ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΑ

η ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΣ 

Φίλοι μου.

Στις 9 – 4 – 1995 βρέθηκα με το πλοίο μου στο λιμάνι Bunbury της Δυτικής Αυστραλίας. Δέχθηκα την επίσκεψη ενός μεσήλικα άνδρα από την Κύπρο ονόματι Ανδρέας Καμπανέλλης ο οποίος αφού με ερώτησε πως αισθάνομαι στην ξενιτιά σαν ναυτικός, άρχισε να μου εξιστορεί τον καημό και το  παράπονο του από την μακροχρόνια παραμονή του στον ξένο τόπο. Τα απατηλά του όνειρα σαν έφευγε μικρό παιδί από το χωριό του και τους σίγουρους φόβους του πως δεν θα επέστρεφε στην αγαπημένη του πατρίδα, μια και τα παιδιά του και τα εγγόνια του,  είχαν γεννηθεί εκεί και δεν ήθελαν να ακούσουν για Κύπρο. Όταν σηκώθηκε να φύγει, μου έδωσε ένα φυλλάδιο με ένα ποίημα του, το οποίο είχε πάρει το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αποδήμων Κυπρίων , το οποίο και σας παραθέτω :

‘’ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ‘’

΄Έκατσα τζιαι εσκέφτηκα για της ζωής τα πάθη αν είναι κάτι συνηθές , ή έρκουντε που λάθη .

Ξέρω πού εγεννήθηκα μες τούν ΄ την κοινωνίαν, την χώραν μου τζιαι το χωρκόν τζιαι  ημερομηνίαν .

Η μάνας μου εσιέρετου τον γιόκκαν να νιώννει τζίαι ελάλεν πάντα στην ζωήν εν να με  καμαρώνει .

Για τους γονιούς παριορκά μέσα εις την ζωήν  τους είναι να έχουν τα παιδκιά, άμαν να έρτουν γηραδκιά, πάντα δίπλα μαζίν τους .

Τζιαι οι γονιοί μου είχασιν τούτον εις τον σκοπόν τους να βρίσκουσιν πολλήν χαράν πάντα κοντά στον γιόν τους τζι΄ ακόμα πιο πολλήν χαράν δίπλα στων αγγονιών τους .

Αχ ! αν εμπόρεν ο άνθρωπος το μέλλον του να γράφει αναποθκιές μές΄ την ζωήν δεν ήτουν να τες πάθει, εγιούτησεν η τύχη μου τα νιάτα να μου κλέψει, έπιαμ΄ με πού ‘μουν ρόκολος στα ξένα να με πέψει .

Σκοπόν είχουν στην ξενηδκιάν χρήματα να κερδίσω, στον τόπον που γεννήθηκα πίσω για να γυρίσω, με τους γονιούς τζι ΄ αδέλφια μου πιο άνετα να ζήσω, να λογιαστώ, να αρμαστώ, τζιαί να τεκνοποιήσω .                      

Μα ο τζιαιρός επέρασεν έσιει πενήντα χρόνια αρμάστηκα στην ξενηθκιάν, απόχτησα τρία παιδκιά, τζι ΄ απόχτησα τζι΄ αγγόνια .

Τον όρκον μου που έκαμα πίσω για να γυρίσω φαίνεται μου αδύνατον τώρα να τον κρατήσω .

Η ξενηθκιά είναι δέντρον τζιαι τα βερκά το χρήμα που πάει πάνω του πουλλίν να βρει δροσιάν τζι ανάπαυσην , κολλά , γίνεται θύμαν .

Τα όνειρα που έκαμνα που ήμουν κοπελλούιν  ακόμα εν ορόματα τζιαι γράφω τα τραούδιν .

Η τύχη μου μου έταξεν παλάθκια χρυσαφένια, μα ζήτησεν μου πιορωμήν να ζιω μες τούτην την  ζωήν πάντα μέσα στα ξένα .

Σκέφτουμαι συλλογίζουμε για τούν ΄ το δικό μου σώμα ξέρω πού εγεννήθηκα τζιαι πού ΄μια τωρά μα πού θα πάω ακόμα ;

Αχ!  Αν το ΄ξερα μες την ζωήν έτσι θα καταντήσω τον τόπον που γεννήθηκα δεν ήτουν να αφήσω. Δεν ημπορώ να τζοιμηθώ τζιαι  μάτιν να καμμήσω γιατί ακούω μιάν φωνήν που μακριά λυπητερήν

<<Εγιώ είμαι ο τόπος σου εξήχασες τον όρκο σου - Πότε εν να ΄ρτεις πίσω ;  >>

ΜΙΧΑΛΗΣ  Γ.  ΚΑΡΙΑΜΗΣ