι αργότερα μας συντάραξαν άλλες φωτογραφίες . Ερηπωμένα σπιτικά σ´ εμπόλεμες περιοχές , προσφυγικά πρόσωπα που είναι όλο μάτια μ´ ένα τεράστιο γιατί ... νεκρά παιδιά κι άλλα παιδιά που, αντίς γιά παιχνίδια και βιβλία κρατούν όπλα , όμορφοι τόποι ανασκαμένοι απ´ την πολεμική τη μάνητα , προσφυγικοί καταυλισμοί ... Κι όλ´ αυτά πέρασαν και ξεχάστηκαν , θαμένα κάτ´ απ´ άλλα που ήρθαν . Άλλες φωτογραφίες , άλλες ειδήσεις . Κι η αγωνίες κι οι φροντίδες του καθημερινού μας μικρόκοσμου , να μας παρασέρνουν .... Ένα μεγάλο Ευχαριστώ , Μιχάλη , που μας έστρεψες τις κεραίες της ευαισθησίας σε κάτι που μπορεί να περνά απαρατήρητο , μπορεί να φαίνεται ασήμαντο , μα ΔΕΝ είναι .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΝΩΛΗΣ ΦΥΣΣΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Ο ΚΑΘΕΝΑς ΤΟ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΜΥΘΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΙ ΕΚΕΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΟΣΕς ΥΠΑΡΧΟΥΝ
+++++
Nicholas D. Chatzimanolis Εγώ πάλι το αντιλαμβάνομαι ως εξομολόγηση, σαν παράπονο, ένα μεγάλο πόνο που βαραίνει τη ψυχή....Ως εκ τούτου καθόλου ασήμαντο...Όταν μπορείς να αφουγκραστείς τον πόνο του άλλου, τότε μόνο τότε μπορείς να τον κρίνεις και να εξομοιωθείς μαζί του...Εν κατακλείδι: Να γίνεις φίλος του..
Πράγματι, αλλά οι φίλοι είναι εκείνοι που δίνουν χρώμα κι αρμονία στο ταξίδι, άλλοτε συμπλέοντας κι άλλοτε καθοδηγώντας...κάνοντας το ασήμαντο σημαντικό..