ΕΠΙΤΑΦΕΙΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ - ΚΥΔΙΑΝΤΑ 2009

ΑΛΗΘΕΙΑ/ΑΝΑΛΥΣΗ  ΑΡΘΡΟΥ  :

23/04/2009 Κυδιάντα 2009 - Επιτάφιος ελπίδας ΠΑΝΕ τριάντα πέντε χρόνια από τότε που τα βήματά μου με έφεραν ταπεινό προσκυνητή την ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής, στην εκκλησιά του Άγιου Γιάννη στην Κυδιάντα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στην κοίτη του χρόνου. Συνέβησαν πάρα πολλά. Νιώσαμε χαρές μα πιο πολλές λύπες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν μας συντροφεύουν πια μια και έφυγαν άξαφνα για το στερνό τους ταξίδι. Φέτος παρά το πένθιμο της ημέρας, και τις δηλώσεις της υπερήλικης μητέρας μου ότι αυτή τη συγκεκριμένη Παρασκευή ποτέ δε βγαίνει ήλιος και συνήθως βρέχει, η ημέρα ήταν λαμπερή και ηλιόλουστη. Η φύση της Χίου οργιαστικά προκλητική. Σπάρτοι, λεμονανθοί και ασπάλαθοι βάλθηκαν να μεθύσουν θνητούς και κάθε ζωντανή ύπαρξη με τις μοσχοβολιές τους. Πανδαισία μυρωδιών και χρωμάτων. Από κοντά και τα πετεινά με το μαγικό και πλάνο κελάηδημα, πασχίζουν να σε κάνουν να ξεχάσεις ποιος είσαι ! Ποιο είναι το χρέος σου και για ποιο λόγο είσαι τόσο πρωί εδώ πάνω.   Παρ΄ όλους αυτούς τους πειρασμούς της ημέρας, εμείς οι ταπεινοί θνητοί, πιστοί στο προαιώνιο συνεχές κάλεσμα της Άγιας Μάνας Γης των προπατόρων μας με σκυμμένη την κεφαλή ακλουθήσαμε με αλάνθαστα βήματα τη στράτα του εθίμου. Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα μνήμης και τιμής της πικραγαπημένης μας Άγιας Κυδιάντας. Η μάζωξη σύμφωνα με τα καθιερωμένα άρχισε από πολύ νωρίς. Ακόμα και οι ξενιτεμένοι μας αυτή την ώρα έχουνε στραμμένη τη σκέψη τους εδώ, στα δρώμενα της ημέρας. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πήρανε τηλέφωνο από τις μακρινές θάλασσες για να ζητήσουν να τους ανάψουμε ένα κερί που σαν φάρος θα τους φωτίζει το δρόμο τον καλό. Η αόρατη κουστωδία, πάντα εδώ. Αυτοί δεν έφυγαν ποτέ και θα μας περιμένουν εις τους αιώνες των αιώνων. Η κουστωδία όμως των ζωντανών μας γέμισε χαρά και έδωσε πρωτοφανή διάσταση στα δρώμενα της ημέρας μα και συνέχειας ελπίδα! Η μεγάλη πλειοψηφία των προσκυνητών ήταν άτομα νεαρά. Μωρομάνες με μικρά παιδιά και σχολιαρούδια. Δεν ήρθαν από περιέργεια ή με το ζόρι ! Στάθηκαν αντάμα με τις ασπρομάλλες και τους ασπρομάλληδες ευλαβικά, γεμάτα ταπεινότητα και σεβασμό. Ήξεραν γιατί ήρθαν και θα ξαναρθούν... η γενιά της διαδοχής και της συνέχειας κοντά μας. Ήρθαν για να τιμήσουν μνήμη Θεανθρώπου και Χωριού. Σε αντίθεση με τις κροτίδες που βεβηλώνουν αυτή τη μέρα οπουδήποτε αλλού, δεν έπεσε ούτε ένα μπομπάκι στην Κυδιάντα. Κατανυκτικά όλοι μαζί ψάλαμε τα πάθη του Θεού. Το μοιρολόγι της Παναγιάς έφερε δάκρυα, γιατί θύμισε τα δράμα των ανθρώπων. Ο απλός υπεραιωνόβιος επιτάφιος, σε πείσμα των καιρών, δέχθηκε για μια ακόμα φορά τα φτωχοπούλουδα της κακοτράχαλης μαρτυρικής γης. Την κυρίαρχη παγερή σιωπή, διέκοψαν οι υμνωδίες των ανθρώπων. Η χλόη στον αυλόγυρο της εκκλησιάς ποδοπατήθηκε και λύγισε από τα πέλματα των παιδιών της Κυδιάντας. Τα πουλιά αποσβολωμένα, σταμάτησαν να κελαηδούν. Τ’ αγέρι έκανε τα φύλλα του χιλιόχρονου πρίνου να τρέμουν. Με μπροστάρη τον Εσταυρωμένο Θεό, φέραμε τις καθιερωμένες βόλτες γύρω από την εκκλησιά. Στην όψη της αντίπερα μικρασιατικής πλευράς ακούστηκε φωνή «Για τις χαμένες πατρίδες». Ο μικρός Δημήτρης διαλαλεί το μήνυμα του ετήσιου ερχομού, και δίνει ρυθμό στα βήματα και την καρδιά με την καμπάνα. Το πέρασμα όλων κάτω από την ουράνια σκέπη, σήμανε το τέλος του προσκυνήματος και την αναμονή ανάστασης Κυρίου και αναζωογόνηση πατρίδας. Αδελφωμένοι και συνεπαρμένοι από θεία έπαρση, δώσαμε υπόσχεση αντάμωσης για του χρόνου με την ελπίδα να μη λείψει κανένας. Για πρώτη φορά αφήσαμε τον ερειπιώνα της Άγιας Κυδιάντας με χαμόγελα. Τα παιδιά ήλθαν κοντά μας προσφέροντάς μας ελπίδα. Αυτός ο τόπος, αυτή η πατρίδα, μπορεί ακόμα να ελπίζει!